Pamiętam, że to była całkiem zabawna powieść, choć minęło już 20 lat, od czasu, gdy ją czytałam...
Polecam.

Pamiętam, że to była całkiem zabawna powieść, choć minęło już 20 lat, od czasu, gdy ją czytałam...
Polecam.

Książka trochę reportażowa - złożona z relacji, opisu zdarzeń, właściwie bez opisu tzw. "życia wewnętrznego" i refleksji bohatera. Ale podobało mi się to -brak sugestii ułatwia snucie własnych przemyśleń. Poznajemy Chiny z dwóch stron: oficjalnej, politycznej i prywatnej, "ludzkiej". Mnóstwo smaczków kulturowych, wspaniale widocznych w zetknięciu z amerykańskim (zachodnim) stylem życia. Wiele dobrego humoru, ale i scen wzruszających. Dawno nic mnie tak nie wzruszyło w książce, jak opis najszczęśliwszego dnia jednego z chińskich studentów, zakończony jego komentarzem: "Nauczycielu Marku. Muszę ci coś powiedzieć. Ta opowieść jest prawdziwa, ale tak naprawdę nigdy nie byłem w Pekinie. Czy zgadłbyś? Do Pekinu pojechała moja żona i to ona zjadła tę kaczkę. Ale często powtarza mi tę historię, ciągle od nowa, i myślę, że choć tam nie byłem, to jest to najszczęśliwsza chwila w moim życiu." Prawda, że piękne?...

Książka trochę reportażowa - złożona z relacji, opisu zdarzeń, właściwie bez opisu tzw. "życia wewnętrznego" i refleksji bohatera. Ale podobało mi się to -brak sugestii ułatwia snucie własnych przemyśleń. Poznajemy Chiny z dwóch stron: oficjalnej, politycznej i prywatnej, "ludzkiej". Mnóstwo smaczków kulturowych, wspaniale widocznych w zetknięciu z amerykańskim (zachodnim)...

Książka kusi okładką, kolor ciepłej żółtości i piękne chińskie porcelanowe czarki. Serię Rebisu znam od dawna i od dawna czytuję powieści z Salamandrą. Nie wszystkie jednakowo urocze, nie wszystkie zachwycają, ale i nie zniechęcają. Można rzec: literatura środka.

Marka Salzmana nie znam i nic mi nie mówił zachęcający dopisek na okładce książki: Autor "Solisty". "Solisty" też nie znam.

"Jedwab i żelazo" to książka autobiograficzna. Mark Salzman od dziecka interesował się Chinami, a w szczególności zaś wschodnimi sztukami walki. Studiował sinologię na uniwersytecie Yale. Po ukończeniu studiów wyjechał do Chin. Tam pracuje jako nauczyciel języka angielskiego w Szkole Medycznej, pracuje z chińskimi studentami. Sam też pobiera nauki, bo to ciekawe przeżycie, gdzie amerykański kapitalizm zderza się z chińskim komunizmem.
Poznaje kraj, ludzi, język i kulturę. Jest człowiekiem ciekawym świata, chętnym do poznawania kultury chińskiej, a w szczególności sztuk walki. Kontakty Marka Salzmana z Chińczykami nie ograniczają się tylko do studentów. Nawiązuje znajomości z przypadkowo spotkanymi ludźmi - nauczycielem sztuk walki, rybakami, nieletnim uciekinierem, profesorem kaligrafii. Spotykamy w tych wspomnieniach ludzi przyjacielskich, ale tak jak i w innych społecznościach - ludzi niemiłych, opryskliwych zasłaniających się dziwacznym absurdalnym prawem, szczególnie dla Amerykanina.

Przyznam szczerze, że początkowo książka mnie denerwowała. Odnosiłam wrażenie, że autor pokpiwa, ironizuje z sytuacji w Chinach, choć im dalej, tym częściej zauważało się serdeczny stosunek do ludzi, z którymi się stykał. Wspierał ich jak mógł, pożyczał książki z własnej biblioteki, sprowadzał z USA potrzebne artykuły. W sumie książka ma pozytywny wydźwięk. Zawiera też dużo ciekawostek dotyczących życia w Chinach, choć nie każda dziedzina jednakowo mnie fascynowała. Nie podzielam fascynacji autora sztukami walki czy kaligrafii których opisy, szkoły i sposób nauczania niejednokrotnie mnie nudziły. Ale szczerze trzeba przyznać, że książka urokliwa, ciepła i warta przeczytania.

Na podstawie książki powstał film, w którym autor zagrał sam siebie.

Książka kusi okładką, kolor ciepłej żółtości i piękne chińskie porcelanowe czarki. Serię Rebisu znam od dawna i od dawna czytuję powieści z Salamandrą. Nie wszystkie jednakowo urocze, nie wszystkie zachwycają, ale i nie zniechęcają. Można rzec: literatura środka.

Marka Salzmana nie znam i nic mi nie mówił zachęcający dopisek na okładce książki: Autor "Solisty". "Solisty"...