Moja sąsiadka pracuje w bibliotece w mojej wsi, jest to filia gminnej biblioteki publicznej, i żaliła mi się któregoś dnia, że kierując się entuzjastycznymi recenzjami i opiniami na temat trylogii „Twoja twarz jutro” Javiera Mariasa zakupiła do biblioteki od razu całą trylogię, ale okazało się, że nikt nie chce tego czytać. To znaczy chęci były, lecz wszyscy odbijali się od książki jak od ściany. Nie kończyli jej uważając, że jest trudna i nudna. Pomyślałem, że może ja spróbuję. Zaciekawiła mnie cała sytuacja i stwierdziłem, że może odnajdę w niej jakiś błysk, którego inni w mojej wsi nie potrafią dostrzec.
No i ją przeczytałem do końca. Uważam, że jest trudna i nudna.

Ale intryguje. Jednak. W ogóle sytuacja jest złożona; w książce nic się nie dzieje, jest to typowy przykład przerostu formy nad treścią, ale zakładając, że jest to pierwszy tom trylogii, to pojawiające się dziwne momenty (plama krwi na schodach), nierozwiązane wątki historyczne, dają do zrozumienia, że coś się święci, i że ten pierwszy tom to taki przydługi prolog.
No właśnie. Musiało minąć 150 stron jałowych i przeintelektualizowanych, moim zdaniem, rozważań psychologiczno-filozoficznych, żeby jakaś szczątkowa akcja próbowała się zacząć. Ta „akcja” jest rodem z Lema. Główny bohater próbuje rozwiązać zagadkę szperając w bibliotece w książkach. Zajmuje mu to sto stron. Jednak u Lema ma to swoją moc, której tutaj nie wyczułem.
Potem robi się ciekawiej, kiedy zaczyna się zasadnicza praca głównego bohatera. Trudno tu mówić o szpiegostwie. Facet sam nie wie gdzie jest zatrudniony. Zajmuje się tłumaczeniem rozmów swoich pryncypałów z jakimiś dziwnymi kolesiami, a potem próbuje na podstawie tych rozmów dokonać ich psychologicznej wiwisekcji. I chyba to jest najciekawsze.
Ostatnie sto stron, to dywagacje na temat kampanii wobec ludności angielskiej, którą tę kampanię wprowadzono w czasie wojny, a która dotyczyła nawoływała do ograniczania rozmów, rozsiewania plotek i wypowiadania się przed innymi z uwagi na czającego się wszędzie ukrytego wroga.

Uff, ciężka to była droga. Ta książka ze szpiegowaniem nie ma nic wspólnego. Może następne tomy, ale ten tom absolutnie nie. Mało się dzieje. 70% książki, to rozważania, rozważania, rozważania. Momentami ciekawe, ale w dużej mierze miałkie, oczywiste, powtarzające się i niewiele we mnie budzące.
Tak, książka jest inna, owszem, ale tą swoją innością wcale nie zachwyca. Trzy plus.
Co nie oznacza, że nie przeczytam kolejnego tomu, bom jednak zaciekawiony co dalej.

Moja sąsiadka pracuje w bibliotece w mojej wsi, jest to filia gminnej biblioteki publicznej, i żaliła mi się któregoś dnia, że kierując się entuzjastycznymi recenzjami i opiniami na temat trylogii „Twoja twarz jutro” Javiera Mariasa zakupiła do biblioteki od razu całą trylogię, ale okazało się, że nikt nie chce tego czytać. To znaczy chęci były, lecz wszyscy odbijali się od...