Trylogia "Delirium" jest, według mnie, nieco podobna do "Zbuntowanej" czy "igrzysk Śmierci". Przedstawia świat inny od dzisiejszego, po wojnie, gdzie społeczeństwo jest urządzone w całkowicie inny sposób od normalnego. Jest też główna bohaterka, młoda dziewczyna, która się buntuje. Jest walka z systemem i chęć powrotu do starego świata.
Lena żyje w świecie, gdzie miłość jest chorobą, tępioną systematycznie i w nie których przypadkach brutalnie. Jest to świat pozornie bezpieczny, spokojny, wolny od uczuciowych zawirowań i problemów. Ale to tylko pozory. Ludzie pozbawieni umiejętności kochania stali się nijacy, pozbawieni umiejętności cieszenia się życiem, puści. A życie wcale nie jest łatwe, bo w każdej chwili można nabawić się choroby, za którą się kara albo nawet zabija. Lena tego nie kwestionuje, całe życie uczona że miłość niszczy, a zabieg to przejaw troski władz o społeczeństwo. Chce zabiegu, chce spokoju, bezpieczeństwa, stabilizacji. I wtedy spotyka Alexa, który pokazuje jej świat z innej perspektywy, który pokazuje jej mroczniejsze oblicze systemu i zakłamanie. I w którym się zakochuje.
Książka, choć mniej emocjonująca od Igrzysk Śmierci, jest ciekawa, wizja takiego świata i ludzi daje do myślenia. Zdumiewające, jaką moc ma propaganda i wpływanie na młodych ludzi. Niby wizja świata przedstawiona w książce jest odrzucająca i nikt by się nie poddał takiemu zabiegowi. Ale gdyby całe życie mówiona nam, że miłość to choroba taka jak np schizofremia, że to uczucie, które tylko i wyłącznie niszczy życie, to wiele osób by w to wierzyło. Bo tak zostałoby to im pokazane, bo tak zostałoby im to wytłumaczone, tak zostaliby wychowani. Nie wiem czemu, ale mam skojarzenia z propagandą Hitlera. W czasach hitlerowskich Niemiec też duzo było zwyrodnialców, młodych ludzi którzy bez problemu zabijali, którzy uważali Polaków, Żydów za coś gorszego od siebie. Ale tak mieli to wytłumaczone, od najmłodszych lat to im wpajano, nie znali tych ludzi, nie znali innego świata niż ten przedstawiony im przez rząd, szkołę, rodziców. Gdyby nie propaganda i urabianie ich od kołyski, wielu z żołnierzy, zbrodniarzy wojennych pewnie nie popełniłoby zbrodni. W normalnym świecie byli by normalnymi ludźmi.
To co także podobało mi się w tej książce to skojarzenia i przemyślenia Leny, które nie były jakieś wydumane, ale takie ciepłe i trochę melancholijne. Do jednej rzeczy bym się jednak przyczepiła: do nalotu na imprezę. Lena była świadkiem takiego okrucieństwa, a w przeciągu paru dni otrząsnęła się całkowicie, nie zainteresowała się losem tych ludzi, w ogóle tak jakby w mieście nie zauważono że nagle ubyło sporo nastolatków, że wielu wróciło do domów skatowanych. Chyba ten wątek nie był do końca przemyślany i skończony.

Trylogia "Delirium" jest, według mnie, nieco podobna do "Zbuntowanej" czy "igrzysk Śmierci". Przedstawia świat inny od dzisiejszego, po wojnie, gdzie społeczeństwo jest urządzone w całkowicie inny sposób od normalnego. Jest też główna bohaterka, młoda dziewczyna, która się buntuje. Jest walka z systemem i chęć powrotu do starego świata.
Lena żyje w świecie, gdzie miłość...