Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść zaczyna się w nieistniejącym już Kabulu. 2 chłopców wychowywanych przez 2 samotnych ojców. Niby przyjaciół, niby braci, niby pan i sługa...i co roczny konkurs łapania latawców. Dzień, który miał być dniem zabawy i zwycięstwa okazał się początkiem końca przyjaźni i beztroskiego dzieciństwa. Amir przez całe dorosłe życie zmaga się z poczuciem winy, że zdradził i nie pomógł przyjacielowi. Po latach wraca do swojej ojczyzny naznaczonej latami wojny i rządów talibów, by spróbować odbudować relacje z przyjacielem z dzieciństwa.

Pierwsza część opowieści snuje się nieco leniwie..ale od powrotu do Afganistanu nabiera tempa i już nie zwalnia. A na koniec zostaje pytanie kim był chłopiec z latawcem? Czy był to Amir, który wygrał konkurs by zaskarbić sobie miłość ojca, Hassan dla którego puszczanie latawców bylo wyrazem przyjaźni czy może osierocony i skrzywdzony chłopiec, dla którego latace to wspomnienie o kochającym ojcu i straconym dzieciństwie?

Opowieść zaczyna się w nieistniejącym już Kabulu. 2 chłopców wychowywanych przez 2 samotnych ojców. Niby przyjaciół, niby braci, niby pan i sługa...i co roczny konkurs łapania latawców. Dzień, który miał być dniem zabawy i zwycięstwa okazał się początkiem końca przyjaźni i beztroskiego dzieciństwa. Amir przez całe dorosłe życie zmaga się z poczuciem winy, że zdradził i nie...

Przyznam szczerze, nie mój klimat. Przyznam się bez bicia: ostatnie 100 str przekartkowalam pobieżnie żeby tylko dowiedzieć się w końcu kto zabił i odłożyć książkę. I gdyby nie chwilowy brak dostępu do Legimi poddałbym sie już wczesniej. Nie planuje także dalszej przygody z tą serią.

Żeby być jednak szczerą muszę przyznać że to po prostu nie moje klimaty. Nie lubię kryminałów z dużą dawką polityki i układów. Średnie łapie się w polskich politycznych zawiłościach a cóż dopiero we włoskich.
Wolę bardziej kobiece historie kryminalne z dużą dawką wątków obyczajowych. Nie przekonywał mnie główny bohater, wiecznie niezadowolony z życia, buntujący się przeciwko całemu światu. Zabrakło mi jakiegoś bardziej włoskiego klimatu. A i sama historia morderstw była dla mnie zbyt skomplikowana i zagmatwana.

Dla kogo jest ta książka? Dla miłośników rozbudowanych intryg, wielowątkowych śledztw z dużą dawką polityki i układów ludzi rządzących. Których interesuja kwestie uchodzctwa, wpływu kościoła na rządzących, których nie przytłoczą rozdziały o wspolkach, hazardzie i tego typu rzeczach. Książka jest raczej dla koneserów skomplikowanych kryminałów a nie szarego czytelnika histori kryminalnych.

Przyznam szczerze, nie mój klimat. Przyznam się bez bicia: ostatnie 100 str przekartkowalam pobieżnie żeby tylko dowiedzieć się w końcu kto zabił i odłożyć książkę. I gdyby nie chwilowy brak dostępu do Legimi poddałbym sie już wczesniej. Nie planuje także dalszej przygody z tą serią.

Żeby być jednak szczerą muszę przyznać że to po prostu nie moje klimaty. Nie lubię...

Dar serca to książka przede wszystkim o przyjaźni i według mnie o rodzinie: nie idealnej, z problemami i kryzysami ale kochającej. To opowieść o Julii zmagającej się z problem bezpłodności,; Pheobe i przegapionych okazjach i życiu w zawieszeniu oraz Helen-rozwodce zmagającej się z wychowaniem nastolatki. Może dlatego że jestem w takim a nie innym momencie życia dla mnie to książka głównie o macierzyństwie: o tym przedwczesnym i o tym wyczekiwanym, poza naszym zasięgiem. I może też dlatego że jestem w takim a nie innym momencie swojego życia to Julia i Paul w tej opowieści są mi najbliżsi. Książka porusza jeszcze takie zagadnienia jak transplantacja.i bezpłodność z punktu widzenia mężczyzny ( co chyba jest rzadkie bo zazwyczaj to kobiety mówią o swoich odczuciach w tej kwestii), mamy też historię romansu i kryzysu przyjaźni.
Po przeczytaniu książki.mozna dojść do wniosku że czasami dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane i nie zawsze ingerencja w cudze życie przynosi takie rezultaty jakich oczekiwaliśmy.
Minusem tej książki są długie dialogi. Książka opiera się głównie na rozmowach między przyjaciółkami: w barze, na zakupach, w ich domach, rozmowach na żywo i tych telefonicznych. W pewnym momencie miałam wrażenie że wałkują po raz kolejny ten sam problem i to spowodowało że miałam kryzys czytania gdzieś pośrodku książki. Jednak sama końcówka trzymała w napięciu i wycisnęła łezkę z mojego oka, a główne bohaterki mimo że.momentami nieco irytujące były bardzo realne ze swoimi wadami i życiowymi problemami.

Dar serca to książka przede wszystkim o przyjaźni i według mnie o rodzinie: nie idealnej, z problemami i kryzysami ale kochającej. To opowieść o Julii zmagającej się z problem bezpłodności,; Pheobe i przegapionych okazjach i życiu w zawieszeniu oraz Helen-rozwodce zmagającej się z wychowaniem nastolatki. Może dlatego że jestem w takim a nie innym momencie życia dla mnie to...