To już moje piąte spotkanie z Wiedźminem i na dobrą sprawę, nie wiem, czy jest sens wciąż pisać te same słowa na temat sagi Sapkowskiego: świetna, trzymająca w napięciu, niebanalna. Powiedzmy jednak, że postanowiłam być systematyczna i skrupulatna, dlatego też mam zamiar wypowiedzieć się na temat "Chrztu ognia".
Ta część opowieści o Geralcie z Rivii porządnie mnie zaskoczyła, na szczęście w sensie pozytywnym. Od czasów "Krwi elfów" żaden z tomów cyklu w tak dużej mierze nie ukazywał poczynań Wiedźmina. W "Chrzcie ognia" przez większość czasu śledzimy losy Geralta, który wraz w łuczniczką z Brokilonu i wiernym poetą, Jaskrem, wyrusza w podróż, której celem jest odnalezienie Ciri, dziecka niespodzianki. Dla głównego bohatera to czas niełatwy, ponieważ na jego drodze pojawia się szereg przeszkód, nie pozwalających mu na szybkie dotarcie do celu. W trzynastowiecznym świecie toczy się wojna. Grunt jest niepewny, nie wiadomo, kto jest przyjacielem, a kto czyha na ciebie, by zadać ostateczny cios. To okres, w którym Geralt toczy walkę z samym sobą, jest zmuszony wyzbyć się starych przyzwyczajeń, niekiedy poglądów. Są chwile, w których możemy dostrzec w neutralnym wiedźminie zalążek zainteresowania drugą osobą, poczucie obowiązku czy przywiązania. Nic już nie będzie takie jak dawniej.
Powieść tę czyta się niezwykle szybko. Ucieszył mnie fakt, że w "Chrzcie ognia" autor nie zdecydował się na kolejne opisy narad wojennych, lecz skupił się na wartkiej akcji, co pozwoliło mi na bardziej automatyczne zagłębienie się w fabule. Z czystym sercem oświadczam, że czuję wewnętrzną pustkę, kiedy pomyślę sobie, że już za dwa tomy przyjdzie mi rozstać się z bohaterami, których tak polubiłam.
Dodać mogę jeszcze, że bardzo chciałabym zobaczyć kiedyś DOBRĄ ekranizację "Wiedźmina". Nakręconą z rozmachem, z udziałem świetnych aktorów, może z pomocą samego Sapkowskiego przy pisaniu scenariusza. Tak wyjątkowy kawałek literatury powinien trafić jeszcze do szerszego grona czytelników.

To już moje piąte spotkanie z Wiedźminem i na dobrą sprawę, nie wiem, czy jest sens wciąż pisać te same słowa na temat sagi Sapkowskiego: świetna, trzymająca w napięciu, niebanalna. Powiedzmy jednak, że postanowiłam być systematyczna i skrupulatna, dlatego też mam zamiar wypowiedzieć się na temat "Chrztu ognia".
Ta część opowieści o Geralcie z Rivii porządnie mnie...