Alternatywna wizja świata przedstawiona w książce naprawdę wydaje się potworna. A raczej wydawałaby się, gdyby jeszcze reszta książki jakoś współgrała. Ale nie. Dostajemy odpychającego głównego bohatera (który wprawdzie ma czasem rozterki natury moralnej, ale i tak zwykle podąża za głosem rozporka),odrażające postaci kobiece, obrzydliwe sceny łóżkowe (lizanie po gałkach ocznych?!) i te nieszczęsne wyliczanki. Autor lubi wyliczać wszystko, a już zwłaszcza upodobał sobie imiona, nazwiska, stopnie wojskowe... Spis wszystkich organizacji biorących udział w pochodzie pogrzebowym, a liczący bodajże 4 strony po prostu sobie darowałam.

Alternatywna wizja świata przedstawiona w książce naprawdę wydaje się potworna. A raczej wydawałaby się, gdyby jeszcze reszta książki jakoś współgrała. Ale nie. Dostajemy odpychającego głównego bohatera (który wprawdzie ma czasem rozterki natury moralnej, ale i tak zwykle podąża za głosem rozporka),odrażające postaci kobiece, obrzydliwe sceny łóżkowe (lizanie po gałkach...

momentami ciężka, ale ma niepowtarzalny styl i koncepcje, nie do uświadczenia dziś

momentami ciężka, ale ma niepowtarzalny styl i koncepcje, nie do uświadczenia dziś

Autor dobrze przedstawił cechy przykładowego systemu nieinkluzywnego, z jego szerokim wachlarzem narzędzi do tworzenia wewnętrznych frakcji (które mają tendencje do rywalizowania między sobą i demontowania wartości, na podstawie których funkcjonują).
Czytelnik zauważy też, na pewno, mocne zamiłowanie pisarza do wymyślania niemieckich nazw i imion, które praktycznie nie mają nic wspólnego z wątkami akcji oraz z postaciami głównymi (i pobocznymi).

Autor dobrze przedstawił cechy przykładowego systemu nieinkluzywnego, z jego szerokim wachlarzem narzędzi do tworzenia wewnętrznych frakcji (które mają tendencje do rywalizowania między sobą i demontowania wartości, na podstawie których funkcjonują).
Czytelnik zauważy też, na pewno, mocne zamiłowanie pisarza do wymyślania niemieckich nazw i imion, które praktycznie nie mają...

Czytana z 3 razy. Za ostatnim razem miałem wrażenie że jest kłopot z zakończeniem historii. Ale ja nie mam dystansu do tego rodzaju opowieści tj. "co by było gdyby..." Po prostu je lubię.

Czytana z 3 razy. Za ostatnim razem miałem wrażenie że jest kłopot z zakończeniem historii. Ale ja nie mam dystansu do tego rodzaju opowieści tj. "co by było gdyby..." Po prostu je lubię.

Kolejna niemiecka pozycja... i kolejna porażka. Niestety oficjalnie muszę już przyznać, po chyba 3 czy 4 próbie z niemiecką literaturą SF, że nie da się tego czytać! Autor żył chyba w swoim świecie i ten świat próbował przelać na papier, niestety, w mojej opinii, nieudolnie.
Wymiekłem na początku, może po 50 stronie, nic mnie nie zatrzymało przed odłożeniem książki na półkę. No może lekki niesmak pozostał, że jednak tę książkę zakupiłem...

Kolejna niemiecka pozycja... i kolejna porażka. Niestety oficjalnie muszę już przyznać, po chyba 3 czy 4 próbie z niemiecką literaturą SF, że nie da się tego czytać! Autor żył chyba w swoim świecie i ten świat próbował przelać na papier, niestety, w mojej opinii, nieudolnie.
Wymiekłem na początku, może po 50 stronie, nic mnie nie zatrzymało przed odłożeniem książki na...

Książka niestety bardzo mnie rozczarowała. Żeby zbytnio się nie rozpisywać dlaczego, poniżej wklejam cytat:

"... jako Fuhrer Rzeszy mianuję z dniem dzisiejszym następujące osoby członkami nowego gabinetu: mego następcę marszałka Ivo Koepflera szefem partii z uprawnieniami prezydenta Rzeszy, kanclerza i ministra wojny; sekretarza stanu Gandolfa Henkego ministrem spraw wewnętrznych; prezesa Trybunału Narodowego doktora Dietera Loeffelholza ministrem sprawiedliwości; prezesa Fizyczno-Technicznego Instytutu Rzeszy Joerga Luykena ministrem nauki, wychowania i oświaty; oberggruppenfuhrera SS Karlmanna Hassenteufla ministrem oświecenia publicznego i propagandy; prezesa Centralnego Banku Rzeszy Adelberta von Bergiusa ministrem finansów; gauleitera Gernota Firbasa reichsfuhrerrem SS i szefem Policji Niemieckiej; komisarza Rzeszy do spraw pracy na niemieckich terenach wschodnich Gerda Landsittla ministrem świadczeń pańszczyźnianych..." i tak jeszcze przez całą stronę (bez przesady cała strona zapełniona tylko nazwiskami i stanowiskami!).

Powyższy fragment wcale nie jest odosobnionym przypadkiem. Co chwilę w książce można się natknąć na wielostronicowe wyliczanki (tak! wyliczanki!) nazwisk, nazw instytucji itp. itd., które nigdy później już w tekście się nie pojawiają i nie mają absolutnie żadnego znaczenia dla rozwoju fabuły. Nie mam pojęcia, czemu to ma służyć. Zwiększeniu realizmu, szczegółowości świata? Zamęczeniu czytelnika? Nabijaniu objętości książki?

Ja te opisy zwyczajnie pomijałem. A książkę, której 1/4 tekstu musiałem pominąć, bo był nudny i zupełnie niepotrzebny, niestety muszę uznać, za książkę słabą.

Książka niestety bardzo mnie rozczarowała. Żeby zbytnio się nie rozpisywać dlaczego, poniżej wklejam cytat:

"... jako Fuhrer Rzeszy mianuję z dniem dzisiejszym następujące osoby członkami nowego gabinetu: mego następcę marszałka Ivo Koepflera szefem partii z uprawnieniami prezydenta Rzeszy, kanclerza i ministra wojny; sekretarza stanu Gandolfa Henkego ministrem spraw...

Pomysł świetny, wykonanie dużo gorsze. Bardzo lubię książki przedstawiające historie alternatywne, wizje świata po apokalipsie, książki sf oraz wojenne - tematyka Rapsodii powinna więc idealnie wpasować się w moje oczekiwania. Niestety, po długich poszukiwaniach, kiedy wreszcie udało mi się dostać tę książkę okazało się, że z trudem przychodzi mi przez nią przebrnąć. Bardzo rzadko mi się to zdarza, ale jednak, styl Otto Basila kompletnie mi nie podszedł. Wysoka ocena głównie za pomysł i tematykę.

Pomysł świetny, wykonanie dużo gorsze. Bardzo lubię książki przedstawiające historie alternatywne, wizje świata po apokalipsie, książki sf oraz wojenne - tematyka Rapsodii powinna więc idealnie wpasować się w moje oczekiwania. Niestety, po długich poszukiwaniach, kiedy wreszcie udało mi się dostać tę książkę okazało się, że z trudem przychodzi mi przez nią przebrnąć. Bardzo...

Większość powieści, snujących alternatywne wizje historycznych wydarzeń, jest z reguły mocno przekombinowanych. Jednak zdarzają się perełki. Do takich z pewnością mogę zaliczyć Brunatną rapsodię. Historia koncentruje się w zasadzie na kilku dniach poprzedzających totalny konflikt nuklearny, a całość widziana z perspektywy fanatycznego urzędnika Wszechpotężnej Rzeszy. Autor nie szczędzi zjadliwej krytyki pod adresem faszystowskich Niemiec i jej obywateli. Jednocześnie powieść możemy rozważać uniwersalnie, co jest jej najmocniejszym atutem.

Większość powieści, snujących alternatywne wizje historycznych wydarzeń, jest z reguły mocno przekombinowanych. Jednak zdarzają się perełki. Do takich z pewnością mogę zaliczyć Brunatną rapsodię. Historia koncentruje się w zasadzie na kilku dniach poprzedzających totalny konflikt nuklearny, a całość widziana z perspektywy fanatycznego urzędnika Wszechpotężnej Rzeszy. Autor...

Przygnębiająca wizja tego jak wyglądałby świat gdyby opanowali go naziści oraz japończycy po II wojnie światowej. Nie jest to może arcydzieło, ale w sam raz na raz :)

Przygnębiająca wizja tego jak wyglądałby świat gdyby opanowali go naziści oraz japończycy po II wojnie światowej. Nie jest to może arcydzieło, ale w sam raz na raz :)