Minął rok od kiedy rodzeństwo Pevensie pomogło odzyskać tron Kaspianowi, prawowitemu władcy Narnii. Nadchodzi kolejne lato, które Edmund i Łucja muszą spędzić u swojego niesympatycznego wujostwa i ich równie niesympatycznego syna Eustachego. Jednak zanim pobyt na dobre się rozpocznie, Edmund, Łucja i Eustachy znajdą się w na pokładzie statku ,,Wędrowiec do Świtu”, którym król Kaspian wyruszył na poszukiwanie siedmiu baronów skazanych na wygnanie za czasów panowania jego wuja Miraza.

,,Podróż” jest póki co moją najmniej ulubioną książką o Narnii. Wiedziałam, że Piotr i Zuzanna nie powrócą już do Narnii, ale według mnie książka dużo straciła na ich nieobecności. Rodzeństwo ze swoimi odmiennymi charakterami zawsze świetnie się uzupełniało i każdy dokładał swoją ,,cegiełkę” do ich misji, a ich relacje i wzajemna miłość były bardzo ładnie opisane. Bez Piotra i Zuzanny Narnia straciła część swojego blasku. Odniosłam też wrażenie, że dziwnie mało jest też Edmunda, a główne skrzypce przejęła Łucja. Nie chodzi o to, że jej nie lubię, ale irytuje mnie, że jest kreowana na taką heroinę, która zawsze pierwsza dowiaduje się wszystkiego, jest ulubienicą Aslana, w każdej sprawie ma rację i nigdy nie popełnia błędów. Teoretycznie nie powinno mnie dziwić, że Lewis tak ją przedstawia, bo dziewczynka była wzorowana na jego ukochanej chrześnicy Lucy(nie krytykując Lewisa, nie wiem, czy to wychowawcze ciągle dawać do zrozumienia dziecku, że jest najlepsze i najbardziej wyjątkowe), ale ja po prostu nie wierzę w osoby, które są najlepsze we wszystkim i nigdy się nie mylą. Dziwny stosunek mam do kuzyna Eustachego – kiedy był przemądrzały i złośliwy irytował, ale zarazem śmieszył przez kontrast jego pseudo liberalnego myślenia z rzeczywistością narnijską, natomiast po przemianie stał się strasznie nudny i bezbarwny.

Nie znaczy to, że ,,Podróż Wędrowca do Świtu” mi się nie podobała. Książka ma też wiele plusów – jest w niej dużo humoru, głównie za sprawą Ryczypiska. Kaspian wreszcie wydoroślał i pokazał dlaczego jest królem, zmężniał również Edmund, który z przesadnie ambitnego chłopca zmienił się w dumnego i znającego swoją wartość króla Narnii. Wielką frajdę miałam w szukaniu nawiązań do baśni i mitów(znalazłam min. nawiązania do ,,Czarnoksiężnika z Krainy Oz” i ,,Odysei”) oraz w rozpoznawaniu motywów biblijnych. Chyba dla nikogo nie jest niespodzianką, że Lewis pisząc ,,Opowieści z Narnii” inspirował się wiarą chrześcijańską, Aslan jest tu odpowiednikiem Chrystusa, a jego kraj za morzem to po prostu raj. W tym kontekście ,,Podróż” jest też historią o zawierzeniu Bogu, odkrywaniu Go i pogłębianiu wiary, co sugeruje sam Aslan w zakończeniu – rodzeństwo Pevensie musiało dostać się do Narnii, by potem móc znaleźć Boga w swoim świecie.

Czy ,,Podróż Wędrowca do Świtu” jest dobrą książką? Oczywiście. Czy mogłaby być jeszcze lepsza? Jak najbardziej. Ale ponieważ cykle rzadko są pisane równo, nie zrażam się i szykuję się do sięgnięcia po ,,Srebrne krzesło”.

,, Nie możecie tego wiedzieć(…) Możecie tylko wierzyć – lub nie wierzyć.”

Minął rok od kiedy rodzeństwo Pevensie pomogło odzyskać tron Kaspianowi, prawowitemu władcy Narnii. Nadchodzi kolejne lato, które Edmund i Łucja muszą spędzić u swojego niesympatycznego wujostwa i ich równie niesympatycznego syna Eustachego. Jednak zanim pobyt na dobre się rozpocznie, Edmund, Łucja i Eustachy znajdą się w na pokładzie statku ,,Wędrowiec do Świtu”, którym...