Ze względu na to, że końcówkę przewertowałam, wrzucam na czarną listę. A czemu?
Otóż pisarka należy (w moim odczuciu czytelniczki, która siedzi w temacie od lat) do osób, które talent mają wypracowany, a nie pochodzący z wewnątrz.
Forma jest, stylowi nie ma nic do zarzucenia, a i fabuła zawiera wszelkie smaczki charakterystyczne dla gatunku np. motyw brzydkiego kaczątka, lekcje towarzyskiej ogłady, podczas których łamacz serc niewieścich zakochuje się w szarej podopiecznej, bo nagle spadły mu klapki z oczu czy tajemnice alkowy, które bohaterka (pełna rumieńców wstydu) poznaje ze skanalicznej książeczki, znalezionej w szufladzie biblioteki.
Jednakże wszystko wydało mi się powierzchowne, bez duszy. Tak jakby między mną, a światem wykreowanym była niewidoczna szyba, która trzymała moje emocje na dystans.
Niestety nie polubiłam Elizy, a zachowanie Kita było bardzo przewidywalne.
Myślę, że komuś kto podchodzi do romansu historycznego na zasadzie "odmóżdżacza", powinno się spodobać,ale ja szukam pasji pisarskiej, oryginalności, albo całkowitego profesjonalizmu w odniesieniu do czasów opisywanych.
W tym wypadku było sztampowo i troszkę nudno (bo motyw szarej myszki już wiele razy, niestety w lepszym wydaniu przerabiałam).


23.04.2020 przeczytana po raz drugi, ale tym razem w całości, wywołała u mnie na tyle pozytywne emocje, że ocena podskakuje z czterech do siedmiu gwiazdek. Postać Kita zyskała w moich oczach, kilka scen mnie rozbawiło, kilka opuściłam, zwłaszcza maślano-truskawkowe opisy zbliżeń pary głównej, zdystansowałam się także do postaci Elizy,która była wyjątkowo zdeprawowana jak na starą pannę i ostatecznie całkiem dobrze się czytało. Być może moja zmiana oceny wynika z tego, iż co lepsze książki z gatunku już przeczytałam, a może coś we mnie uległo transformacji? W każdym razie wezmę się na pewno za część drugą by dowiedzieć się jak potoczyły się losy Janette, bo choć nadal uważam, że do Balogh czy Quinn jej daleko, to autorka jakoś daje radę.

Ze względu na to, że końcówkę przewertowałam, wrzucam na czarną listę. A czemu?
Otóż pisarka należy (w moim odczuciu czytelniczki, która siedzi w temacie od lat) do osób, które talent mają wypracowany, a nie pochodzący z wewnątrz.
Forma jest, stylowi nie ma nic do zarzucenia, a i fabuła zawiera wszelkie smaczki charakterystyczne dla gatunku np. motyw brzydkiego kaczątka,...