Na tę książkę natknęłam się jakiś czas temu na tym portalu, przeczytałam opis oraz kilka opinii i już wiedziałam, że powinnam ją przeczytać. W końcu udało mi się ją upolować w bibliotece. Już po przeczytaniu pierwszych stron wiedziałam, że to był dobry wybór. Książka pochłonęła mnie tak bardzo, że zarwałam przez nią dwie noce nie mogąc się od niej oderwać.

„Dzień, w którym umilkły głosy” K.Steele’a i C. Berman to niezwykłe studium psychologiczne schizofrenika paranoidalnego. Autor w bardzo przystępny i zrozumiały sposób ukazuje codzienne zmagania osoby chorej umysłowo.

Ken Steele, jako 14 letni chłopiec po raz pierwszy usłyszał w swojej głowie głosy, które uporczywie nakłaniały go do czynów samobójczych. Działo się to w latach 60-tych, kiedy to schizofrenia dla wielu zwykłych ludzi była jeszcze czymś nieznanym, czymś wstydliwym, przed czym należy uciekać. Wtedy schizofrenia była jeszcze wielką niewiadomą, czymś, czego należy się bać, a ludzi, którzy chorują umysłowo najlepiej izolować, aby nie stanowili zagrożenia dla społeczeństwa, mimo iż przede wszystkim byli zagrożeniem dla samych siebie. Tak było w przypadku Kena, który pozostał bez wsparcia rodziców, którzy nie radząc sobie z chorobą i zachowaniem chłopca wysłali go do innego miasta, aby jako pełnoletnia osoba rozpoczął własne, „dorosłe” życie. Autor przez wiele lat zmagał się z chorobą żyjąc w swoim zdeformowanym świecie, w ciągłym lęku, podejmując kolejne próby samobójcze, bez wsparcia osób mu najbliższych. Przez lata samotnej egzystencji przybywał w wielu szpitalach i ośrodkach dla umysłowo chorych, jego doświadczenia były zatrważające.

„Czy oni nie rozumieją, że jestem chory – chory na głosy, chory na siebie, chory na wszystko? Zatrzymajcie świat, próbowałem wysiąść. Znów mi się nie udało.”

Ta autobiografia momentami jest wyjątkowo osobista. Podziwiam autora za niezwykłą odwagę, której niewątpliwie mu nie brakowało, aby napisać najintymniejsze szczegóły z jego trudnego życia. Całe szczęście Ken Steele na swojej drodze spotkał kilku mądrych, przejmujących się losem chorych umysłowo ludzi - ludzi, którzy pomogli mu opanować chorobę, która całkowicie przejęła na nim kontrolę i rozpocząć normalne życie.

„Dzisiaj inaczej zdefiniowałbym schizofrenię – jako biologiczne zaburzenie mózgu, z którym można sobie poradzić przy właściwym leczeniu farmakologicznym i psychoterapii, z jednoczesnym wsparciem ze strony rodziny i osób w podobnej sytuacji.

Ta książką pokazuje, jak ważne dla ludzi chorych umysłowo jest wsparcie osób najbliższych, zrozumienie i tolerancja. Nie bójmy się, pomagajmy im, bo w obecnych czasach przy odpowiednim wsparciu i terapii ci ludzie mogą normalnie żyć, pracować, a nawet założyć własne rodziny. Gorąco polecam tą książkę, która otwiera nasz umysł na inny, nierzeczywisty, pełen złudzeń i głosów świat.

Na tę książkę natknęłam się jakiś czas temu na tym portalu, przeczytałam opis oraz kilka opinii i już wiedziałam, że powinnam ją przeczytać. W końcu udało mi się ją upolować w bibliotece. Już po przeczytaniu pierwszych stron wiedziałam, że to był dobry wybór. Książka pochłonęła mnie tak bardzo, że zarwałam przez nią dwie noce nie mogąc się od niej oderwać.

„Dzień, w...