Zainteresowanie tą książką narodziło się po przeczytaniu wywiadu z autorką w prasie. Nie wiedziałam kim była Wiera Gran. Wiedziałam jedynie kim był Władysław Szpilman – pewnie jak większość osób…
Minęło kilka tygodni i na półce w bibliotece moją uwagę przykuł dość potężny tom z piękną kobietą na okładce. Tytuł: „Oskarżona: Wiera Gran.”
Osoby, takie jak ja, które żywo interesują się dziejami przeszłości, szczególnie okresu wojennego i powojennego, nie przejdą obok tej książki obojętnie.

Wiera Gran to śpiewaczka warszawskiego getta, gwiazda, związana z kawiarnią Sztuka. Jej akompaniatorem był Szpilman, pisał dla niej piosenki. Wojna odmieniła ich obu.
Już przed wojną Wiera była znaną i uznawaną artystką. Nie wyobrażała sobie życia bez występowania na scenie, dlatego starała się to kontynuować. Z pomocą znajomych przeszła później na aryjską stronę miasta. Jej rodzina najprawdopodobniej została na Umschlagplatzu.

Po wojnie pojawiły się kontrowersje. Została oskarżona o współpracę z gestapo. Środowisko artystów stało się podzielone. Niektórzy donosili Niemcom, potwierdzali współpracę Wiery. Inni potwierdzali jej niewinność. Ich wszystkich oceni kiedyś historia, ale Wiera dla mnie jest niewinna, nie przedstawiono żadnych twardych dowodów na to, że rzeczywiście kolaboracja miała miejsce.

Jednakże nie to w tej książce jest istotne. Autorka pragnie pokazać jaką cenę bohaterka musiała zapłacić za przetrwanie wojny. „Przeżyła, bo wydawała Żydów. Na pewno donosiła, inaczej nie wyszłaby z getta.” – w takim skrócie myślowym można przedstawić relacje w stosunku do Wiery. „Ty żyjesz?!” – brzmiało niemalże jak zarzut. Prawie czterdzieści lat zmagała się z oszczerstwami na swój temat. Tułała się po świecie ze statusem apatrydy. Nie miała swojego miejsca, nie miała ojczyzny. Naród żydowski, z którego przecież pochodziła, traktował ją z nieukrywaną nienawiścią…

Głos i pasja z jaką śpiewała obroniły się same. Po wojnie śpiewała w Carnegie Hall, śpiewała z Charles’em Aznavourem. Była piękną kobietą, odważną i silną, znoszenie całej krzywdy wymagało rzeczywiście nadludzkich umiejętności…

Kontrowersje związane z tą książką są cały czas obecne. Wiera Gran bowiem jest „czarnym charakterem” opowieści o Szpilmanie. To o nim nakręcono film, który został obsypany Oscarami, to on stał się bohaterem. Ona powoli umierała w swoim paryskim mieszkaniu, zapomniana, odepchnięta – bo widziała Pianistę w stroju żydowskiego policjanta.

Książka o Wierze Gran zrodziła się na podstawie licznych spotkać autorki z pieśniarką. Opowieść ta na długo zostanie w mej pamięci. Wiera była niezwykłą kobietą, czasy w których żyła ukształtowały jej osobowość. Doświadczyła wielu cierpień i niesprawiedliwości. Dalej śpiewała mimo że miała coraz mniej szans.
Cała historia jest napisana w przejmujący sposób. Agata Tuszyńska wtargnęła umiejętnie w życie Wiery docierając do najgłębszych psychicznych blizn bohaterki.. Zaczyna tworzyć się swoisty trójkąt: autorka, Wiera i ja – czytelniczka. Prawie tak, jakbyśmy siedziały wszystkie razem w ciemnym, zagraconym przeszłością mieszkaniu bohaterki i rozmawiały. Książka nie jest oczywiście adresowana tylko dla kobiet, ale to one mogą poczuć tę wyjątkową więź z Wierą, jako kobietą silną i bezkompromisową, nasze wcześniej wspomniane trio odczuwa niesamowitą kobiecą solidarność.
To poetyckość, a nie faktograficzna dokładność wyróżniają biografię spośród wielu innych. Wydarzenia są jedynie tłem dla opisania uczuć Wiery. W książce są również umieszczone czarno – białe fotografie, które nadają całej opowieści niesamowity, idealny klimat.

Gorąco polecam, nikt nie będzie żałował minuty spędzonej nad tą wzruszającą historią.

Zainteresowanie tą książką narodziło się po przeczytaniu wywiadu z autorką w prasie. Nie wiedziałam kim była Wiera Gran. Wiedziałam jedynie kim był Władysław Szpilman – pewnie jak większość osób…
Minęło kilka tygodni i na półce w bibliotece moją uwagę przykuł dość potężny tom z piękną kobietą na okładce. Tytuł: „Oskarżona: Wiera Gran.”
Osoby, takie jak ja, które żywo...