Jak sam tytuł wskazuje książka Szymona Wiesenthala jest swoistym zapisem historii z jego wieloletniej działalności, której celem było wymierzenie sprawiedliwości zbrodniarzom wojennym. Praca autora jest głosem, albo raczej krzykiem pomordowanych w obozach ludzi, którym nie tylko odmówiono prawa do życia, ale przede wszystkim prawo do nazywania się "ludźmi".
W zadziwiająco profesjonalny sposób Szymonowi Wiesenthalowi, którego bliskich wymordowano, udaje się oddzielić sferę emocji od tytanicznej pracy potwierdzając tym samym, iż najważniejsze dla niego było trzymanie się litery prawa. Opisuje on przypadki wieloletnich poszukiwań ukrywających się zbrodniarzy, niezliczonych prób postawienia ich przed sądem, piętrzących się trudności oraz marazm i ogólną niechęć do rozliczenia się z przeszłością przez kraje takie jak Niemcy czy Austria.
Jedno z najważniejszych przemyśleń, które mi osobiście zapadło w pamięci, to brak wiary Wiesenthala w "resocjalizację", gdyż jak on sam mówi resocjalizacja z definicji ma za zadanie naprawienie człowieka zdemoralizowanego i wyrządzającego zło, odbudowanie w nim norm i wartości społecznych umożliwiających mu powrót do prawego życia i koegzystencji z innymi ludźmi. Cóż zatem miałaby znaczyć resocjalizacja w przypadku zbrodniarek pokroju Irme Grese czy Hermine Braunsteiner, gdzie choćby ta ostatnia napawała się sadyzmem i nienawiścią mordując dzieci i kobiety, a po wojnie była przykładną żoną, o której zwykły mówić sąsiadki: "była jedną z najsympatyczniejszych kobiet, jakie znamy"...?

Jak sam tytuł wskazuje książka Szymona Wiesenthala jest swoistym zapisem historii z jego wieloletniej działalności, której celem było wymierzenie sprawiedliwości zbrodniarzom wojennym. Praca autora jest głosem, albo raczej krzykiem pomordowanych w obozach ludzi, którym nie tylko odmówiono prawa do życia, ale przede wszystkim prawo do nazywania się "ludźmi".
W zadziwiająco...