Nie czytam fantasy. Poza jednym wyjątkiem w postaci pewnego dziełka Pratchetta, jednak to był tylko eksperyment, i to utwierdzający mnie w przekonaniu, że to nie moje klimaty, nie moja bajka. Zapytalibyście więc, skąd na mojej półce "Imię wiatru"? Nie dość, że fantasy, to jeszcze taka cegła!
Cóż... O przeczytanie tejże książki zostałam poproszona (żeby nie ująć tego inaczej ;)) przez osobę najbliższą mojemu sercu... I cóż biedna miałam począć? Wzdychałam, jęczałam, ale wzięłam i przeczytałam! I, jakby tego było mało, jestem nią totalnie oczarowana!
Ach, co za historia! Co za język! Co za magia! (dosłownie i w przenośni)
Postać Kvothe'go (Kvothe'a?) do tego stopnia podbiła moje serce, że nie mogę się już doczekać sięgnięcia po kolejne tomy...
Opowieść, która na długo zostaje w pamięci. Cytaty, które przemawiają do mojej duszy. I genialne poczucie humoru, które niezwykle sobie cenię!
Polecam. Każdemu. Miłośników fantastyki przekonywać raczej nie muszę, tych zaś, którzy za nią nie przepadają, zachęcam. Przeczytajcie, a zmienicie zdanie o tego typu literaturze. Na lepsze, oczywiście :)

A Michałowi dziękuję za upór :*

Nie czytam fantasy. Poza jednym wyjątkiem w postaci pewnego dziełka Pratchetta, jednak to był tylko eksperyment, i to utwierdzający mnie w przekonaniu, że to nie moje klimaty, nie moja bajka. Zapytalibyście więc, skąd na mojej półce "Imię wiatru"? Nie dość, że fantasy, to jeszcze taka cegła!
Cóż... O przeczytanie tejże książki zostałam poproszona (żeby nie ująć tego inaczej...