Rewelacja! Tym razem Peretti nie rozczarował mnie ani trochę. Może dlatego, że "Nawiedzenie" napisał sam, a nie, jak to było w przypadku skopanego kompletnie "Domu" - z kimś.
Książka napisana jest według zasady: "na początku powinno być trzęsienie ziemi, a potem napięcie ma wzrastać".
Można się przy niej uśmiać, można wzruszyć, można przestraszyć. Do tego sporo daje pola do przemyśleń.
Czyta się niemal jednym tchem, a z każdą kolejną stroną mocniej wciąga. Może nie jest przeznaczona dla wszystkich, ale jest to bardzo mądra książka. Przy tym niepozbawiona trafnych obserwacji.
Jedyne, co mogę Perettiemu zarzucić, to fakt, że kompletnie nie "łapie" o co chodzi w katolicyzmie i wyznawców traktuje jak jeden z wielu kościołów protestanckich. Nie chodzi mi tu o to, że powinien katolikom dawać jakieś szczególne miejsce, tylko o fakt, że wierzący katolik w pewnych sytuacjach po prostu tak się nie zachowa. Nawet mu do głowy nie przyjdzie, że mógłby tak zareagować w danej sytuacji. Zareaguje, owszem, odruchowo, ale nieco inaczej. Katolicy Perettiego wydawali się być zbudowani z mitów o tym w co i jak wierzą, a nie z krwi i kości. Ale to drobiazg nie mający wielkiego wpływu na fabułę. Peretti nie chciał też w żaden sposób dyskredytować czy ośmieszać katolików, po prostu nie do końca rozumie o co chodzi, ani gdzie jest sedno. Jak jednak już napisałam - to drobiazg.
Książka chyba zachwyci każdego, kto ma jakieś bliższe relacje z chrześcijaństwem, niezależnie od wyznania czy denominacji, może się jednak okazać mało interesująca dla obojętnych religijnie, ponieważ toczy się w dość specyficznym środowisku ludzi wierzących, ukazując je wraz z jego przywarami, śmiesznostkami, dziwactwami, sporami, ale też z wszelkim dobrem i pięknem płynącym z faktu, że jest się chrześcijaninem.
Ubawiłam się doskonale, bo choć Peretti opisuje głównie odłamy zielonoświątkowe, te same przywary i dziwactwa każdy może znaleźć w swoim kościele, może tylko noszą sukienki nieco innego kroju.
A jak jesteśmy przy sukienkach - irytował mnie krakowski regionalizm wydawcy, który przepuścił babola "ubrać sukienkę" czy "ubrać buty". No ale trudno. Najważniejsze, że ktoś wziął się w końcu do wydawania powieści Perettiego, nawet jeśli nie ma Słownika Języka Polskiego pod ręką ;)
Nie chciałabym jednak, by czytający moją opinię odniósł wrażenie, że jest to lekka i zabawna książka. Mimo lekkiego i przystępnego stylu, oraz scen budzących żywą wesołość, porusza ona bardzo poważne problemy. Peretti nie ucieka od kluczowych pytań, zwłaszcza tego o sens cierpienia. A także o cel praktyk religijnych, relacji z Bogiem i Jego często niezrozumiałego zachowania.
Ale w przeciwieństwie do wielu kaznodziejów nie daje łatwych odpowiedzi.
Polecam.
Aha! Zanim zaczniecie czytać, koniecznie przeczytajcie WPROWADZENIE autora. (Jest na samym początku, jeszcze przed prologiem.)

Rewelacja! Tym razem Peretti nie rozczarował mnie ani trochę. Może dlatego, że "Nawiedzenie" napisał sam, a nie, jak to było w przypadku skopanego kompletnie "Domu" - z kimś.
Książka napisana jest według zasady: "na początku powinno być trzęsienie ziemi, a potem napięcie ma wzrastać".
Można się przy niej uśmiać, można wzruszyć, można przestraszyć. Do tego sporo daje pola...