"Spalona" jest według mnie najlepszą częścią Domu Nocy.
Spodobało mi się w niej to, że teraz przez większą część książki obserwujemy wszystko ze stron różnych bohaterów: Afrodyty, Stevie Rae( te dwie to moje ulubione bohaterki z całej serii) Rephaima czy Starka. Wolę śledzić akcje z ich perspektywy niż Zoey, której nie cierpię i uważam, że jeżeli zaistniałby jakiś ranking najgorszych głównych bohaterek książkowych, to ta na pewno znalazłaby się w czołówce, więc im mniej jej było, tym więcej książka ma u mnie punktów.
Kolejnym plusem dla mnie jest rodzące się uczucie miedzy Stevie Rae i Rephaimiem. Nie jestem w stanie powiedzieć czemu, ale z sympatią czytałam ich wspólne momenty i patrzyłam na powstawanie niezwykłej więzi między nimi. To było takie... nie wiem nawet, jak to określić. Dla mnie tak rodzi się uczucie, a nie jak w przypadku Zoey, w kilka chwil.
Dorzucając do tego pomysł z zaświatami, symboliką światła i ciemności, wyspą kobiet i te wzięte z mitologii wątki autorki przyjemnie mnie zaskoczyły. To wszystko tu zaczyna nabierać jakiegoś tam sensu. Jest już powód, by dalej w to brnąć, mimo iż serię tą uważam za beznadziejne czytadło. Dlatego będę dalej ją czytać, bo chcę zobaczyć, jak to się skończy. Oprócz tego myślę, że jak już przebrnęłam przez tyle tomów, to nie mogę legnąć na końcówce :)

"Spalona" jest według mnie najlepszą częścią Domu Nocy.
Spodobało mi się w niej to, że teraz przez większą część książki obserwujemy wszystko ze stron różnych bohaterów: Afrodyty, Stevie Rae( te dwie to moje ulubione bohaterki z całej serii) Rephaima czy Starka. Wolę śledzić akcje z ich perspektywy niż Zoey, której nie cierpię i uważam, że jeżeli zaistniałby jakiś ranking...