Zadziwiła mnie ta książka pozytywnie, biorąc pod uwagę przeczytaną wcześniej gdzieś w internecie, biografię autora.
Świat wewnętrzny bohaterów, a zwłaszcza przemyślenia dotyczące wiary głównego bohatera - księdza Siechenia - są wspaniale opisane; nie oddają wcale zagubienia czy zwątpienia księdza (jak przeczytałam w innych opiniach), ale bardziej szukanie jego własnej drogi realizowania powołania: nie został on obdarowany siłą słowa; nie potrafił być tak dobrym mówcą, aby słowem kruszyć grzech i nawracać. Sama jednak jego wiara, ta wewnętrzna, pomimo, że po ludzku ułomna, jest nadal prawdziwa i głęboka: "nie ma takiej nędzy" - mówi Siecheń - "abyśmy się nie mogli z niej wydźwignąć, ani takiego zła, abyśmy zdołali go przełamać. Trzeba tylko chcieć, trzeba ufać", nadal jest wiarą, którą stara się w sobie wciąż umacniać: "Czy dałem z siebie wszystko, co powinienem dać?". Jednak i w serce księdza wdziera się zazdrość, a raczej bardziej wstyd przed sobą samym, o wiarę prostszą, weselszą, radosną, pozbawioną filozoficznych myśli i natręctw, ale jakby wbudowaną w osobowość - taką wiarę miał Siemion.
Szkoda tylko, że książka tak szybko się kończy; uważam za słabość jej nierównomierność, nie panowanie nad czasem powieści i wiele nierozwiązanych na końcu kwestii - praktycznie rozpoczęte wcześniej wszystkie wątki kończą się na 5 ostatnich stronach, takie urwane, jakby niedopisane.
Ale - chociażby ze względu na księdza Siechenia - warto po nią sięgnąć.

Zadziwiła mnie ta książka pozytywnie, biorąc pod uwagę przeczytaną wcześniej gdzieś w internecie, biografię autora.
Świat wewnętrzny bohaterów, a zwłaszcza przemyślenia dotyczące wiary głównego bohatera - księdza Siechenia - są wspaniale opisane; nie oddają wcale zagubienia czy zwątpienia księdza (jak przeczytałam w innych opiniach), ale bardziej szukanie jego własnej...