Kiedy przeczytałam ostatnie zdanie z tomu II "1Q84" - historii snutej przez Murakamiego, poczułam się szalenie zawiedziona. Ale nie, nie tym, co przeczytałam, ale raczej tym... że to już koniec. Koniec? - pytałam siebie. Przecież akcja dopiero teraz tak naprawdę zaczęła się rozkręcać, a te wszystkie niewiadome zaczynały się krystalizować i rozjaśniać. Ogarnięcie tego wszytskiego, moim rozdziawionym ustom - zajęło trochę czasu, podobnie zresztą jak zrozumienie, że na kolejną część - trzecią i ostatnią, przyjdzie mi jeszcze trochę poczekać.

W drugim tomie "1Q84", podobnie jak w tomie pierwszym - naprzemiennie towarzyszymy Tengo i Aomame, których ścieżki coraz bardziej zbliżają się do siebie. Mało tego, coraz częściej zaczynają o sobie myśleć i chęć odnalezienia się staje się dla obojga nie do pokonania. Wreszcie dowiadujemy się więcej o historii opisanej przez Fukaeri w Powietrznej poczwarce i o świecie roku 1Q84, w którym pojawiają się dwa księżyce. Poznajemy też Lidera - człowieka stojącego na czele sekty, którego Aomame musi zabić. Okazuje się jednak, że ów Lider znacznie różni się od mężczyzn, którym wcześniej odebrała życie. Ich spotkanie całkowicie zmienia jej życie.

O ile w pierwszym tomie otrzymywaliśmy stosunkowo niewiele odpowiedzi na rodzące się pytania, tak w tomie drugim, otrzymujemy ich już znacznie więcej. Mimo to, nadal odnosi się wrażenie, że tak naprawdę to... wiemy bardzo niewiele. Opowiadana historia plącze się i gmatwa, a nam wciąż daleko do... finału. W naszej głowie nieustannie rodzą się nowe pytania, które nijak da się wytłumaczyć.

***
Moje doświadczenie z twórczością Murakamiego jest skromne. Nawet bardzo. To dopiero 2 jego książka, którą miałam okazję przeczytać. Nie jest wielką tajemnicą fakt, że drugi tom "1Q84" wywarł na mnie większe wrażenie aniżeli pierwszy - choć nie mam jemu nic do zarzucenia. Niemniej jednak, dopiero teraz, tak naprawdę, dostrzegłam stworzony przez niego labirynt bez wyjścia i dwa światy trudne do rozróżnienia. Z niecierpliwością czekam na tom trzeci.

Kiedy przeczytałam ostatnie zdanie z tomu II "1Q84" - historii snutej przez Murakamiego, poczułam się szalenie zawiedziona. Ale nie, nie tym, co przeczytałam, ale raczej tym... że to już koniec. Koniec? - pytałam siebie. Przecież akcja dopiero teraz tak naprawdę zaczęła się rozkręcać, a te wszystkie niewiadome zaczynały się krystalizować i rozjaśniać. Ogarnięcie tego...