W książkach fantastycznych dość często można znaleźć mniej lub bardziej dosłowne nawiązanie do Biblii. Czy to u Tolkiena, Lewisa, czy też u pisarzy bardziej współczesnych. Coraz częściej jednak nawiązania te są wykorzystywane do stworzenia alternatywnej historii w alternatywnych rzeczywistościach. Tak też jest w przypadku „Zimy mej duszy”.
Jest to zbiór trzech opowiadań, których głównym bohaterem jest niejaki Hedaard, nieśmiertelny mesjasz, który odwrócił się od swego stwórcy i wybrał własną drogę. W każdym z poznajemy mniejszy lub większy fragment historii jego życia. Dowiadujemy się jak postanowił nie dać się ukrzyżować, jak odwiódł od roli mesjaszki swoją siostrę i jak to później kościół wszystko zmienił w księgach dla swej wygody. Dowiadujemy się również, że nasz bohater jest dość kochliwy i w przeciągu swojego długiego życia złamał niejedno niewieście serce. A wszystko to opisane z ironią i humorem.
Zacznę jednak po kolei. Po pierwsze język. Jest prosty choć bogaty w archaizmy i stylizowany na staropolski, w taki sposób, żeby pasował do treści. Daje to czasami dodatkowy efekt komiczny, jeżeli dostatecznie współgra z wypowiedziami postaci i z sytuacjami w jakich się znajdują. Podczas czytania usta niejednokrotnie wykrzywiały mi się w uśmiechu.
Co do samej treści. Jest to na pierwszy rzut oka książka o wszystkim i o niczym. Mamy tutaj opisane losy naszego Hedaarda i częściowo jego emocje, bo co do jego głębokich przeżyć emocjonalnych, to można się jedynie domyślać. Można się również jedynie domyślać jaki jest stosunek autora do historii Kościoła jako instytucji, choć to też nie jest chyba głównym motywem tej książki. Jest nim natomiast nieśmiertelność jako taka. Hedaard wydaje się znudzony walkami, zdobywaniem władzy, związkami z kobietami czy też nawet uprzykrzaniem życia Jedynemu i instytucji wznoszącej do niego modły.
Podczas czytania odniosłem wrażenie, że autor chciał pokazać, że nieśmiertelność tak naprawdę nie jest błogosławieństwem, tylko przekleństwem, bo po jakimś czasie wszystko co się robi traci sens. Mogę się oczywiście co do tego mylić.
Pomimo wzniosłej być może tematyki, zbiór ten prezentuje się dość przeciętnie. Jest w nim wszystko, co w przyzwoitej książce fantasy być powinno, są walki na miecze, krew lejąca się w dużej ilości i dzikie bestie czyhające na biednego człowieka. Jednak w porównaniu do innych przedstawicieli gatunku nie jest to nic niezwykłego. Nie jest to co prawda debiut autora, ale jak na pierwszą książkę wydaną całkowicie pod jego nazwiskiem spodziewałbym się czegoś lepszego.
Podsumowując, książka prezentuje się przeciętnie. Na plus można wymienić ciekawą fabułę, prosty, choć stylizowany język i to, że czyta się naprawdę szybko. Na minus całkowitą przeciętność.
Ocena jaką daję "Zimie mojej duszy" to 5 na 10 punktów. Życzę też autorowi, aby kolejne pozycje były nieco lepsze, a także żeby w końcu pojawiła się cała powieść. :)

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu Fabryka Słów oraz portalowi Secretum.pl

W książkach fantastycznych dość często można znaleźć mniej lub bardziej dosłowne nawiązanie do Biblii. Czy to u Tolkiena, Lewisa, czy też u pisarzy bardziej współczesnych. Coraz częściej jednak nawiązania te są wykorzystywane do stworzenia alternatywnej historii w alternatywnych rzeczywistościach. Tak też jest w przypadku „Zimy mej duszy”.
Jest to zbiór trzech opowiadań,...