Historię chyba zna każdy - w tej lub innej wersji - a jednak w moim otoczeniu niewiele jest osób, które przeczytało powieść Stokera. Kiedy uświadomiłam sobie, że ja nie należę do tej grupy, postanowiłam to czym prędzej zmienić.
"Dracula" mnie nieco zaskoczył, przede wszystkim odstępstwami od wersji "obowiązującej" - byłam np. przekonana, że to, że Mina Harker przypomina ukochaną Draculi sprzed wieków to pomysł Stokera.
Książkę do pewnego momentu czyta się dobrze, jednak mniej więcej po dwóch trzecich do lektury wkrada się znużenie. Specyficzna maniera mowy van Helsinga zaczyna bardziej drażnić niż bawić, ciągłe zachwyty mężczyzn to nad Lucy, to nad "madam Miną" raczej nudzą, a oddawane "silnym, wspaniałym mężczyznom" komplementy irytują.
Ciekawe są uwagi o eutanazji, zabawne są opisy transfuzji krwi, przeprowadzanych na zasadzie "na kogo kolej teraz" (zabawne, choć i lekko przerażające, kiedy człowiek sobie uświadomi, że tak to własnie kiedyś wyglądało...).
Klasyka to klasyka, zapoznać się z nią warto, ale w mojej opinii "Dracula" Stokera zestarzał się znacznie bardziej niż potwór Mary Shelley.

Historię chyba zna każdy - w tej lub innej wersji - a jednak w moim otoczeniu niewiele jest osób, które przeczytało powieść Stokera. Kiedy uświadomiłam sobie, że ja nie należę do tej grupy, postanowiłam to czym prędzej zmienić.
"Dracula" mnie nieco zaskoczył, przede wszystkim odstępstwami od wersji "obowiązującej" - byłam np. przekonana, że to, że Mina Harker przypomina...