Wbrew swoim zwyczajom recenzuję książkę, której nie doczytałam do końca. Nie planuję jej kończyć.
Dopiero po lekturze sprawdziłam, że Jerzy Łojek był zagorzałym opozycjonistą, a jego książki były bestsellerami. Zdumiewające. "Potomkowie Szczęsnego" to dziwna historiografia, w tonie zgodna z PRL-owską retoryką jednoznacznie antyszlachecką, pełna nieuzasadnionych uogólnień i emocjonalnych ocen. Sam autor we wstępie przyznaje, że brakuje mu źródeł do opracowania tematu fortuny Potockich (głównym źródłem jest pamiętnik zaciekłego wroga Mieczysława Potockiego). Książka opiera się głównie na domysłach - mniej lub bardziej przekonujących - i na insynuacjach. Autora najbardziej zajmuje fantazjowanie na temat życia erotycznego bohaterów książki; ze szczególnym uporem czyni lafiryndy ze wszystkich kobiet pojawiających się w otoczeniu Potockich, zwłaszcza jeśli w opinii współczesnych uchodzą za piękne. Niezrozumiałą nienawiścią pała autor do Delfiny Potockiej, odnotowuje nawet, że nie była dziewicą wychodząc za mąż, a dziewictwo straciła z kimś innym niż przyszły mąż. Zdaję sobie sprawę, jak niesmaczne są przytaczane przeze mnie "problemy historyczne", ale takie właśnie kwestie zajmują Jerzego Łojka. Czytelnik nie dowie się, skąd Mieczysław Potocki znał Wittgensteina, ale przeczyta za to, że małżeństwo Potockich było "erotycznie niedobrane". Mam wrażenie, że Łojek mści się na nieżyjących (i przez to bezbronnych) arystokratkach za to, że jego przodkowie Łojkowie nie mieliby szans nawet uścisnąć ich rączek. Zemsta rodem z Sienkiewiczowskich "Wirów". Podsumowując: fuj, nie polecam.

Wbrew swoim zwyczajom recenzuję książkę, której nie doczytałam do końca. Nie planuję jej kończyć.
Dopiero po lekturze sprawdziłam, że Jerzy Łojek był zagorzałym opozycjonistą, a jego książki były bestsellerami. Zdumiewające. "Potomkowie Szczęsnego" to dziwna historiografia, w tonie zgodna z PRL-owską retoryką jednoznacznie antyszlachecką, pełna nieuzasadnionych uogólnień i...