Książka, dzięki której Chopin przestał być dla mnie bliżej nieokreśloną ale "pewnie mało sympatyczną" postacią, neurotycznym geniuszem rodem z drętwego filmu "Pragnienie miłości" a stał się - zwykłym człowiekiem. Jednym z nas.
Tak, wiem - Ameryki nie odkryłam. Ale czy wiecie, dlaczego Fryderyk cenił wykwintne meble tudzież stroje ale nigdy nie został dandysem, dlaczego nie lubił gości, zwłaszcza niezapowiedzianych (szczególnie, kiedy wpadło im do głów, żeby składać mu hołdy w jego prywatnym mieszkaniu), dlaczego nie znosił odpowiadać na listy? Albo, że zdarzyło mu się "mówić Gombrowiczem"?
Oraz, że miał do siebie naprawdę duży dystans i cierpkie acz subtelne poczucie humoru?

Dzięki esejowi Przybylskiego, który wykonał naprawdę imponującą pracę, wyszukując oraz analizując strzępy prywatnej korespondencji kompozytora, o sto osiemdziesiąt stopni odwróciło się moje zdanie na temat tytułowej postaci.
I za to omawianą książkę cenię sobie najbardziej. Pokazała mi Chopina, jego codzienność i dni uroczyste. Autor w niezwykle rzetelny, plastyczny sposób uchwycił wycinek ówczesnej rzeczywistości. A wszystko dzięki myślom jednego człowieka, który na miejsce w historii zasłużył dzięki muzyce (choć mógłby także i przemyśleniami).

Mam wrażenie, że w "Cieniu jaskółki" odnalazłam wzorzec, jak powinno się pisać biografie. Coś czuję, że niewielu autorów tego nurtu zdoła dorównać ideałowi.

Książka, dzięki której Chopin przestał być dla mnie bliżej nieokreśloną ale "pewnie mało sympatyczną" postacią, neurotycznym geniuszem rodem z drętwego filmu "Pragnienie miłości" a stał się - zwykłym człowiekiem. Jednym z nas.
Tak, wiem - Ameryki nie odkryłam. Ale czy wiecie, dlaczego Fryderyk cenił wykwintne meble tudzież stroje ale nigdy nie został dandysem, dlaczego nie...