Zdecydowanie gorsza od "Diuny". Biorąc jednak pod uwagę fakt, że pierwsza część kronik była genialna, tej książki nie da się nazwać złą. Jest dobra! Momentami bardzo dobra. A jak tylko Herbert zapomina o nazwach własnych swojego świata i nie bombarduje nimi czytelnika, jest wręcz cudowna. Owszem z jednej strony to nie jest wada, bo złożoność rzeczywistości, bo autentyczność itd. Z drugiej, jest parę fragmentów w tej książce, które najzwyczajniej w świecie męczą ich nadmiarem. Szkoda.

Historia przedstawiona w "Mesjaszu Diuny" jest za to godnym i interesującym rozwinięciem historii Muad'Diba. W zajmujący sposób przedstawia dworskie intrygi i dylematy jakie mógłby mieć człowiek, który osiągnął za dużo, doszedł za daleko. Bardzo miłym zaskoczeniem jest postać gholi i to w jaki sposób rozwija się z biegiem czasu. Duncan jest chyba najbardziej wymownym i rzucającym się w oczy bohaterem.

Nie jestem w stanie ocenić tej książki źle, a za najlepszą rekomendację niech posłuży fakt, że kończąc ją czytać w środku nocy, wiedząc że za trzy godziny muszę wstać, miałem ochotę od razu sięgnąć po "Dzieci Diuny". Polecam!

Zdecydowanie gorsza od "Diuny". Biorąc jednak pod uwagę fakt, że pierwsza część kronik była genialna, tej książki nie da się nazwać złą. Jest dobra! Momentami bardzo dobra. A jak tylko Herbert zapomina o nazwach własnych swojego świata i nie bombarduje nimi czytelnika, jest wręcz cudowna. Owszem z jednej strony to nie jest wada, bo złożoność rzeczywistości, bo autentyczność...