Na początku przyznam, że poniekąd bałam się, tej pozycji, a dokładniej – tego, że się na niej zawiodę. Do tej pory uważałam, że polscy autorzy nie potrafią pisać dobrych horrorów, ale się myliłam co udowodniła mi ta książka. W jaki sposób? Cóż, odpowiedź jest prosta i banalna…

Na „Instytut” zdecydowałam się po oglądnięciu zapowiedzi oraz wywiadu z Jakubem Żulczykiem zamieszczonych na stronie wydawnictwa Znak. Nie bez znaczenia była też dobrze zaprojektowana okładka, budząca u mnie swoisty niepokój. Pomyślałam, że najwyżej się zawiodę, ale książkę przeczytać MUSZĘ. Kiedy po ponad miesięcznym oczekiwaniu publikacja w końcu do mnie dotarła z wielkim niepokojem otworzyłam ją na pierwszej stronie.

Historia zaczyna się dość „standardowo”. Ponad trzydziestoletnia Agnieszka, dziedziczy po babci Werze mieszkanie w Krakowie. W tym czasie akurat kobieta ma problemy małżeńskie i chcąc uciec od dotychczasowego życia z mężem maminsynkiem i teściową wiedźmą, postanawia się od razu przeprowadzić się do otrzymanego lokum. Choć Agnieszka tęskni za córką zostawioną w Warszawie to jednak udaje jej się „jako tako” ułożyć życie w nowym miejscu i znaleźć sobie współlokatorów: Jacka (zwanego Rumunem), Igę, Weronikę i Sebastiana. Poznaje również Roberta i Ankę. Ta siódemka pewnego dnia zostaje uwięziona w mieszkaniu Agnieszki (o tajemniczej nazwie Instytut) i odcięta od świata w środku wielkiego miasta. Teraz już nic nie jest takie samo szczególnie że tajemniczy Oni chcą odzyskać swoją własność…

Książka ma dość ciekawą budowę, która momentami denerwuje – ma bowiem swoiste dwa czasy akcji. Poznając historię oczami głównej bohaterki powoli wzrasta w czytelniku napięcie i gdy już ma sięgnąć apogeum… ona przenosi go np. dziesięć lat wstecz i opowiada o swojej przeszłości. Fakt, to może denerwować, ale z drugiej strony to dodaje książce jeszcze więcej napięcia więc nie uważam akurat w tym przypadku, aby była to wielka wada. Może jest wręcz odwrotnie? Co do języka trzeba przyznać, że jest on prosty a jednocześnie bardzo współczesny. Co ciekawe, autor znakomicie przedstawia emocje bohaterów (szczególnie Agnieszki) czym od razu zdobył w moich oczach uznanie.

Książka jest porównywana do „The Ringu” i „Cube’a” i jest w tym trochę racji choć nie do końca, bo książka może być porównywana też do innych filmów. Mi osobiście przypomniał się film „ Dziecko Rosemary”. Dlaczego? Pewnie ze względu na podobieństwo w ukazaniu emocji kobiety.

Generalnie książka jest świetna i warto ją przeczytać. Dla mnie osobiście jest to jedna z najlepszych książek, które udało mi się przeczytać w tym roku. Polecam.

Na początku przyznam, że poniekąd bałam się, tej pozycji, a dokładniej – tego, że się na niej zawiodę. Do tej pory uważałam, że polscy autorzy nie potrafią pisać dobrych horrorów, ale się myliłam co udowodniła mi ta książka. W jaki sposób? Cóż, odpowiedź jest prosta i banalna…

Na „Instytut” zdecydowałam się po oglądnięciu zapowiedzi oraz wywiadu z Jakubem Żulczykiem...