Ależ ta książka jest... zmontowana! Ten montaż równoległy kilku wątków naraz dowodzi pisarskiej wirtuozerii...

Ależ ta książka jest... zmontowana! Ten montaż równoległy kilku wątków naraz dowodzi pisarskiej wirtuozerii...

Jak dla mnie książka bardzo ciężka w odbiorze...

Jak dla mnie książka bardzo ciężka w odbiorze...

Jak na powieść z końca lat trzydziestych trochę zbyt staroświecka. Sporo tu męczącej młodopolszczyzny. Sprawdza się za to jako powieść psychologiczna (choć nie przepadam za gatunkiem),no i od strony obyczajowej jest całkiem dobrze (świetne obserwacje jak na tak młodego wówczas autora). Jak zwykle u Andrzejewskiego trochę teodycei i trochę religijnej egzaltacji. Generalnie - daje się to czytać, nieźle wytrzymuje próbę czasu, tylko ten epigonizm Młodej Polski trochę psuje wrażenie.

Jak na powieść z końca lat trzydziestych trochę zbyt staroświecka. Sporo tu męczącej młodopolszczyzny. Sprawdza się za to jako powieść psychologiczna (choć nie przepadam za gatunkiem),no i od strony obyczajowej jest całkiem dobrze (świetne obserwacje jak na tak młodego wówczas autora). Jak zwykle u Andrzejewskiego trochę teodycei i trochę religijnej egzaltacji. Generalnie...

Piękna, obyczajowa beletrystyka. Kiedyś jeszcze wrócę do tej książki.....

Piękna, obyczajowa beletrystyka. Kiedyś jeszcze wrócę do tej książki.....

Moja ocena 6,5 gwiazdki.
Nie wiem co mam sądzić o tej książce. Książka mnie dołowała.
Pewnie wrócę do niej za x lat i inaczej na nią spojrzę.
Generalnie polecam bo należy czytać może ktoś inny znajdzie w niej coś dla siebie.

Moja ocena 6,5 gwiazdki.
Nie wiem co mam sądzić o tej książce. Książka mnie dołowała.
Pewnie wrócę do niej za x lat i inaczej na nią spojrzę.
Generalnie polecam bo należy czytać może ktoś inny znajdzie w niej coś dla siebie.

„Ład serca” czytałem drugi raz. Za pierwszym razem, przed dziesięcioma laty, książka mocno mnie poruszyła. Tym razem nie było inaczej, być może wydźwięk był nieco inny, jednak nadal doniosły. Zadziwiające, iż tak poruszające historie wychodziły spod pióra Jerzego Andrzejewskiego, świetnego pisarza, ale również piewcy socjalizmu w literaturze, który razem z poetą Ważykiem był postrachem polskiego świata literatury swoich czasów, dyktując innym co dobre i prawdziwe, a co godne pożałowania. „Ład serca” to jednak powieść napisana jeszcze przed wojną i jest wyrazem, w zależności od tego, jak się patrzy – zarówno głębokiej wiary chrześcijańskiej, jak i powątpiewania w istnienie stwórcy w świecie tak okropnym i nieprzyjaznym dla człowieka. Dla mnie książka dobra. Mam nadzieję, że za dziesięć, dwadzieścia lat znów do niej wrócę i odkryję w niej coś nowego.

„Ład serca” czytałem drugi raz. Za pierwszym razem, przed dziesięcioma laty, książka mocno mnie poruszyła. Tym razem nie było inaczej, być może wydźwięk był nieco inny, jednak nadal doniosły. Zadziwiające, iż tak poruszające historie wychodziły spod pióra Jerzego Andrzejewskiego, świetnego pisarza, ale również piewcy socjalizmu w literaturze, który razem z poetą Ważykiem...

Moie odczucia co do książki Ład serca są takie , że autor leci Carlosem Castanedą ojcem ruchu hipisowskiego. Mam na myśli zdania typu
" Noce rozszerzają świat"
Nie mówie , że to dobrze czy źle . Fajnie sie to czyta

Moie odczucia co do książki Ład serca są takie , że autor leci Carlosem Castanedą ojcem ruchu hipisowskiego. Mam na myśli zdania typu
" Noce rozszerzają świat"
Nie mówie , że to dobrze czy źle . Fajnie sie to czyta

Zadziwiła mnie ta książka pozytywnie, biorąc pod uwagę przeczytaną wcześniej gdzieś w internecie, biografię autora.
Świat wewnętrzny bohaterów, a zwłaszcza przemyślenia dotyczące wiary głównego bohatera - księdza Siechenia - są wspaniale opisane; nie oddają wcale zagubienia czy zwątpienia księdza (jak przeczytałam w innych opiniach),ale bardziej szukanie jego własnej drogi realizowania powołania: nie został on obdarowany siłą słowa; nie potrafił być tak dobrym mówcą, aby słowem kruszyć grzech i nawracać. Sama jednak jego wiara, ta wewnętrzna, pomimo, że po ludzku ułomna, jest nadal prawdziwa i głęboka: "nie ma takiej nędzy" - mówi Siecheń - "abyśmy się nie mogli z niej wydźwignąć, ani takiego zła, abyśmy zdołali go przełamać. Trzeba tylko chcieć, trzeba ufać", nadal jest wiarą, którą stara się w sobie wciąż umacniać: "Czy dałem z siebie wszystko, co powinienem dać?". Jednak i w serce księdza wdziera się zazdrość, a raczej bardziej wstyd przed sobą samym, o wiarę prostszą, weselszą, radosną, pozbawioną filozoficznych myśli i natręctw, ale jakby wbudowaną w osobowość - taką wiarę miał Siemion.
Szkoda tylko, że książka tak szybko się kończy; uważam za słabość jej nierównomierność, nie panowanie nad czasem powieści i wiele nierozwiązanych na końcu kwestii - praktycznie rozpoczęte wcześniej wszystkie wątki kończą się na 5 ostatnich stronach, takie urwane, jakby niedopisane.
Ale - chociażby ze względu na księdza Siechenia - warto po nią sięgnąć.

Zadziwiła mnie ta książka pozytywnie, biorąc pod uwagę przeczytaną wcześniej gdzieś w internecie, biografię autora.
Świat wewnętrzny bohaterów, a zwłaszcza przemyślenia dotyczące wiary głównego bohatera - księdza Siechenia - są wspaniale opisane; nie oddają wcale zagubienia czy zwątpienia księdza (jak przeczytałam w innych opiniach),ale bardziej szukanie jego własnej...

...Początek intryguje gęstym klimatem, odczuwalną siłą natury, która podporządkowuje sobie każdy przejaw rzeczywistości – gajowy zostaje ciężko ranny podczas wyrębu, Michaś martwi się o niego, bo mężczyzna kiedyś uratował go, gdy ten się topił, Morawcowi w pewnym momencie ratuje życie Siecheń, wyciągając pogodzonego już z losem przestępcę z bagna, do tego walkę bohaterów ze światem i z sobą otula mrok, w którym człowiek gubi się i ryzykuje utratę zmysłów. Choć mistyka wiary i natury jest dostrzegalna, nad Ładem serca wisi wiejska normalność, zwyczajność mieszkańców radzących sobie z codziennością. Ona w swej obyczajowej otoczce dobrze współgra z elementami pisarstwa Andrzejewskiego, przypominającymi bardziej thriller – tutaj warto wspomnieć o przywidzeniach Morawca, czyli grze nastrojem i lękiem. Czytelnik może oczekiwać budowania dramaturgii wydarzeń, które chce się poznawać mimo tego, że trącą trywialnością.

W recenzowanym przeze mnie niedawno zbiorze literackich esejów Krzysztofa Masłonia, "Od glorii do infamii", autor w rozdziale poświęconym Andrzejewskiemu przytacza fragment opinii Artura Sandauera: „Ktokolwiek pamięta kuchenną literaturę dwudziestolecia, wszystkich tych Staśków, Mniszkówny, Zarzyckie, odnajdzie w «Ładzie serca» znane już sobie skądinąd elementy (…) [Autor – dop. mój] spreparował taką mieszankę jawnej szmiry i literatury niby to poważnej, aby przeciętny inteligent międzywojenny mógł w niej gustować – bez zażenowania”. Zarzuty skupiają się więc na „kuchenności” Ładu serca tuszowanej choćby monologami wewnętrznymi natury religijnej, które windują znaczenie lektury, odwracając uwagę od schematów i literackiej typowości (widocznej w postaciach na siłę ubarwionych – o Michasiu Sandauer pisał: „czyste pacholę, którego zadumany wzrok zdradza, że wyrośnie z niego poeta”). Jest w tym trochę prawdy, i nawet w tym, że znaczenie książki w jej wymiarze katolicko-moralnym wydaje się chwilami na siłę – jakby autor wypełniał narrację słowami kluczami jak serce, ład, zło, dobro itp., nie znajdując dobrego potwierdzenia dla tej praktyki. To wszystko jednak zaciera się, gdy w Ładzie serca odnajdujemy sens i bohaterów nie tylko schematycznych, ale też ludzkich i coś znaczących, a ponadto dostrzegamy, że należy Andrzejewskiemu oddać świetny warsztat, że czyta się go bardzo lekko i szybko, a opowieść płynie...

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2016/02/z-zakurzonej-polki.html

...Początek intryguje gęstym klimatem, odczuwalną siłą natury, która podporządkowuje sobie każdy przejaw rzeczywistości – gajowy zostaje ciężko ranny podczas wyrębu, Michaś martwi się o niego, bo mężczyzna kiedyś uratował go, gdy ten się topił, Morawcowi w pewnym momencie ratuje życie Siecheń, wyciągając pogodzonego już z losem przestępcę z bagna, do tego walkę bohaterów ze...

Duchu "tamtej" Francji.

Duchu "tamtej" Francji.