przeczytałam w jedno popołudnie. Historie mroczne ale wciągające. polecam miłośnikom mrocznych historii.

przeczytałam w jedno popołudnie. Historie mroczne ale wciągające. polecam miłośnikom mrocznych historii.

Opis z tyłu książki nieadekwatny do jej treści. Brakuje tam sformułowania, że to zbiór różnych historii, a nie jednej. Wprowadza to czytelnika w błąd.

Pomijając już ten fakt i skupiając się na treści - opowiadania bardzo krótkie, zbyt przewidywalne. Po prostu płytkie. Zmarnowany potencjał. Czytelnik niemal od razu dostaje odpowiedzi jak na tacy, zamiast skłonienia go do przemyśleń, rozpoczęcia własnego śledztwa w głowie.

Opis z tyłu książki nieadekwatny do jej treści. Brakuje tam sformułowania, że to zbiór różnych historii, a nie jednej. Wprowadza to czytelnika w błąd.

Pomijając już ten fakt i skupiając się na treści - opowiadania bardzo krótkie, zbyt przewidywalne. Po prostu płytkie. Zmarnowany potencjał. Czytelnik niemal od razu dostaje odpowiedzi jak na tacy, zamiast skłonienia go do...

"Gdzie jest głowa Emily Kaye?" to zbiór krótkich opowiadań o morderstwach w sferach wyższych. Jest ich 12. Króciutkie, bo mające po 10-20 stron każda, napisane prostym, zrozumiałym językiem. Niezbyt ciekawe; brak rozbudowanej fabuły, nieprzewidywalnych zwrotów akcji czy tej charakterystycznej nutki niepokoju, zaintrygowania dla książek tego gatunku. Jak dla mnie o wiele za krótkie, przez co żadna z historii nie wykorzystała swojego potencjału. Pomimo, że książka mnie zbytnio nie wciągnęła, czytało się ją szybko, bez zbędnych przerw.
Niezobowiązująca lektura na jeden wieczór.

"Gdzie jest głowa Emily Kaye?" to zbiór krótkich opowiadań o morderstwach w sferach wyższych. Jest ich 12. Króciutkie, bo mające po 10-20 stron każda, napisane prostym, zrozumiałym językiem. Niezbyt ciekawe; brak rozbudowanej fabuły, nieprzewidywalnych zwrotów akcji czy tej charakterystycznej nutki niepokoju, zaintrygowania dla książek tego gatunku. Jak dla mnie o wiele za...

brak głębszej perspektywy, ale jest nieźle

brak głębszej perspektywy, ale jest nieźle

Książka przyjemna i lekka mimo, że tematem są morderstwa. Przyjemnie się czyta i czasem można się nawet uśmiechnąć nad losem 'profesjonalnych' morderców.

Książka przyjemna i lekka mimo, że tematem są morderstwa. Przyjemnie się czyta i czasem można się nawet uśmiechnąć nad losem 'profesjonalnych' morderców.

Fantastyczna książka, która dostałaby ode mnie jeszcze jedną gwiazdkę gdyby tych opowiadań było odrobinę więcej :)

Fantastyczna książka, która dostałaby ode mnie jeszcze jedną gwiazdkę gdyby tych opowiadań było odrobinę więcej :)

Z panią Manulą Kalicką spotkałam się po raz pierwszy. Wybrałam tą książkę przede wszystkim ze względu na tytuł i prawdę mówiąc wiedziałam, że mi się spodoba, aczkolwiek nie podejrzewałam, że autorka tak mnie zaskoczy ową książką.

Tytułowa historia: Patrick Mahon rozkawałkował ciało swojej kochanki Emily Kaye jednak nikt nie wie, gdzie można znaleźć jej głowę. Jakby tego było mało to owy mężczyzna dodatkowo ugotował ciało Emily.

Mamy tutaj całe mnóstwo historii związanych z różnego typu i przyczyn morderstw, które są dosyć ciekawe i dziwne co tylko zachęca czytelnika do dalszego czytania. Poza tym mamy tutaj do czynienia również z truciznami, powieszeniem i różnego rodzaju kary za popełnione zbrodnie.

Manula Kalicka stworzyła książkę składającą się z kilku krótkich, aczkolwiek konkretnych opowieści dotyczących morderstw, trucizn i innymi tego typu rzeczami. Jest to zaskakująca, aczkolwiek krótka i przyjemna lektura.

Książkę przeczytałam i jak mówiłam na początku autorka mile mnie zaskoczyła. Początkowo myślałam, że będzie to historia dotycząca Emily Kaye, czyli jakiś kryminał, w którym mężczyzna zabija i gotuje swoją kochankę jednak tak nie było, co w sumie też było dobrym pomysłem, gdyż poznałam kilka historii tak jakby związanych ze sobą. Czytając miałam wrażenie, że czytam gazetę z autentycznymi faktami, które miały miejsce na świecie.

"Gdzie jest głowa Emily Kaye?" to książka ironiczna, z poczuciem humoru o mrożących krew w żyłach morderstw, do jakich przyczynili się ludzie. Bardzi ciekawa lektura, dlatego też polecam wszystkim zainteresowanym.

Z panią Manulą Kalicką spotkałam się po raz pierwszy. Wybrałam tą książkę przede wszystkim ze względu na tytuł i prawdę mówiąc wiedziałam, że mi się spodoba, aczkolwiek nie podejrzewałam, że autorka tak mnie zaskoczy ową książką.

Tytułowa historia: Patrick Mahon rozkawałkował ciało swojej kochanki Emily Kaye jednak nikt nie wie, gdzie można znaleźć jej głowę. Jakby...

"[...]Przy okazji zauważono, że furtka była podparta kością udową. Taki miły element wystroju ogródka."*

Zbrodnie popełniano już bardzo dawno. Jedne zostały popełnione z premedytacją, inne zaś przypadkiem. Jedne wyglądały krwawo, jeszcze inne z pozoru łagodnie. Jednak wszystkie dokonane dotąd morderstwa budzą w głowie wiele pytań, na które ciężko znaleźć racjonalne odpowiedzi. Zwłaszcza na jedno, kluczowe: dlaczego? Zbrodnię nigdy nie jest łatwo wyjaśnić…

„Gdzie jest głowa Emily Kaye?” to zbiór krótkich opowiadań o dokonanych morderstwach w latach XIX oraz XX wieku. Autorka przedstawia historie zabójców, ich motywy oraz sposób działania. W ten sposób mamy możliwość poznania odpowiedzi na pytania, które dręczą słuchaczy po każdej popełnionej zbrodni. Gdzie jest głowa Emily Kaye? Czym okazał się eliksir miłości? Kto zabił lorda Errola? I dlaczego ktoś mówił: Christie - nic z tego? Aby się dowiedzieć, wystarczy przeczytać opowiadania Manuli Kalickiej.

Wszystkie opowiadania znacznie różnią się od siebie: miejscem akcji, bohaterami i co najważniejsze, rodzajem zbrodni. Jednak wszystkie łączy ten sam motyw: morderstwo. Autorka ukazuje w skrócie przebieg zdarzenia i jego skutki. Przedstawia dokonane niegdyś zbrodnie dokonane w sferach wyższych, udowadniając, że ten fakt dotyczy nie tylko zwykłych ludzi, ale też ludzi w państwie najważniejszych takich jak lord, minister bądź znany aktor. Dowód na to, że zbrodnia sięga nawet tak wysoko.

W dzisiejszych czasach łatwiej udowodnić winę. W poprzednich wiekach było to nieco trudne, ale wymyślne sposoby okazały się przydatne. Manula Kalicka w swych opowiadaniach ukazuje działania sądów, policji i patologów, którzy próbowali obciążyć dowodami winowajcę. Czytelnik ma okazję poznania dawniejszych sposobów na ukazanie winy, jak również sposób wymierzania kar. Sąd w dawnych czasach na przykład nie mógł skazać damy na karę śmierci, ponieważ to nie przystoi. To w końcu dama. Nawet, jeśli została obciążona dowodami. Książka jest w pewnym sensie krótkim przypomnieniem, jak się żyło kiedyś.

Opowiadania Manuli Kalickiej zostały napisane w prostym języku, jak i łatwym w odbiorze. Opisy zbrodni obleczone w czarny humor autorki budzą poczucie grozy jak i napady uśmiechów. Lektura jest dobra dla miłośników kryminałów, którzy szukają czegoś na jeden wieczór. Ale jeśli ktoś nie lubuje się w tego typie literatury, również może spróbować. Nie jest to książka straszna, gdzie ludzie dźgają się nożami i siekierami na każdym kroku. Jest to dobra pozycja na początek przygód z książkami tego typu.

Cóż mogę dodać od siebie? Na pewno to, że spodobał mi się przekaz autorki w tych opowiadaniach. Prosto, z dozą humoru przedstawiła niegdyś dokonane zbrodnie, a ja dzięki temu poznałam lepiej tamte czasy. Mogę śmiało powiedzieć, że podobała mi się (chodzi oczywiście o lekturę, nie o zbrodnie). I jak najbardziej polecam.

*str 43

"[...]Przy okazji zauważono, że furtka była podparta kością udową. Taki miły element wystroju ogródka."*

Zbrodnie popełniano już bardzo dawno. Jedne zostały popełnione z premedytacją, inne zaś przypadkiem. Jedne wyglądały krwawo, jeszcze inne z pozoru łagodnie. Jednak wszystkie dokonane dotąd morderstwa budzą w głowie wiele pytań, na które ciężko znaleźć racjonalne...