Ciekawy reportaż z ZSRR w czasie II wojny światowej. Opis zwykłej codzienności ale przede wszystkim opis pewnych sytuacji z udziałem ludzi ówczesnej polityki, a najciekawsza z nich to opis spotkania na Kremlu władz ZSRR z delegacją polską.

Ciekawy reportaż z ZSRR w czasie II wojny światowej. Opis zwykłej codzienności ale przede wszystkim opis pewnych sytuacji z udziałem ludzi ówczesnej polityki, a najciekawsza z nich to opis spotkania na Kremlu władz ZSRR z delegacją polską.

Reportaż z prowadzącego wojnę ZSRR. Niezapomniany opis kolacji dyplomatycznej na Kremlu oraz codziennego życia w osaczonej Moskwie. Uderzający zachwyt autora nad organizacją ZSRR, wręcz neoficki i naiwny. Choć może takim wydawać się dopiero teraz, gdy znamy odpowiedź na wiele pytań stawianych przez autora. I nie są to odpowiedzi pokrzepiające. Jest to książka warta polecenia, ale wymaga cierpliwości.

Reportaż z prowadzącego wojnę ZSRR. Niezapomniany opis kolacji dyplomatycznej na Kremlu oraz codziennego życia w osaczonej Moskwie. Uderzający zachwyt autora nad organizacją ZSRR, wręcz neoficki i naiwny. Choć może takim wydawać się dopiero teraz, gdy znamy odpowiedź na wiele pytań stawianych przez autora. I nie są to odpowiedzi pokrzepiające. Jest to książka warta...

Uwielbiam takie książki - książki publicystyczne pisane w "czasie przejściowym", w czasie, kiedy jeden świat się już skończył ale jeszcze zupełnie nie wiadomo jaki nowy świat powstanie. W tej książce czasem przejściowym jest rok spędzony w ZSRR wraz z ambasadorem Stanisławem Kotem w latach 1941-1942. Kiedy przyjeżdżał Niemcy parli na Moskwę, kiedy wyjeżdżał Niemcy już zbliżali się do Stalingradu.

Co ciekawe, Pruszyński chyba przez moment nie wątpił, że ZSRR tej wojny nie przegra, jeszcze ciekawsze, że twierdził tak dlatego, że bardzo doceniał Armię Czerwoną i jej oficerów, których chyba obecnie (ale także i wtedy) mieliśmy tendencję lekceważyć.
Pruszyński w ogóle mi imponuje, nigdy nie trzymał się jakichś określonych trendów politycznych, zawsze był "swój". Niektórzy tytułowali go "komunistą" choć był to nietypowy komunista katolicki związany z "Myślą mocarstwową", wspierający Piłsudskiego, widzący grozę antysemityzmu i chwalący głębię myśli Popławskiego i Dmowskiego. To jest mój wzór!
Warto przeczytać tę małą książeczkę, która jest "małą historią obok Wielkiej Historii".

Ciekawostka - to jest książka Pruszyńskiego... przetłumaczona z języka angielskiego! Większość jest tłumaczeniem z książki wydanej w USA w 1944 roku, której polskie oryginały zaginęły.

Uwielbiam takie książki - książki publicystyczne pisane w "czasie przejściowym", w czasie, kiedy jeden świat się już skończył ale jeszcze zupełnie nie wiadomo jaki nowy świat powstanie. W tej książce czasem przejściowym jest rok spędzony w ZSRR wraz z ambasadorem Stanisławem Kotem w latach 1941-1942. Kiedy przyjeżdżał Niemcy parli na Moskwę, kiedy wyjeżdżał Niemcy już...

Tytułowa noc na Kremlu, to jedynie krótki rozdział. Reszta to opis podróży dyplomatycznej autora do Rosji, ubogacona spostrzeżeniami i przemyśleniami.

Tytułowa noc na Kremlu, to jedynie krótki rozdział. Reszta to opis podróży dyplomatycznej autora do Rosji, ubogacona spostrzeżeniami i przemyśleniami.

Pruszyński zdecydowanie żył w ciekawych czasach i z pełną świadomością brał w nich czynny udział. Był w syjonistycznej Palestynie, w Hiszpanii, a po wybuchu wojny w Norwegii, we Francjii i w Wielkiej Brytanii. Bodaj najciekawszą przygodę przeżył w Rosjii, do której udał się z polskim ambasadorem po podpisaniu układu Sikorski-Majski. W Rosji sowieckiej w tym czasie było około dwóch milionów Polaków deportowanych z kresów po 17 września 1939 roku. Misja polskiej ambasady była wyjątkowo trudna – wbrew pamięci o krzywdach doznanych od sowietów tak ułożyć stosunki z nimi, żeby jak najlepiej pomóc tym zesłańcom i działać na rzecz polskiego interesu. Sam Pruszyński nazywa tę misję „ekspedycją ratunkową”. W rezultacie z Rosji sowieckiej wyszła armia Andersa i rzesze kobiet i dzieci razem z nimi.
Pruszyński był attache prasowym polskiej ambasady, dzięki czemu udało mu się odwiedzić wiele miejsc w Rosji – Moskwę, Kujbyszew i obozy gdzie koncentrowała się powstająca armia Andersa, z reguły bez uzbrojenia, ćwicząca na drewnianych karabinach, moździerzach i armatach. Mamy tu przepiękne opisy Rosji, lasów, rzek, ale przede wszytkim cywilizacji, która tak niedawno przeszła kompletną tranformację. Miasta w ruinie, cerkwie odarte z pozłacanych kopuł, nowo powstałe dymiące fabryki. Ludzie nieufni, ale łaknący wiedzy o świecie.
Pruszyński, dzięki swojej funkcji, miał dostęp do ciekawych ludzi i miejsc. W tytułowym reportażu opisuje wieczór spędzony na Kremlu, uroczystą kolację ze Stalinem, Mołotowem, Kaganowiczem i innymi. Nazwiska demonów, niewątpliwie. Jednak Pruszyński z zimną krwią opisuje tych zbrodniarzy, być może dlatego, że z pewnością nie wie o nich tyle co my dzisiaj (prawie na pewno nie wiedział jeszcze o Katyniu).
Dodajmy do tego jescze spotkania z Ilją Erenburgiem, Aleksiejem Tołstojem, polskimi zesłańcami, jak Władysław Anders, Stanisław Grabski, Władysław Broniewski i wielu innych. „Ludzie naprawdę wychodzą z grobu. Z głębokiego grobu (...) Po całej Rosji były takie groby ludzkie, idące w setki tysięcy, w miliony. Teraz otwierają się, jedne po drugich”. Czego mi brakowało w tych reportażach to bliższych relacji z rozmów z tymi powracającymi Polakami. Uwaga Pruszyńskiego jest bardziej zwrócona w stronę Rosji sowieckiej niż w stronę Polskich zesłańców.
Pruszyński trafił do Rosji jesienią 1941 roku, kiedy armia niemiecka nadal odnosiła ogromne sukcesy. Na własne oczy widział Moskwę w najgorsze dni, kiedy ewakuowano ludność cywilną, urzędy i w końcu także wszystkie ambasady (w tym Polską i samego Pruszyńskiego). Zwycięstwo nad Hitlerem wcale nie było wtedy oczywiste. Jego relacje z tego są pasjonujące, do tego świetnie napisane.
Kilka reportaży szczególnie zapadło mi w pamięć. „W śniegach Rosji” to opis nowopowstającej Polskiej armii, bez broni, ale za to z krzyżami, które Polacy postawili przy drogach. Wyciska łzy z oczu. „Zagubione pokolenia” to esej o Polonii, która zapomniała już języka i ledwo zna historię Polski, ale nadal hołubi swoje polskie korzenie. Zaskakująco aktualny dzisiaj.
W reportażach widać wiarę autora w to, że wojna będzie dla Rosji jakimś punktem zwrotnym, że wspólne cierpienia zaznane od Niemców połączą na trwałe Polaków i Rosjan. To jednak nie przeszkadza, bo jego reportaże to po prostu wspaniała literatura.

Pruszyński zdecydowanie żył w ciekawych czasach i z pełną świadomością brał w nich czynny udział. Był w syjonistycznej Palestynie, w Hiszpanii, a po wybuchu wojny w Norwegii, we Francjii i w Wielkiej Brytanii. Bodaj najciekawszą przygodę przeżył w Rosjii, do której udał się z polskim ambasadorem po podpisaniu układu Sikorski-Majski. W Rosji sowieckiej w tym czasie było...

Po przeczytaniu mam wrażenie, że nikt lepiej nie zna Rosji od Pruszyńskiego. Nawet Rosjanie. Chociaż zdecydowanie nie jest obiektywny i nie zgadzam się z jego wnioskami, ale to pewnie dlatego, że ja znam dalszy ciąg. Jednak dzięki niemu można spojrzeć na ten kraj z zupełnie innej perspektywy. I dzięki niemu, spoglądając na Rosję jego oczami, po raz pierwszy wydała mi się ona piękna.

Po przeczytaniu mam wrażenie, że nikt lepiej nie zna Rosji od Pruszyńskiego. Nawet Rosjanie. Chociaż zdecydowanie nie jest obiektywny i nie zgadzam się z jego wnioskami, ale to pewnie dlatego, że ja znam dalszy ciąg. Jednak dzięki niemu można spojrzeć na ten kraj z zupełnie innej perspektywy. I dzięki niemu, spoglądając na Rosję jego oczami, po raz pierwszy wydała mi się...