Jeśli Reymont dostał Nobla za Chłopów, Tołstoj powinien dostać co najmniej dwa, ale w towarzystwie jakiejś literackiej Maliny.

Pierwszy Nobel za wspaniały obraz, który namalował piórem. Ostrość postaci, przemyślana kompozycja i narracja - od psychoanalizy, przez faktografię, po komentarz z pól bitwy, z którego Szpakowski mógłby się wiele nauczyć...

Drugi Nobel za wehikuł czasu. Tołstoj pisze tak, jakby żył w tamtych czasach, jakby z Piotrem i Aleksaszką strzelał grochem z dwunastofuntowego jednoroga, uczył się w Amsterdamie budowy statków, a później budował z nimi na newskich grzęzawiskach nowe wspaniałe miasto Piterburg... Tchnął życie w karty historii, nadał im ludzki wymiar, rozłożył epokowe wydarzenia na pojedyncze słowa, gesty i czyny.

A za co Malina? Za to, żeś Tołstoju, pracy swej nie skończył. Trzy księgi, a koniec w takim momencie! Hańba. Hańba i srom, rzekliby sami bohaterowie, gdyby tylko mogli przemówić. Cały Sankt Petersburg powinien był się obrazić, że na 760 stronach tak mało mu zostało poświęcone.

"Diabli nadali urodzić się carem w takim kraju" rzekł Piotr pewnego razu. Faktycznie, obraz Rosji carów w powieści jest zdumiewający i naprawdę warto się z nim zapoznać. Uważny czytelnik dostrzeże jak wiele prawdziwej wiedzy przekazuje Tołstoj - geopolityka, gospodarka, handel, zarządzanie państwem, oligarchia, korupcja, wreszcie religia, kultura i obyczaje - to wszystko eksploduje na nas z każdej strony tej powieści. Gigabajty internetów, godziny gadających głów nie dadzą Wam tego, co dać Wam może Piotr Pierwszy.

Polecam.

Jeśli Reymont dostał Nobla za Chłopów, Tołstoj powinien dostać co najmniej dwa, ale w towarzystwie jakiejś literackiej Maliny.

Pierwszy Nobel za wspaniały obraz, który namalował piórem. Ostrość postaci, przemyślana kompozycja i narracja - od psychoanalizy, przez faktografię, po komentarz z pól bitwy, z którego Szpakowski mógłby się wiele nauczyć...

Drugi Nobel za wehikuł...