Jest to zbiór dwunastu opowiadań. większość z nich napisana jest w formie relacji naocznego świadka danych wydarzeń. Tak jest na przykład w tytułowym opowiadaniu -"Pożycz nam męża Poppy". Pewien starszy pisarz,który zatrzymał się w małym nadmorskim hoteliku aby w spokoju pracować nad biografią poety z XVII wieku, mimochodem obserwuje innych gości. I nie bardzo podoba mu się to co widzi. Żal mu Poppy, młodziutkiej świeżo poślubionej dziewczyny,która doszukuje się w sobie winy za niechęć męża. Wcale nie dostrzega iż Stefan i Alec żywcem go podrywają, a jemu się to podoba. W końcu pisarz wyprowadza się mając dość tej farsy.
Cytat z tego opowiadania: „Istnieją dwa światy, męski i kobiecy, które łączą się jedynie w specjalnych okolicznościach – pod kołdrą”
Nie wszystkie opowiadania są osnute wokół relacji męsko-damskich.
"Piekniś" opisuje miłość pewnej dystyngowanej i bogatej damy do swego pekińczyka i totalną obojętność powyższego, choć i taki piesek może dostać nagle zrywu w nieoczekiwanym kierunku.
"Skandaliczny wypadek" dotyczy przyczyny śmierci ojca, pewnego dziewięciolatka. Był to tak niecodzienny wypadek, że chłopiec nauczył się specyficznego sposobu wypowiedzi na ten temat, którego się trzymał i w dorosłym życiu, by nikt nie drążył tematu.Nawet swojej narzeczonej nie wiedział jak o tym powiedzieć...
Opowiadanie "Subtelna para" jest natomiast przepełnione melancholią. Żalem,że pewna para,która spotkała się przypadkowo w paru, nie spotkała się kilkanaście lat wcześniej, "...wszystko mogłoby sie potoczyć zupełnie inaczej"
Każde opowiadanie inne,każde cechuje dociekliwa obserwacja narratora.
Opowiadanie "Torba podróżna" według mnie dziwne,jakby wyrwane z czegoś większego.

Jest to zbiór dwunastu opowiadań. większość z nich napisana jest w formie relacji naocznego świadka danych wydarzeń. Tak jest na przykład w tytułowym opowiadaniu -"Pożycz nam męża Poppy". Pewien starszy pisarz,który zatrzymał się w małym nadmorskim hoteliku aby w spokoju pracować nad biografią poety z XVII wieku, mimochodem obserwuje innych gości. I nie bardzo podoba mu się...

Graham Green w roli obserwatora.
Obserwuje, słucha… i pisze. Wyjątkowym stylem.
Pisze o relacjach między ludźmi - z lekkim naciskiem na pożądanie.
Spogląda na ludzi z dystansem i humorem.
W tych opowiadaniach wprawnie łączy komedię i tragedię.
Niektóre są dobre, niektóre więcej niż dobre.
Niektóre może zbyt archaiczne, ale przeczytać warto.
Warto, choćby dla samej „Subtelnej pary” – ostatniej opowieści o ulotnej chwili między dwojgiem nieznajomych.
Nie znałam Grahama Greena. Zaskoczył mnie wspaniałym zmysłem obserwacji.
Polecam szczególnie fanom króciutkiej formy.

Graham Green w roli obserwatora.
Obserwuje, słucha… i pisze. Wyjątkowym stylem.
Pisze o relacjach między ludźmi - z lekkim naciskiem na pożądanie.
Spogląda na ludzi z dystansem i humorem.
W tych opowiadaniach wprawnie łączy komedię i tragedię.
Niektóre są dobre, niektóre więcej niż dobre.
Niektóre może zbyt archaiczne, ale przeczytać warto.
Warto, choćby dla samej...

Autor pisze ze wspaniałą lekkością. Trzeba mu też oddać, że w połowie lat sześćdziesiątych nie bał się tematów homoseksualnych. Chociaż nie jest to bynajmniej tekst gloryfikujący gejów, ale też nie jakoś potępiający czy naśmiewający się. W sumie niewinne opowiadanko o złożoności ludzkiej natury i różnych losach.

Autor pisze ze wspaniałą lekkością. Trzeba mu też oddać, że w połowie lat sześćdziesiątych nie bał się tematów homoseksualnych. Chociaż nie jest to bynajmniej tekst gloryfikujący gejów, ale też nie jakoś potępiający czy naśmiewający się. W sumie niewinne opowiadanko o złożoności ludzkiej natury i różnych losach.

Miniaturowe moralitety, odrobinę złośliwe i nieskończenie melancholijne. Wielka mała forma.

Miniaturowe moralitety, odrobinę złośliwe i nieskończenie melancholijne. Wielka mała forma.

Sięgnęłam po tę książkę z dwóch powodów. Po pierwsze, bardzo lubię czytać opowiadania, a niewielu autorów radzi sobie z tą formą. Po drugie, twórczość Grahama Greena nie jest mi obca i chociaż trudno byłoby zaliczyć go do wielkich pisarzy, z całą pewnością zdarzyło mu się napisać całkiem niezłe powieści.
Niestety, nie jest to jedna z tych książek, które zostają w człowieku na zawsze. Opowiadania napisane są poprawnie, nie rażą literackim analfabetyzmem. Proszę jednak nie dać się zwieść opisowi z okładki. Historie Greena nie kryją w sobie nawet grama pikanterii, chociaż nie jest to zarzut do Greena, ale do autora opisu z tyłu książki. Co gorsza, czytelnik nie znajdzie tam również niczego, co zmusiłoby go do refleksji. To z kolei rodzi pytanie po co taka książka została napisana. Nie odważę się udzielić odpowiedzi na to pytanie. Być może ktoś znajdzie w niej coś dla siebie. "Pożycz nam męża, Poopy" to, moim zdaniem, po prostu zbiór opowiadań. Bez wielkich zachwytów, ale też nie można odmówić autorowi pewnych zdolności literackich. Zdecydowanie wolę Greena jako powieściopisarza.

Sięgnęłam po tę książkę z dwóch powodów. Po pierwsze, bardzo lubię czytać opowiadania, a niewielu autorów radzi sobie z tą formą. Po drugie, twórczość Grahama Greena nie jest mi obca i chociaż trudno byłoby zaliczyć go do wielkich pisarzy, z całą pewnością zdarzyło mu się napisać całkiem niezłe powieści.

Niestety, nie jest to jedna z tych książek, które zostają w człowieku...

Myślę, że warto przeczytać ten zbiór opowiadań i nie są to wcale 'Humoreski erotyczne' jak to zapowiada podtytuł, a wartościowe opowiadania, które zostawiają czas na chwilę refleksji.

Myślę, że warto przeczytać ten zbiór opowiadań i nie są to wcale 'Humoreski erotyczne' jak to zapowiada podtytuł, a wartościowe opowiadania, które zostawiają czas na chwilę refleksji.