,,Wojna peloponeska" to jeden z najcenniejszych zabytków antycznej literatury, być może nawet najcenniejszy. Autor nie tylko był świadkiem, ale i uczestnikiem opisywanych wydarzeń (za nieudolne dowodzenie wypędzono go z Aten - przy okazji, wcale nie świadczy to źle o jego talentach, w Atenach walka stronnictw tak działała; sam historyk nie poskarżył się jednak ani słowem na wyrok, co już samo w sobie dobrze o nim świadczy), a mimo to, opisuje je jak całkowicie bezstronny obserwator, piszący z perspektywy następnych pokoleń. Tukidydes jako historyk zwyczajnie wyprzedził swoją epokę. Jego analiz nie powstydziliby się współcześni naukowcy: wszystko ma swoją przyczynę, przebieg i skutki, ludźmi kieruje nie wola bogów tylko emocje: zazdrość, patriotyzm, duma, chciwość i co najważniejsze, strach. Nie bez powodu dzieło Tukidydesa było wzorem dla późniejszych kronikarzy. I nie bez powodu żaden mu nie dorównał. Jeżeli miałbym coś zarzucić genialnemu Ateńczykowi - to jego nadmierne przywiązanie do mów, które pojawiają się na każdym kroku i po pewnym czasie stają się męczące (chociaż starożytni pewnie inaczej to postrzegali; skąd biedny ateński strateg mógł wiedzieć, że za 2500 lat przyczepi się do niego jakiś niespełniony historyk?).

,,Wojna peloponeska" to jeden z najcenniejszych zabytków antycznej literatury, być może nawet najcenniejszy. Autor nie tylko był świadkiem, ale i uczestnikiem opisywanych wydarzeń (za nieudolne dowodzenie wypędzono go z Aten - przy okazji, wcale nie świadczy to źle o jego talentach, w Atenach walka stronnictw tak działała; sam historyk nie poskarżył się jednak ani słowem na...