No i udało się :) Drugi tom już za mną, czeka mnie jeszcze pięć, jakoś damy radę :D
Niestety to będzie dosyć króciutka recenzja, bo w zasadzie o samej bajce mam niewiele do powiedzenia.





W tej części poznajemy księcia Kaspiana. Wychowany przez starą niańkę i karła, zakochany jest w starych czasach, gdzie drzewa śpiewały, zwierzęta mówiły, a na tronie zasiadało rodzeństwo, z wielkim Piotrem na czele. W Narnii aktualnie toczy się wojna domowa. Obecny król nienawidzi słuchać o starych czasach, uważa, że to tylko bezwartościowe legendy. Aby uciszyć Kaspiana decyduje się go zabić. Chłopak ma jednak szczęście uratował go jego nauczyciel doktor Korneliusz, który wyjawia mu wszystkie sekrety dawnych czasów. Kaspian zafascynowany jego opowieścią dmie w róg, by przywołać Piotra, Zuzannę, Edmunda i Łucję, władców ze starych czasów, tych którzy zwyciężyli wiedźmę!

- Wiesz, Zuziu, okropna myśl przyszła mi do głowy.
- Co takiego?
- Czy to nie byłoby straszne, gdyby pewnego dnia w naszym świecie, na Ziemi, ludzie zdziczeli w środku, jak te zwierzęta tu, w Narni, a z zewnątrz wyglądaliby nadal jak zwykli ludzie, tak że nigdy by się nie wiedziało, z kim ma się do czynienia?


Nie mogę pisać długo na temat tej książki, ponieważ w zasadzie nic się nie zmieniło. Autor nadal używa cudownego bajkowego języka. Opowiada nam historię w taki sposób abyśmy nie zasnęli, co zresztą co jakiś czas sprawdza.
Dzięki zabiegom autora książkę czyta się szybko i bardzo przyjemnie, a ja znowu cofnęłam się w czasie, by poczuć się dzieckiem.

Jestem głód,
Jestem pragnienie,
To co ugryzę,
Trzymam aż umrę,
A nawet po mojej śmierci,
Muszą wyciągnąć z ciała naszego wroga to, co złapałem i pochować razem ze mną,
Mogę pościć sto dni i nie zdechnę,
Mogę leżeć sto nocy na lodzie i nie zamarznę,
Mogę wypić rzekę krwi i nie pęknę,
Pokaż mi swoich wrogów!


Książę Kaspian jest nową postacią. Został bardzo umiejętnie przez autora wprowadzony do akcji powieści. Uważam, że był to świetny zabieg. Lewis od początku do końca powoli realizuje swój plan, wiem, że w każdym tomie będzie coś nowego. Bardzo mnie to cieszy, gdyż nie lubię przedłużanych serii, jednak to oczywiście ocenię dopiero po przeczytaniu całości, na razie mam tylko taką nadzieję.

-Och, Piotrze-krzyknęła Łucja-Nie sądzisz,że wróciliśmy do Narnii?-Możemy być wszędzie-odpowiedział Piotr.-W tym gąszczu trudno coś zobaczyć dalej niż na pół metra.Spróbujmy się wydostać na jakąś otwartą przestrzeń, jeżeli tu w ogóle taka jest.


Oczywiście i w tej części pojawia się moja ulubiona postać! Przy recenzji poprzedniego tomu nie wspomniałam o tym, prawda? A co tam potrzymam Was trochę w niepewności. Wracając do Narnii nadal uważam, że ta historia jest bardzo naiwna, co więcej działa na podstawie schematu. Coś złego dzieje się w Narnii -> ściągamy Piotra, Zuzannę, Edmunda i Łucję -> Jest bardzo źle -> Pojawia się Aslan -> Żyjemy długo i szczęśliwie. Jednak na tym w końcu polegają bajki, więc aż tak nie kuje to w oczy.

Pochodzisz od Pana Adama i Pani Ewy - powiedział Aslan. - To wystarczy, by najnędzniejszy z żebraków podniósł dumnie głowę, i wystarczy, by największy na ziemi władca pochylił swe ramiona ze wstydu. Bądź zadowolony.


Nadal chciałabym aby "moje dzieci" (w bardzo dalekiej przyszłości) kiedyś przeczytały Narnię. Polecam więc ją rodzicom i ich pociechom, starszym dzieciom, które chcą czytać same i tej młodzieży, która lubi bajki bez krwi, które zawsze się dobrze kończą.
P.S. KOCHAM ASLANA :D Zawsze jak się pojawia to zrobi co trzeba i ratuje Narnię. Hip-Hip-HUUURRRAAAA!!!

No i udało się :) Drugi tom już za mną, czeka mnie jeszcze pięć, jakoś damy radę :D
Niestety to będzie dosyć króciutka recenzja, bo w zasadzie o samej bajce mam niewiele do powiedzenia.





W tej części poznajemy księcia Kaspiana. Wychowany przez starą niańkę i karła, zakochany jest w starych czasach, gdzie drzewa śpiewały, zwierzęta mówiły, a na tronie zasiadało...