Mam pewną teo­rię dotyczącą kiep­skich trylogii. O pierw­szym tomie zawsze można powiedzieć, że wprowadza czytel­nika w historię i akcja dopiero się roz­kręca. Drugi tom to prze­waż­nie zastój związany z „budowaniem suspensu” bądź „zagęsz­czaniem fabuły”, ewen­tual­nie autor(ka) przy­gotowuje nas na wiel­kie koń­cowe „BUM!”. Jak jed­nak wytłumaczyć cał­kiem nie­zły trzeci tom, który jed­nak ani nie robi „BUM!”, ani tym bar­dziej nie domyka sen­sow­nie trylogii?

W Klep­sydrze Aldibaha akcja prze­nosi się do Nie­miec. Lidia i Sofia wraz z profesorem udają się do Monachium w poszukiwaniu Karla, który zginął w wypadku, czym zakłócił magię Pączka Drzewa Świata. Okazuje się, że aby uratować ziemię przed zagładą, należy chłopaka przy­wrócić do życia. Jedynym na to spo­sobem okazuje się podróż w czasie…

Chociaż Klep­sydra… to ostatni tom przy­gód smokoń­czyków, zabrakło w nim ostatecz­nego zła i final­nej potyczki. W sumie powieść wygląda dokład­nie tak samo, jak dwie pierw­sze czę­ści, w odróż­nieniu od nich jest jed­nak trochę lepiej napisana, obfituje w akcję i ma nieco bar­dziej złożoną fabułę – to tyle. Trochę mało jak na zwień­czenie serii, która roz­wijała się, kumulowała i… tyle. Pom­powane w balon powietrze uciekło inną drogą.

W sumie, gdyby popatrzeć na ten tom jak na osobną pozycję, byłoby bar­dzo przy­zwoicie. Od pierw­szej strony powieść wciąga, a intryga roz­wija się i następuje nawet zwrot akcji. Klep­sydrę… czyta się naprawdę dobrze – do pew­nego momentu. Kiedy zbliżałem się do końca, zaczynałem czuć się zawiedziony. Roz­wiązania proponowane przez panią Torisi są trywialne i przy­pusz­czam, że nawet grupa docelowa (wychowywana bądź co bądź na grach i całej masie fil­mów fan­tasy) będzie czuła się roz­czarowana (o ile dotrze tak daleko jak ja).

Nie był­bym sobą, gdybym nie wspo­mniał jesz­cze o jed­nym elemen­cie, na którym autorka spek­takular­nie poległa. Chodzi o cofanie się w czasie. Jeżeli już stosuje się taki zabieg (co często jest równe samobój­stwu), to albo robi się to kom­plek­sowo z naukowej strony, albo w mak­symal­nie uprosz­czony spo­sób, by unik­nąć wpadek. Nie­stety aut Drzewo Świata Nithoggr owoc smoki starożytne zło tajemnica Thuban walka wywernaorka tej trylogii wdała się w nie­liczne, ale jed­nak, wywody filozoficzne na temat tychże podróży. Efekt? Nijak nie pasują one do książki, bo psują i tak już kiep­ski obraz cało­ści. Przy okazji dodat­kowo dziurawią fabułę, pozbawiając ją logiki.

Czas na drobny aspekt ekonomiczny. Za całą trylogię (według cen z okładki) należy zapłacić prawie 93 zł. W zamian w nasze ręce trafiają trzy cien­kie książki, śred­nio po ok. 250 stron każda, wydane w mięk­kiej oprawie na cał­kiem nie­złym ekologicz­nym papierze. Czy warto? Za połowę ceny, jako prezent dla 10–13 latka/latki można by ewen­tual­nie zaryzykować.

Klep­sydra Aldibaha wybija się pozytyw­nie na tle pozostałych czę­ści, cóż z tego jed­nak, skoro nie fun­duje nam ani wiel­kiego bum, ani kumulacji, a zaled­wie coś, co powinno być normą – przy­zwoite fan­tasy ze smoczym motywem w tle. Trudno jest mi polecić ją komukol­wiek spoza grupy docelowej. Obiek­tyw­nie rzecz biorąc, nie warto tracić czasu na całą trylogię. Książki pani Troisi co prawda nie nudzą, ale nie mają tez nic do zaoferowania. Zawodzą fabular­nie, roz­czarowują roz­wiązaniami, a przede wszyst­kim brak w historii jakiegokol­wiek roz­machu. Ot, czytadło bez treści.

Ocena trylogii: 2 gwiazdeczki.

[Zapraszam na http://podsluch.wordpress.com]

Mam pewną teo­rię dotyczącą kiep­skich trylogii. O pierw­szym tomie zawsze można powiedzieć, że wprowadza czytel­nika w historię i akcja dopiero się roz­kręca. Drugi tom to prze­waż­nie zastój związany z „budowaniem suspensu” bądź „zagęsz­czaniem fabuły”, ewen­tual­nie autor(ka) przy­gotowuje nas na wiel­kie koń­cowe „BUM!”. Jak jed­nak wytłumaczyć cał­kiem nie­zły trzeci...