D.:

"Diabeł stworzył po to młodość, byśmy popełniali błędy, a Bóg wymyślił dojrzałość i starość, byśmy mogli za te błędy zapłacić.”

Po skonsumowaniu debiutu Zafona, czułem lekki niedosyt. Książę Mgły był szkicem mrocznym, tajemniczym, przestępnie zaserwowanym. Mimo wszystko pozostawił mojej wyobraźni spory niedosyt (ach te otwarte zakończenia). Szybko się wziąłem za kolejny tom, chociaż szybko się domyśliłem, że Książę Mgły został na stałe wysłany na emeryturę. Ja zaś, cofnąłem się w czasie o sto lat i udałem się do kolonialnej Kalkuty.

Akcja rozgrywa się na początku XX wieku. Ben, szesnastoletni wychowanek sierocińca St.Patrick’s, zgodnie z zasadami przygotowuje się wraz z przyjaciółmi do dorosłego życia. Nie wie, że na ulicach miasta czyha na niego Cień, którym jest napiętnowany od dnia swoich narodzin i życie jego siostry i przyjaciół jest zagrożone, a jego lojalność wystawiona na próbę. Charakter pisma Zafona nie uległ zmianie. Jak sam zaznacza, jego dzieła są adresowane zarówno do czytelników starej jak i nowej daty. Uniwersalizm jest jego mocną stroną. Zdania są zgrabne, a dialogi przepełnione aforyzmami. Postacie są barwne, ale jak dla mnie było ich ciut za dużo. Poza swoimi skrajnymi zainteresowaniami, nie mogą się nawet równać ze złożoną osobowością Fermina z Cienia Wiatru. Poza Sheere, z żadnym z nich nie empatyzowałem. Fabuła, podobnie jak poprzednio balansuje na granicy horroru, fantasy i powieści młodzieżowej. Zapuszczone ulice Kalkuty, są idealnym miejscem żeru demonicznego Jawahala.

Pałac Północy stawiam półkę wyżej nad Księciem Mgły. Pióro autora dojrzało, a antagonista jest demoniczniejszy niż poprzednio.

-------------------------

A.:

„Dorosłość nie jest niczym więcej niż tylko odkrywaniem, że wszystko, w co wierzyłeś, kiedy byłeś młody, to fałsz, a z kolei wszystko to, co w młodości odrzucałeś, teraz okazuje się prawdą.”

Carlos Ruiz Zafon… Już samo nazwisko autora jest swego rodzaju obietnicą. Jest jak nadzieja na to, że oto ponownie zostaniemy przeniesieni w świat tajemnicy, zamglonych ulic miast, legend… A "Pałac północy" obietnicy tej dotrzymał. Jest bowiem cudowną i magiczną opowieścią, która zostaje w pamięci na długo.

Tym razem jako miejsce akcji swojej powieści hiszpański pisarz hiszpański pisarz wybrał Kalkutę, która jest bardzo egzotycznym miejscem dla zdecydowanej większości mieszkańców Europy. Ulice pełne kontrastów, ruiny monumentalnych budowli, miejsca pełne duchów przeszłości, kolorowe bazary – sceneria wręcz wymarzona dla historii pełnej tajemnic. Razem z grupką dzieci z sierocińca zwiedzamy owe miasto owiane tajemnicą oraz zagłębiamy w historię spalonego dworca Jheeter's Gate, na którym kiedyś rozegrała się koszmarna tragedia. A ma ona konsekwencje również w teraźniejszości…

Zafon to mistrz budowania napięcia, niespodziewanych zwrotów akcji i perfekcjonista. Obok jego książek nie można przejść obojętnie. Ten klimat i tą tajemniczość pamięta się przez bardzo długi czas. „Pałac Północy” przeczytałam jakiś czas przed lekturą „Księcia Mgły”. Znowu nie po kolei… Ale to nie jest ważne. Wszystkie powieści Zafona mają to do siebie, że nie można się od nich oderwać. Pamiętam, że kiedy czytałam właśnie tą konkretną historię, mało nie przegapiłam swojego przystanku autobusowego. A mogę jedynie dodać, że moja podróż trwała kilka godzin i czytałam niezmiennie przez cały czas. A to chyba o czymś świadczy.

Autor ma swój niepowtarzalny styl. I przeczytałam już dość jego książek, aby stwierdzić, że nikt inny tak jak on nie potrafi zbudować tajemniczej atmosfery i otoczki, która zabiera nas ze sobą do innego wymiaru. Wyobraźnia działa na niepokojąco szybkich obrotach… Czy może być coś lepszego od książki, przy której całkowicie zapomnimy o tym, że otacza nas jedynie szara rzeczywistość?

D.:

"Diabeł stworzył po to młodość, byśmy popełniali błędy, a Bóg wymyślił dojrzałość i starość, byśmy mogli za te błędy zapłacić.”

Po skonsumowaniu debiutu Zafona, czułem lekki niedosyt. Książę Mgły był szkicem mrocznym, tajemniczym, przestępnie zaserwowanym. Mimo wszystko pozostawił mojej wyobraźni spory niedosyt (ach te otwarte zakończenia). Szybko się wziąłem za...