Kryminały ewoluowały kiedy nie patrzyliśmy. Z doskonałej i niewymagającej rozrywki dla mężczyzn (w sumie zdaje mi się, że kiedyś dobry kryminał był dla mężczyzny tym samym, co harlequin dla kobiety) zmienił się w powieści psychologiczne z thrillerem w tle i możliwie dużą dozą absurdu (vide Nesbo, którego prędzej czy później skomentuję dobitnie, ale baaardzo dobitnie). Gdzieś zapomnieliśmy o tym, że kryminał może być lekki i przyjemny i niewymagający myślenia. Że może mieć klimacik. Ogólnie rzecz biorąc, Jan Wróbel próbuje nam o tym przypomnieć swoimi naprawdę przyjemnymi opowiadaniami. Są one proste, dość krótkie, przyjemne... Nie ma w nich wielkich zagadek, nie ma mrocznego klimatu - a przy okazji dodatkowo są zaskakujące i przyjemne. Tchną jakimś radosnym optymizmem (co autor podkreśla jeszcze w przedmowie, którą mnie zauroczył). Czytając tę książkę miałam wrażenie, że autor pisząc te opowiadania cieszył się z nich jak dziecko z worka cukierków.
Nic dziwnego, sama podobnie się cieszyłam: bowiem opowiadania te naprawdę są tego warte. Polecam, naprawdę łatwa, ale godna rozrywka!

Kryminały ewoluowały kiedy nie patrzyliśmy. Z doskonałej i niewymagającej rozrywki dla mężczyzn (w sumie zdaje mi się, że kiedyś dobry kryminał był dla mężczyzny tym samym, co harlequin dla kobiety) zmienił się w powieści psychologiczne z thrillerem w tle i możliwie dużą dozą absurdu (vide Nesbo, którego prędzej czy później skomentuję dobitnie, ale baaardzo dobitnie)....