Mgły Avalonu to „wciągacz” niesłychany pomimo, że to tomisko, które swoją objętością najpierw przeraża, ale czytanie go pochłania do tego stopnia, że istnieje ryzyko, że się po prostu nie zauważy zagrożenia. Było nie było, legenda arturiańska w ujęciu Marion Zimmer Bradley najpierw pochłonęła mnie.

Jest to opowieść snuta przez Morgianę la Fay, obejmująca losy kilku pokoleń bohaterów i bohaterek legendy. Zwłaszcza bohaterek, bo w przeciwieństwie do wielu innych wersji cyklu więcej tu dworskich intryg, równie misternych co produkowane masowo przez piękne damy hafty, niż opisów walki. I choć panowie w powieści najpierw zajmują się siekaniem wrogów na kawałki, a potem obsesyjnie poszukują Świętego Graala, to wyglądają na takich, co nie bardzo panują nad własnym losem.
Jest to też historia jak patriarchalne chrześcijaństwo wypiera wcześniejsze wierzenia związane z Boginią, kult śmierci i umartwiania zastępuje kult płodności i życia.
Polecam, ale uwaga jak zacznie się czytać to ... a to wielkie tomisko ... kilka dni i nocy z głowy.

Mgły Avalonu to „wciągacz” niesłychany pomimo, że to tomisko, które swoją objętością najpierw przeraża, ale czytanie go pochłania do tego stopnia, że istnieje ryzyko, że się po prostu nie zauważy zagrożenia. Było nie było, legenda arturiańska w ujęciu Marion Zimmer Bradley najpierw pochłonęła mnie.

Jest to opowieść snuta przez Morgianę la Fay, obejmująca losy kilku pokoleń...