Nie znam osoby, która nie rozmawiałaby w ostatnim czasie o Carlosie Zafonie i jego książkach. Nawet w mojej ulubionej herbaciarni ekspedient był wpatrzony w "Cień wiatru", w taki sposób, że trudno to opisać słowami. Musiałam więc zapoznać się z owym autorem. Lubię zaczynać takie przygody od początku. Dowiedziałam się więc, że "Książe mgły" jest jego pierwszą pozycją, zakupiłam ją i zaczęłam czytać...

Przez niezwykle plastyczne, a zarazem nieskomplikowane opisy, przeniosłam się do małego miasteczka nad Atlantykiem, którego II wojna światowa nie dotknęła jeszcze swoją niszczycielską ręką. Zatopiłam się w niezwykłym klimacie tajemniczości i przerażenia. Rodzina Carverów przeżyła najbardziej tragiczne wakacje w swoim życiu. Odkryła magię, tę ciemną niszczącą duszę i osobowość, żądającą zapłaty za spełnienie marzeń.

Budowania napięcia i atmosfery nie można Zafonowi odmówić. Gdyby nie egzaminy i ważne sprawy osobiste nie oderwałabym się od tej książki. Przez ostatnie kilkadziesiąt stron akcja tak przyspiesza, że nie sposób przestać czytać. Mgła i wilgoć wprost wypływały z kart opowieści, sprawiając, że moje kości przeszywał dreszcz. A demoniczna postać klowna przerażeniem wbiła mnie w fotel. Lubię jak zakończenie książki mnie zaskakuje i Zafonowi udało się to osiągnąć.

Czytałam opinie, że jest to najbardziej młodzieżowa książka Zafona. Jeśli to prawda, to aż boję się pomyśleć jak rozwinął swoje możliwości w kolejnych wydaniach.

Nie znam osoby, która nie rozmawiałaby w ostatnim czasie o Carlosie Zafonie i jego książkach. Nawet w mojej ulubionej herbaciarni ekspedient był wpatrzony w "Cień wiatru", w taki sposób, że trudno to opisać słowami. Musiałam więc zapoznać się z owym autorem. Lubię zaczynać takie przygody od początku. Dowiedziałam się więc, że "Książe mgły" jest jego pierwszą pozycją,...