Cóż. Pierwsze co mogę powiedzieć, jest to lektura, po którą warto sięgnąć tylko w wypadku zbyt dużej ilości czasu wolnego i braku lepszych pozycji.
Ale od początku.
Głównym bohaterem jest około czterdziestoletni profesor Mogens VanAndt. Jego życie zapowiadało się wspaniale, lecz z powodu tragicznej historii z przeszłości utknął na wiele lat w zapomnianym przez wszystkich małym miasteczku. Praca w małym zapyziałym colleg'u, gdzie niektórzy "studenci" są od niego starsi, oczywiście nie jest spełnieniem jego marzeń. Na dodatek stał się obiektem uczuć swojej dość irytującej gospodyni. Nic dziwnego, że tajemnicza oferta pracy, jaką otrzymuje pewnego dnia, wydaje się być darem od losu. Niestety stoi za nią jego odwieczny wróg - doktor Jonathan Graves, którego profesor obwinia o swoje doczesne, marne życie. Oferta zostaje jednak przyjęta i Mogens wyrusza w okolice San Francisco. Znajduje tam nie tylko perełki archeologiczne, ale i także odwieczne, ukryte zło...
To by było w skrócie.
Może zacznę od atutów pozycji. Pierwszym i to bardzo rzucającym się w oczy, jest sposób jej wydania. Ciekawa okładka i jeszcze ciekawsze wnętrze. Każda strona stylizowana jest na pożółkły papirus oraz ozdobiona została egipskimi hieroglifami. Sprawia to niesamowite wrażenia i zachęca do zgłębiania lektury.
Drugą zaletą jest niewątpliwie pomysł na książkę. Oryginalny, dobrze przemyślany. Sprawia, że czytelnik inaczej patrzy na kulturę egipską.
Także styl jest przyjemny, dzięki czemu książkę łatwo się czyta.
Co do wad, to jest ich niestety trochę.
Kiedy tylko zaczęłam czytać "Anubisa" nieustannie miałam wrażenie, że autor próbuje naśladować styl Lovecraft'a. Jako że jestem fanką tego mistrza grozy i horroru, tutaj czułam pewien niedosyt. Było to dla mnie tylko próbą naśladowania, niczym więcej. Hohblein uczepił się paru zwrotów, które powtarzał co kilka stron, doprowadzając czytelnika do szału. Bo ile razy można czytać o pulsujących rękawiczkach Graves'a czy tajemniczej mhrocznej ciemności?
Co do powtórek, schematyczne stały się także potyczki między profesorem a doktorem. Niby VanAndt wciąż się wzbrania, ale i tak wiemy, iż zaraz ulegnie. A wątek rozwijany jest kilka razy.
Denerwująca jest też postać gospodyni Mogensa - panny Betty Preussler. Bohaterka ta z założenia miała być osobą irytującą i denerwującą pozostałych bohaterów i plan ten udał się znakomicie, aż za bardzo. Kiedy znika w końcu z planu, zatarłam ręce z radości. Niestety czekała mnie przykra niespodzianka. Betty wróciła, będąc jeszcze mniej znośną. Żeby było mało, autor ponawia tą sztuczkę, co mnie prawie o mdłości przyprawiło. Gospodyni staje się znośna dopiero w 9/10 swojej książkowej bytności.
Jest jest jeszcze jedna rzecz, lecz tym razem jest to czysto osobista niechęć. Nie mogę wybaczyć w jaki sposób potraktowana została Kleopatra - kotka panny Preussler.
Podsumowując, radzę zachować czas na ciekawsze pozycje. Chyba że ktoś się uprze lub zechce sam wyrobić swoją opinię. Także fani kultury egipskiej nie powinni czuć się rozczarowani.
Tak czy siak, życzę przyjemnej lektury :)

Cóż. Pierwsze co mogę powiedzieć, jest to lektura, po którą warto sięgnąć tylko w wypadku zbyt dużej ilości czasu wolnego i braku lepszych pozycji.
Ale od początku.
Głównym bohaterem jest około czterdziestoletni profesor Mogens VanAndt. Jego życie zapowiadało się wspaniale, lecz z powodu tragicznej historii z przeszłości utknął na wiele lat w zapomnianym przez wszystkich...