Większość Czytelników wyznaje zasadę, zgodnie z którą żadna, nawet najbardziej udana ekranizacja, nie jest lepsza od jej książkowego pierwowzoru. Jaką więc ucztą dla prawdziwego bibliofila musi być książka, nad której adaptacją wszyscy dosłownie pieją z zachwytu? O Podziemnym kręgu, reż. Davida Finchera (1999) słyszałam wiele opinii, wszystkie pozytywne (delikatnie ujmując). I w pewnym momencie człowiek zaczyna wierzyć, że ma do czynienia z prawdziwym arcydziełem kinematografii końca XX wieku. A później zabiera się z zapałem za lekturę i... (czasami) srodze się rozczarowuje. Jak ja, na przykład.
Podziemny krąg opowiada historię młodego mężczyzny, który zgodnie ze standardami współczesności, ma przed sobą świetlaną przyszłość - zajmuje ważne stanowisko w jednej z dużych korporacji, mieszka w modnie urządzonym mieszkaniu, dobrze się prezentuje i jest sympatyczny. A przede wszystkim, jest Konsumentem. Konsumuje, konsumuje, konsumuje. Idealny obywatel współczesnego świata. Tyle, że nasz idealny bohater w pewnym momencie przestaje cieszyć się z tego, co osiągnął, a jego własne życie zaczyna go niezmiernie nudzić. Któregoś dnia poznaje tajemniczego Tylera Durdena. Tyler urzeka pewną prostotą patrzenia na świat osoby pozbawionej wszelkich zapędów konsumpcyjnych. W jego towarzystwie nasz bohater odbywa intelektualną podróż w poszukiwaniu samego siebie. Podróż rozpoczyna się w piwnicy pewnego baru, gdzie oboje organizuję Fight Club - potajemny klub walk na pięści. A to dopiero początek.
Wszystko to brzmi niezwykle ciekawie, kiedy tak się o tym opowiada w kilku dosłownie zdaniach. Niestety na kartach powieści wyglądało to nieco inaczej. Przyznaję, że ostatnie 50 stron, kiedy to nastąpiło zapętlenie i rozwiązanie akcji, czytałam z zapartym tchem. Niestety te 50 ostatnich stron poprzedzało jakieś 180, przez które przebrnęłam jedynie dzięki sile woli, niekiedy lekko przysypiając. Zanim akcja nabiera nieco tempa, zostajemy poczęstowani chaotycznie opisanymi urywkami historii Tylera, jego przyjaźni z naszym bohaterem i ich wspólnych anarchistycznych zabaw w walce o upadek cywilizacji. I nie chodzi tu nawet o tę chaotyczności i wyrywkowość opisów. Mnie po prostu nudziły same perypetie bohaterów. Historie o niczym. Niby mądre, ale nie do końca ciekawe. Jakaś bylejakość wkradła się w to wszystko i trudno mi było dostrzec koncept całości.
Mnie osobiście nie zachwyca. Ani książka, ani film. Wiem, że być może jestem osamotniona w tej opinii, ale moim zdaniem "Podziemny krąg" jest raczej średni niż dobry. Nie odradzam, ale też nie polecam.

Większość Czytelników wyznaje zasadę, zgodnie z którą żadna, nawet najbardziej udana ekranizacja, nie jest lepsza od jej książkowego pierwowzoru. Jaką więc ucztą dla prawdziwego bibliofila musi być książka, nad której adaptacją wszyscy dosłownie pieją z zachwytu? O Podziemnym kręgu, reż. Davida Finchera (1999) słyszałam wiele opinii, wszystkie pozytywne (delikatnie...