Czytałam, a raczej słuchałam w formie audiobooka, jak świetnie czytana! Na role, ale niebanalnie.
Gdyby wypowiedzi Capote brać na poważnie to tak, owszem, rozumiem skąd ta niechęć, którą widzę w komentarzach, ale on specjalnie mówi tak żebyśmy nie wiedzieli kiedy żartuje, a kiedy mówi serio. To trochę wygłup, trochę autokreacja, czy jest irytujaca? Bywa. Jest też za to po prostu zabawna.

Czytałam, a raczej słuchałam w formie audiobooka, jak świetnie czytana! Na role, ale niebanalnie.
Gdyby wypowiedzi Capote brać na poważnie to tak, owszem, rozumiem skąd ta niechęć, którą widzę w komentarzach, ale on specjalnie mówi tak żebyśmy nie wiedzieli kiedy żartuje, a kiedy mówi serio. To trochę wygłup, trochę autokreacja, czy jest irytujaca? Bywa. Jest też za to po...

Druga połowa XX wieku w USA, to okres rozkwitu pisarstwa, malarstwa, sztuk audiowizualnych. Tworzą w tych czasach Williams, Warhol. Grają w filmach Monroe, Taylor, Newman, Leigh.

W światku pojawia się niski blondyn o bezczelnym, a zarazem łaknacym czułości spojrzeniu. To Truman Capote. Wrażliwiec, który nie potrafi się ustrzec przed zarzutem bycia upiornym ("Z zimną krwią"). Zdeklarowany antyfeminista, pomimo umiejętności ukazania kwintesencji kobiecości ("Śniadanie u Tifanniego").Człowiek epatujący wewnętrzną atrakcyjnością, dzięki której odbija faceta pięknej i subtelnej tancerce. Wreszcie wizjoner przewidujący mariaż powieści i reportażu oraz przeniknięcie literatury pięknej na teren dziennikarstwa.

O nim pisze Lawrence Grobel.

Druga połowa XX wieku w USA, to okres rozkwitu pisarstwa, malarstwa, sztuk audiowizualnych. Tworzą w tych czasach Williams, Warhol. Grają w filmach Monroe, Taylor, Newman, Leigh.

W światku pojawia się niski blondyn o bezczelnym, a zarazem łaknacym czułości spojrzeniu. To Truman Capote. Wrażliwiec, który nie potrafi się ustrzec przed zarzutem bycia upiornym ("Z zimną...

W połowie książki poczułem się zmęczony i znudzony, suspens Capota wyparował i wyszła na jaw zwykła megalomania.
O homoseksualizmie ani słowa.

W połowie książki poczułem się zmęczony i znudzony, suspens Capota wyparował i wyszła na jaw zwykła megalomania.
O homoseksualizmie ani słowa.

Tym razem Lawrence Grobel rozmawia z ekscentrycznym Trumanem Capote. Panowie spotykali się wielokrotnie na przestrzeni wielu lat. Rozmawiali o dorastaniu Trumana na amerykańskim Południu, o jego pierwszych książkach, o "Z zimną krwią", którą wytyczył nowe drogi w literaturze, wreszcie o innych pisarzach i sławnych tego świata, Truman nie uniknął też rozmowy o jego słabościach i lękach. Truman jest narcystyczny, jest inteligentny, jest złośliwy, jego oceny zawsze są ostre, niejednokrotnie ostre jak brzytwa. Trumana albo uwielbiasz, albo cię drażni. Albo jedno i drugie. Jedno jest pewne - takich jak on, ze świecą szukać.

Tym razem Lawrence Grobel rozmawia z ekscentrycznym Trumanem Capote. Panowie spotykali się wielokrotnie na przestrzeni wielu lat. Rozmawiali o dorastaniu Trumana na amerykańskim Południu, o jego pierwszych książkach, o "Z zimną krwią", którą wytyczył nowe drogi w literaturze, wreszcie o innych pisarzach i sławnych tego świata, Truman nie uniknął też rozmowy o jego...

Trudno wobec tego zbioru rozmów z Trumanem Capote przejść obojętnie. I bardzo dobrze, iż dziennikarz- Lawrence Grobel nie dość, że z rozmysłem podzielił cały materiał, to jeszcze każdy z rozdziałów opatrzył dobrze wprowadzającym wstępem. Ile w tych rozmowach jest pozy, a ile prawdziwego pisarza? Trudno powiedzieć, ma się jednak nieodparte wrażenie, że są to rozmowy z człowiekiem samotnym, który gdzieś coś już przegrał. I to dawno temu...

Trudno wobec tego zbioru rozmów z Trumanem Capote przejść obojętnie. I bardzo dobrze, iż dziennikarz- Lawrence Grobel nie dość, że z rozmysłem podzielił cały materiał, to jeszcze każdy z rozdziałów opatrzył dobrze wprowadzającym wstępem. Ile w tych rozmowach jest pozy, a ile prawdziwego pisarza? Trudno powiedzieć, ma się jednak nieodparte wrażenie, że są to rozmowy z...

Żałuję, że to przeczytałam. Nie miałam idealistycznych złudzeń,pisarze to istoty anielskie, ale szkoda czasu na czytanie tak niskich wynurzeń.
Tylko dla pasjonatów.

Żałuję, że to przeczytałam. Nie miałam idealistycznych złudzeń,pisarze to istoty anielskie, ale szkoda czasu na czytanie tak niskich wynurzeń.
Tylko dla pasjonatów.

http://www.miastokultury.pl/zatraceni-grobel-przepytuje-pacino-capote-i-streep-recenzja/

http://www.miastokultury.pl/zatraceni-grobel-przepytuje-pacino-capote-i-streep-recenzja/

Sięgając po kolejną publikację znakomitego Lawrence'a Grobela o Trumanie Capote nie wiedziałem prawie nic. Nie czytałem żadnej z jego książek i - wstyd się przyznać - nie przypominam sobie, bym oglądał jakąkolwiek ekranizację jego prozy, ze "Śniadaniem u Tiffany'ego" włącznie. Dzięki Grobelowi poznałem jednak Capote tak dobrze, iż mam wrażenie, jakbym znał go od bardzo długiego czasu.

Dowcipny i złośliwy geniusz, arogancki oryginał, skandalista i obrazoburca, który przed Grobelem (i czytelnikami) odkrywa się całkowicie. Poznajemy jego - często kontrowersyjne - opinie o literaturze, muzyce, postaciach znanych z pierwszych stron gazet, politykach, aktorach i kolegach pisarzach. Najcenniejsze są jednak jego uwagi skupiające się na sztuce pisarskiej, procesie tworzenia prozy i poezji. Z całą pewnością Capote to jedna z najbardziej niesamowitych postaci kultury i popkultury. Grobel natomiast - w moim przypadku już po raz trzeci - udowadnia swój niezwykły talent do prowadzenia soczystych dialogów i zadawania interesujących i prowokacyjnych pytań. To po prostu kolejna książka, którą każdy miłośnik literatury i filmu winien przeczytać. Nawet, jeśli podobnie jak ja, nie wie nic o samym Capote.

A ja, w myśl porzekadła, że "lepiej później niż wcale" bez dalszej zwłoki zabieram się za "Z zimną krwią" i "Śniadanie u Tiffany'ego" Trumana Capote...

Sięgając po kolejną publikację znakomitego Lawrence'a Grobela o Trumanie Capote nie wiedziałem prawie nic. Nie czytałem żadnej z jego książek i - wstyd się przyznać - nie przypominam sobie, bym oglądał jakąkolwiek ekranizację jego prozy, ze "Śniadaniem u Tiffany'ego" włącznie. Dzięki Grobelowi poznałem jednak Capote tak dobrze, iż mam wrażenie, jakbym znał go od bardzo...

Taki śmutny i żenujący Pudelek.pl z lat '80. Niewiele interesujących informacji na temat samego Capote'a (chociaż zależy co kogo interesuje).

Taki śmutny i żenujący Pudelek.pl z lat '80. Niewiele interesujących informacji na temat samego Capote'a (chociaż zależy co kogo interesuje).

Dobrze napisana, ale bez sensacji.

Dobrze napisana, ale bez sensacji.