Często zdarza mi narzekać, że w książce autorzy skupiają się tylko na jednym bohaterze, a pomijają inne, ciekawe postacie. Ale tutaj, kiedy na raz śledzę trzy różne historie, które wreszcie mają się połączyć, zaczynam się irytować. Śledzę Sarę, matkę Willa i Cala, a za chwilę, po kilku stronach znowu pojawia się Will, Cal, Chester. Jednak już w trzecim rozdziale wita mnie doktor Burrows. Namieszane wszystko, chociaż możliwość poznawania tych wszystkich osób jest przyjemna.
Kolejnym, działającym na niekorzyść książki faktem, było ciągłe wyróżnienie słów. Ja rozumiem, że autorzy chcieli podkreślić ich ważność, ale było tego aż nazbyt dużo.
Fabuła jest ciekawa, jednak objętość przeraża. Bo ile można gadać o Głębi? Okazuje się, że można wiele i to w ciekawy sposób.
Szoku doznałam trzy razy. Raz, kiedy Will, Chester i Cal byli w jaskini, dwa, kiedy Elliott, Cal i Drake zostali przyłapani przez Graniczników. To były dwa kulminacyjne momenty, które wywarły na mnie naprawdę wielkie wrażenie. Mało brakowało, a bym się popłakała. Przy trzecim momencie, kiedy to głowni bohaterowie znajdowali się przy czeluści, zaniemówiłam i czytałam jeden fragment kilkakrotnie, nim dotarło do mnie, że to n a p r a w d ę się stało.

Często zdarza mi narzekać, że w książce autorzy skupiają się tylko na jednym bohaterze, a pomijają inne, ciekawe postacie. Ale tutaj, kiedy na raz śledzę trzy różne historie, które wreszcie mają się połączyć, zaczynam się irytować. Śledzę Sarę, matkę Willa i Cala, a za chwilę, po kilku stronach znowu pojawia się Will, Cal, Chester. Jednak już w trzecim rozdziale wita mnie...