Zwykło się mawiać, iż często chcąc zrobić coś dla wszystkich, tak naprawdę tworzy się dla nikogo. Nie zawsze ta maksyma się sprawdza, jednakże to chyba jedna z pierwszych myśli, nasuwających się po lekturze „Zmorjewa”. Mam pewne opory przed napisaniem tej opinii, mając dużą dozę sympatii do autora, który przekonał mnie do siebie mrocznym „Instytutem”. Z perspektywy czasu, co prawda nie jestem aż tak zachwycona tą pozycją, jak ponad dwa lata temu, kiedy o niej pisałam i moja opinia teraz niemal całkowicie zgadza się ze spostrzeżeniami Książkówki (http://lubimyczytac.pl/ksiazka/66828/instytut/opinia/7727623#opinia7727623), niemniej sentyment pozostał. Po drugie trzeba przyznać, że pan Żulczyk wykazał się nie lada odwagą, swego czasu pozwalając pobierać książkę całkowicie bezpłatnie, narażając się de facto na krytykę części środowiska wydawniczego. Czy mam, więc prawo krytykować?
Tytus Grójecki to przeciętny nastolatek mieszkający w stolicy. Czas często spędza przed komputerem, szukając informacji o zjawiskach paranormalnych. Kiedy na horyzoncie naszego bohatera, pojawia się perspektywa nudnych wakacji u dziadków, nie jest zachwycony, ale tylko do momentu, gdy dowiaduje się, iż w tamtych okolicach, mieści się tajemnicze miasteczko widmo. Tego lata Tytus nie zapomni już nigdy.
Książka opiera się na dobrze utartym schemacie walki dobra ze złem. Określenie wieku potencjalnego czytelnika jest niezwykle trudne, ze względu na specyficzną nierówność pomiędzy przedstawianiem poszczególnych wątków. Chłopak jest z jednej strony zwyczajnym nastolatkiem, choć chwilami wydawało mi się, iż pomimo wielu powiązań do współczesnych książek, filmów i gier, jest w nim dużo z ludzi dorastających na przełomie wieków. Tytus przeżywa wręcz szczeniacką miłość do Anki. Dzisiejsi trzynastolatkowie wychowani na przykład na „Zmierzchu”, mogą stwierdzić infantylność tej relacji. Całkiem osobnym zagadnieniem jest stworzony element fantastyczny. Muszę stwierdzić, że na wielką pochwałę zasługuje to, iż tym razem bardzo dużo jest tu powiązań z polskimi legendami. Nasi autorzy bardzo rzadko korzystają z tej skarbnicy. Tutaj jest inaczej, co tworzy dość nietypową całość. Mam jednak pewne problemy, z odbiorem tej książki. Przez niemal cały czas zastanawiałam się, czy ta pozycja nie jest przypadkiem nieco groteskowym poglądem na polską fantastykę dla młodzieży. Jest tu również charakterystyczny, prześmiewczy styl spojrzenia na polską prowincję. Z drugiej jednak strony, autor tworząc główny wątek powieści, ponownie użył specyficznej stylistyki z pogranicza horroru. Nie wyzbył się też przekleństw, które co jakiś czas słyszymy z ust bohaterów.
Generalnie „Zmorjewo” nie zrobiło na mnie wrażenia, aczkolwiek widzę potencjał serii, którego książka zdaje się być początkiem.

Zwykło się mawiać, iż często chcąc zrobić coś dla wszystkich, tak naprawdę tworzy się dla nikogo. Nie zawsze ta maksyma się sprawdza, jednakże to chyba jedna z pierwszych myśli, nasuwających się po lekturze „Zmorjewa”. Mam pewne opory przed napisaniem tej opinii, mając dużą dozę sympatii do autora, który przekonał mnie do siebie mrocznym „Instytutem”. Z perspektywy czasu,...