Książka przywodzi na myśl biblijne przypowieści. Stawia pytania, nie daje prostych odpowiedzi, pobudza do rozważania, medytacji. Proza głębi - tekst jest punktem wyjścia do wniknięcia w głąb siebie.

Książka przywodzi na myśl biblijne przypowieści. Stawia pytania, nie daje prostych odpowiedzi, pobudza do rozważania, medytacji. Proza głębi - tekst jest punktem wyjścia do wniknięcia w głąb siebie.

Bardzo nierówna proza...Można zgubić sens tego co autor chce przekazać w morzu opisów, którymi zalewa czytelnika...

Bardzo nierówna proza...Można zgubić sens tego co autor chce przekazać w morzu opisów, którymi zalewa czytelnika...

W przypadku Herlinga pytanie co autor miał na myśli jest wg. mnie adekwatne. I nie chodzi tutaj o samą treść czy nawet język lecz o zakończenie i przekaz. Czytałam tę książkę dwa razy i do dziś nie rozumiem jej sensu ani przesłania.

W przypadku Herlinga pytanie co autor miał na myśli jest wg. mnie adekwatne. I nie chodzi tutaj o samą treść czy nawet język lecz o zakończenie i przekaz. Czytałam tę książkę dwa razy i do dziś nie rozumiem jej sensu ani przesłania.

To zupełnie inny Herling niż ten, którego znamy z 'Innego świata' czy z Dziennika. Głęboko filozoficzne rozważania ujęte w formie opowiadań. Herling był humanistą przez duże H. I opowiadania są tego dowodem.

To zupełnie inny Herling niż ten, którego znamy z 'Innego świata' czy z Dziennika. Głęboko filozoficzne rozważania ujęte w formie opowiadań. Herling był humanistą przez duże H. I opowiadania są tego dowodem.

Czytałam wybrane opowiadania, jednak mogę stwierdzić, że autor dzieli się wieloma trafnymi spostrzeżeniami.

Czytałam wybrane opowiadania, jednak mogę stwierdzić, że autor dzieli się wieloma trafnymi spostrzeżeniami.

Biorąc do ręki następną książkę Herlinga, zadałem sobie pytanie: czy znów będzie o samotności ? BINGO! Nie było to trudne, bo samotność jest leitmotivem obecnym w każdym jego utworze. A niech sobie będzie, lecz pod warunkiem, że autor ma jakiś ciekawy pomysł, że przedstawi cierpienie wynikające z samotności w jakiejś ciekawej konfiguracji. Szczęśliwie się okazało, że HERLING MA i to w obu opowiadaniach składających się na omawiane „Skrzydła”.

Teraz poważne OSTRZEŻENIE!!!. Kochani, nie czytajcie, broń Boże, posłowia Boleckiego ani żadnej inszej recenzji, przed lekturą książki. Ja, niestety, to zrobiłem i wpadłem w panikę, bo wszystkie opracowania są nie tylko przeintelektualizowane, ale dopatrują się analogii, metafor, paralel, wieloznaczności i in., których ja w ogóle nie dostrzegam. I dobrze. Bo wystarczy otworzyć serce, a tekst Herlinga sam się obroni. Po przeczytaniu książki, zajrzyjcie do tych profesjonalnych opracowań, a ręczę, że wywołają uśmiech na Waszym obliczu, podobny do mojego z czasów liceum, gdy moja polonistka uświadamiała mnie, co autor chciał w danym utworze powiedzieć. Acha, jeszcze jedna uwaga: jeżeli Herling cytuje np Kafkę, nie zaznaczając tego, to jego problem, a „kapowanie” recenzentów do niczego mnie nie jest potrzebne; kupuję tekst za oryginalny.

Nieprawdą jest, że w każdym opowiadaniu, obok samoumartwiającego się Herlinga, cierpią tylko dwie osoby: w „Wieży”- trędowaty i nauczyciel, a w „Pieta dell’Isola” - niewidomy i mnich. W obu opowiadaniach cierpią wszyscy, nawet jeśli nie są samotni. Ocean samotności i cierpienia, obejmujący nawet ukamieniowanego kundelka. Przeto, czytelnicy o skłonnościach do depresji niech tego nie czytają, a inni niech odbiorą te opowiadania jako zaczyn do kontemplacji nad własną samotnością. Bo samotny jest każdy... A pięknie cierpieć, to od czasów Wielkiej Emigracji, nasza narodowa specjalność.

Biorąc do ręki następną książkę Herlinga, zadałem sobie pytanie: czy znów będzie o samotności ? BINGO! Nie było to trudne, bo samotność jest leitmotivem obecnym w każdym jego utworze. A niech sobie będzie, lecz pod warunkiem, że autor ma jakiś ciekawy pomysł, że przedstawi cierpienie wynikające z samotności w jakiejś ...

"Wieża" nie razi. Jest swego rodzaju manifestem samotności, czy raczej jej ujęciem. Udało mi się ją jeszcze przeczytać w liceum, jako jedną z lektur. Natomiast "Pieta dell'Isola"... Napiszę tak: Za dużo ukwieceń na za małą głowę. Gdzieś prześlizguje się ta historia główna, gdzieś też czujemy, że czytamy raczej reportaż, niż opowiadanie. Może Grudziński miał dobre zamiary. Niemniej, po "Innym świecie" spodziewałem się mniej metafor, więcej słów. Dałem cztery zakładki.

"Wieża" nie razi. Jest swego rodzaju manifestem samotności, czy raczej jej ujęciem. Udało mi się ją jeszcze przeczytać w liceum, jako jedną z lektur. Natomiast "Pieta dell'Isola"... Napiszę tak: Za dużo ukwieceń na za małą głowę. Gdzieś prześlizguje się ta historia główna, gdzieś też czujemy, że czytamy raczej reportaż, niż opowiadanie. Może Grudziński miał dobre zamiary....

Przeczytałam tylko "Wieżę". Nuda i katorga, chociaż to było tylko 40 stron...

Przeczytałam tylko "Wieżę". Nuda i katorga, chociaż to było tylko 40 stron...

Niesamowicie metafizyczna proza,bez krzyczącego na całe gardło naturalizmu.Pełna alchemicznych symboli,otoczona tajemnicą cierpienia,cierpienia i człowieczeństwa.Poruszająca do głębi.Niektóre z opowiadań napisane są w bardzo oryginalnej konwencji literackiej.Połączenie eseju i nowelistyką,krótką formą literacką miesza tu się z wybitnym umysłem i erudycją Gustawa Herlinga Grudzinskiego.Po przeczytaniu w pamięci zostaje sporo faktów,żywych obrazów miejsc i ludzi oraz wyciskający łzy,delikatnie sączony ból istnienia i samotności.tak proza na bardzo długo zostaje w pamięci,nawiedza rzeczywistość i sprawia że radzę sobie z problemami lepiej bo uważam je teraz mniej istotne,wręcz absurdalnie małe.

Niesamowicie metafizyczna proza,bez krzyczącego na całe gardło naturalizmu.Pełna alchemicznych symboli,otoczona tajemnicą cierpienia,cierpienia i człowieczeństwa.Poruszająca do głębi.Niektóre z opowiadań napisane są w bardzo oryginalnej konwencji literackiej.Połączenie eseju i nowelistyką,krótką formą literacką miesza tu się z wybitnym umysłem i erudycją Gustawa Herlinga...

Ocena 7.2 jest według mnie nieporozumieniem.

Ocena 7.2 jest według mnie nieporozumieniem.