Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna znakomita książka, po której przeczytaniu długo jeszcze nie umiałam przestać myśleć o tym co autor powiedział na jej stronach . Minęło wiele lat od jej przeczytania , więc nie pamiętam bardzo wielu szczegółów, natomiast jedno przesłanie stało się tak ważne, że nadal o nim pamiętam .Każdy jest solistą we własnym życiu. Co to oznacza? W zrozumieniu przekazu pomogło mi zapewne to, że kiedyś tam skończyłam szkołę muzyczną I stopnia w klasie fortepianu i parę razy, będąc jeszcze na etapie nieopierzonego , stremowanego dziewczęcia musiałam stanąć na szkolnej scenie przed szanownym „ audytorium” . Zawsze umierałam wtedy ze strachu, który pętał moje palce na kształt patyków do tego stopnia, że najbardziej wyuczone partie nie wychodziły mi tak jak na próbach. Umierałam wtedy ze wstydu i upokorzenia, a także budziła się we mnie gorycz poczucia niesprawiedliwości, że godziny ćwiczeń nie owocują takim efektem jakiego się spodziewałam. Na wzrost mojego samopoczucia nie wpływało nawet to, że byłam oceniana jako dobra, obiecująca pianistka z perspektywą dalszego kształcenia w tym kierunku. Po ukończeniu szkoły I stopnia definitywnie zerwałam z instrumentem i nigdy więcej do niego nie usiadłam. Przeczytanie książki Salzmana, które miało miejsce wiele lat później pomogło mi zrozumieć swoje błedy. Dlaczego nie poczułam radości wynikającej z grania na instrumencie, dlaczego nadmiar ambicji i zbyt wygórowane oczekiwania wobec siebie mają takie wielkie znaczenie również w innych aspektach życia. Zaczęłam wówczas żałować, że nawet nigdy nie próbowałam zagrać czegoś nieambitnego, ale za to przyjemnego i rozrywkowego. Bez zważania na dokładność zapisu nutowego i taktowanie. Nierówno i mało technicznie. Ale za to z radością i fantazją. Może kiedyś te patyki stałyby się na powrót palcami wygrywającymi melodię przyjemną dla ucha, głównie mojego, bo audytorium z czasem przestało się przecież liczyć. Zaczęłam się zastanawiać ile razy w życiu spinałam się za każdym razem, jeśli moje poczynania nie robiły mnie gwiazdą spektaklu o tytule „ życie”. Wsłuchana kurczowo w każdą nutkę, w każdy fałsz przestawałam w ogóle żyć, aby tylko nie dawać przedstawienia odbiegającego od ideału powstającego w mojej głowie. Zrozumiałam bardzo wiele dzięki tej książce.