Popełniłem literacki odpowiednik grzechu obżarstwa i przeczytałem wszystkie opowiadania (patrząc po ich rozmachu - powieści?) tego zbioru jednym tchem, zaczynając kolejne nim zakończenie poprzedniego zdążyło we mnie uderzyć. Niechaj bogowie Czytelnictwa będą dla mnie łaskawi, jako okoliczność łagodzącą biorąc pod uwagę niezmiennie wysoki kunszt pisarski Dukaja a jako pokutę przyjmując tą mini-recenzję.

Król Bólu to zbiór opowiadań bardzo różnorodnych, to co je łączy to na pewno rozmach, solidne i zapierające dech w piersiach światy, które pod piórem innych autorów posłużyłyby za podwaliny pod niekończące się serie, u Dukaja dając nam jednak skondensowaną dawkę tego co w każdym z nich najlepsze i pozwalając przejść do kolejnych niesamowitych idei. Dostajemy tu opowiadania ciężkie językowo i treściowo (otwierająca zbiór "Linia Oporu"), które swoim skomplikowaniem (lecz i spójnością) przypominają "Perfekcyjną Niedoskonałość", jak i opowiadania lżejsze i łatwiej przyswajalne (m. in. "Crux" czy "Serce Mroku"). Są tu opowiadania rozpięte również na całej skali klimatu - od ciężkiego i depresyjnego ("Szkoła") po nawet nieco ironiczne ("Piołunnik"). Przez chwilę czuć nawet mocny powiew Lema ("Oko Potwora"). Nie sposób opisać każdego z opowiadań, Król Bólu to podróż przez style, konwencje, światy i idee stworzone przez Jacka Dukaja na przestrzeni lat - każde z nich jest unikalne, każde napisane przez tego samego, a jednak innego pisarza, którego warsztat zmieniał się w czasie.

Na szczególną uwagę moim zdaniem zasługują dwa opowiadania, tytułowe "Król Bólu i pasikonik" oraz "Aguerre w świcie". Oba zbierają nas w obce światy, choć tak autentyczne, że bardziej prawdziwe od naszych. Dodatkowo mój osobisty faworyt - "Aguerre w świcie" - stanowi sam w sobie przekrój stylów - od kryminalnej zagadki z romansem w tle po niemal superbohaterskie walki na rzeźby czasoprzestrzenne, a wszystko to bez cienia podejrzenia o naruszenie praw fizyki!

Ocena 8/10 jest wypadkową opowiadań genialnych i tych tylko bardzo dobrych. Z Dukajem można zacząć od tytułów lżejszych jak "Inne Pieśni" czy "Córka Łupieżcy", ale kto już raz zostanie jego fanem po Króla Bólu i tak sięgnie, zbędnym więc chyba jest moja gorąca rekomendacja?

Popełniłem literacki odpowiednik grzechu obżarstwa i przeczytałem wszystkie opowiadania (patrząc po ich rozmachu - powieści?) tego zbioru jednym tchem, zaczynając kolejne nim zakończenie poprzedniego zdążyło we mnie uderzyć. Niechaj bogowie Czytelnictwa będą dla mnie łaskawi, jako okoliczność łagodzącą biorąc pod uwagę niezmiennie wysoki kunszt pisarski Dukaja a jako pokutę...