Szczerze mówiąc, czuję smutek na myśl, że to już koniec.

Nie spodziewałam się takiego zakończenia, zasmuciło mnie i trochę się wzruszyłam. Aczkolwiek uważam, że jest dobrze poprowadzone. Idealnie współgra ze zmianami jakie zaszły u Karusi.

Poza tym moja miłość do Piaskowego Wilka jest niezmienna. ♥️ Cudowna historia - mądra, piękna, śmieszna, delikatna, z morałem.

Wielkie brawa (i to na stojąco),dla autorki za tak fenomenalny pomysł na książkę dla dzieci. Za wykonanie. Za kreację. Za stworzenie Piaskowego Wilka, który błyszczał się i iskrzył się w słońcu, Piaskowego Wilka, który uczył, bawił i pocieszał. Za tę delikatność i lekkość ukrytą w słowach.

Mimo, że wszystkie części napisane były w podobnym duchu, żadna nie była nudna, żadna nie wpędzała w poczucie ciągnącej się historii o niczym.

A mądrość Piaskowego Wilka i sposób w jaki opowiadał Karusi o otaczającym nas świecie, to coś niesamowitego.

Na szczęście córka też polubiła tę serię, więc będziemy do niej wracać.

Uważam, że książki naprawdę są warte polecenia. Mają morał i przesłanie i myślę, że w sam raz idealne dla dzieci, które są na etapie przyjaźni z wymyślonymi istotami. ♥️

Szczerze mówiąc, czuję smutek na myśl, że to już koniec.

Nie spodziewałam się takiego zakończenia, zasmuciło mnie i trochę się wzruszyłam. Aczkolwiek uważam, że jest dobrze poprowadzone. Idealnie współgra ze zmianami jakie zaszły u Karusi.

Poza tym moja miłość do Piaskowego Wilka jest niezmienna. ♥️ Cudowna historia - mądra, piękna, śmieszna, delikatna, z morałem....

Trzecia i ostatnia już część opowieści o Karusi i Piaskowym Wilku. Wydaje się poważniejsza niż pozostałe - raz, że w kilku opowiastkach porusza znacznie bardziej konkretne, zbliżające się do nauki tematy, dwa, że kończy się niespodziewanie smutno. Ostrzeżenie dla rodziców - w ostatniej historyjce Karusia odkrywa, że urosła. Wyrosła z jesiennej kurteczki, ale również wyrosła z Piaskowego Wilka, który ostatecznie wyprowadza się z jej plaży. Gdybym wiedziała wcześniej, chyba nie przeczytałabym tego ostatniego rozdziału memu dziecku, które nieomal się rozpłakało. Ale i tak jest gotowe czytać jeszcze raz dowolną część i dowolny rozdział.
Ogólnie oceniam nasza przygodę z Piaskowym Wilkiem bardzo dobrze. Zdecydowanie są to książeczki warte przeczytania z dzieckiem i posiadania na półce, by w każdej chwili można było po nie sięgnąć.

Trzecia i ostatnia już część opowieści o Karusi i Piaskowym Wilku. Wydaje się poważniejsza niż pozostałe - raz, że w kilku opowiastkach porusza znacznie bardziej konkretne, zbliżające się do nauki tematy, dwa, że kończy się niespodziewanie smutno. Ostrzeżenie dla rodziców - w ostatniej historyjce Karusia odkrywa, że urosła. Wyrosła z jesiennej kurteczki, ale również wyrosła...

Nadal bardzo ładny ten surrealizm i nieograniczona fantazja, ale mam wrażenie że po raz trzeci już nie robi takiego wrażenia. Dla mnie osobiście rozdział o martwym ptaku nie do przejścia! Za to końcowka bardzo fajna!

Nadal bardzo ładny ten surrealizm i nieograniczona fantazja, ale mam wrażenie że po raz trzeci już nie robi takiego wrażenia. Dla mnie osobiście rozdział o martwym ptaku nie do przejścia! Za to końcowka bardzo fajna!

Cudowne połączenie realizmu z magicznością. Delikatność morałów. I ta niejasność- czy to Karusia wymyśliła piaskowego wilka, czy może to piaskowy wilk wymyślił Karusię?

Cudowne połączenie realizmu z magicznością. Delikatność morałów. I ta niejasność- czy to Karusia wymyśliła piaskowego wilka, czy może to piaskowy wilk wymyślił Karusię?

Bardzo dobra książka. Polecam wszystkim. c:

Bardzo dobra książka. Polecam wszystkim. c:

Genialna kontynuacja :)

Genialna kontynuacja :)

I znowu zazdrościłam Karusi, że ma Piaskowego Wilka, który umiał wsłuchać się w jej rozterki, smutki, rozważania, rozwiać wątpliwości, potwierdzić jej dziecięce pomysły. Umiał zracjonalizować wymysły, sprowadzić do stanu realnego całkiem odlotowe idee.
I choć tata czasami jej nie słuchał, albo nie miał dla niej czasu, mama wybiegała do pracy nie doczytawszy bajki, wiedziała że na plaży czeka na nią jej wierny towarzysz Piaskowy Wilk.
I choć czasami to ona się na niego obraziła, to on nie przyjmował tego do siebie.

Umiał jej pomóc znaleźć zgubionego pieska, wyjaśnić że jedni ludzie są mili a inni bardzo źli, że zegar nie rządzi czasem tylko go wskazuje,wytłumaczyć dlaczego czasem trzeba ubrać się tak jak chcą dorośli, zwłaszcza idąc z nimi na przyjęcie.

Z tej części dowiemy się jak uciekać z domu aby rodzice znaleźli, jak nie bać się zostać samej w domu, jak przeżyć pogrzeb. I jeszcze tego, że kolory nie zawsze są takie same, że sprawiedliwie nie zawsze znaczy po równo, że wielkość nie oznacza też siły, że czasami ciekawie jest zanocować poza domem, że wybory to nie jest łatwa sprawa, a podrośnięcie za dużo też może mieć swoje dobre strony.

Opowieści napisane są ze swadą, mądrością, humorem, ale co najważniejsze tak aby były blisko dziecięcych emocji.

I znowu zazdrościłam Karusi, że ma Piaskowego Wilka, który umiał wsłuchać się w jej rozterki, smutki, rozważania, rozwiać wątpliwości, potwierdzić jej dziecięce pomysły. Umiał zracjonalizować wymysły, sprowadzić do stanu realnego całkiem odlotowe idee.
I choć tata czasami jej nie słuchał, albo nie miał dla niej czasu, mama wybiegała do pracy nie doczytawszy bajki, wiedziała...

;-)

Mój 6-latek uwielbia słuchać o Karusi i piaskowym wilku!!!

;-)

Mój 6-latek uwielbia słuchać o Karusi i piaskowym wilku!!!

Bardzo fajna książka, tak samo jak poprzednie w tej serii. Czytałam mojemu sześciolatkowi, który dwa lata później sięgnął po nią raz jeszczem, już sam.
Piaskowy wilk jest świetną postacią, mądrą, a jednocześnie głupawą. Nie sposób się z niego nie śmiać, a to dzieci przecież lubią najbardziej. Ale gdy się trochę pomyśli, to okazuje się, że wilk wcale taki głupi nie jest, a jego czasem niezrozumiałe teksty mają bardzo głęboki sens. Jest o czym z dzieckiem porozmawiać.

Bardzo fajna książka, tak samo jak poprzednie w tej serii. Czytałam mojemu sześciolatkowi, który dwa lata później sięgnął po nią raz jeszczem, już sam.
Piaskowy wilk jest świetną postacią, mądrą, a jednocześnie głupawą. Nie sposób się z niego nie śmiać, a to dzieci przecież lubią najbardziej. Ale gdy się trochę pomyśli, to okazuje się, że wilk wcale taki głupi nie jest, a...

http://wspolneczytanie.blogspot.com/search?updated-max=2013-01-25T13:04:00-08:00&max-results=7&start=28&by-date=false

http://wspolneczytanie.blogspot.com/search?updated-max=2013-01-25T13:04:00-08:00&max-results=7&start=28&by-date=false