Jeżeli po przeczytaniu drugiej części trylogii, która nie ukazała się jeszcze w całości, od razu sprawdzam na stronie wydawnictwa datę premiery ostatniej części, to znaczy, że historia mnie zafascynowała. I tak było - mimo że dopiero po przeczytaniu powieści "Rzym płonie" o współczesnym Cesarstwie Rzymskim można zauważyć, jak dobrym warsztatem dysponuje pisarka i jak drobiazgowo musiała odtworzyć w swojej głowie struktury rządzące tym okrutnym światem, żeby przelać je na papier.

Druga część jest niezaprzeczalnie lepsza od pierwszej, czytelnik znajduje tu więcej informacji o samym świecie przedstawionym, a poszerzone wątki układają się w jeszcze zgrabniejszą całość. Niesamowite zdolności Uny i Suliena mają zdecydowanie mniejszy wpływ na rozwój fabuły i dzięki temu nie raziły mnie aż tak bardzo. Nareszcie pojawia się więcej informacji na temat Siny i tajemniczej Nionii, krajów, które zajmują połowę mapy świata, a jednak w poprzedniej części są tylko wspomniane.

Jestem doprawdy zdumiona, że autorka tak dobrze potrafiła opisać mentalność mieszkańców Nionii, którzy dokładnie odzwierciedlają cechy charakterystyczne dla dzisiejszych Japończyków. Azjatyckie pojęcie honoru i zawziętość w starciu z dumą rzymskiego dworu omal nie doprowadzają do globalnego konfliktu, gdyż oba kraje uważają swojego rywala za barbarzyński naród i chętnie skłoniłyby się nawzajem do oddania części terytorium i zasobów.

Kiedy kraj stoi na krawędzi wojny, a zdrowie cesarza dramatycznie się pogarsza, nikt na całym świecie nie dba o uczucia jednostek. Ten temat poruszony jest w powieści "Rzym płonie" niejednokrotnie i z wielu perspektyw, które nie dają ostatecznej odpowiedzi na pytanie, czy rezygnacja z własnego szczęścia dla sprawy jest dobrą decyzją i czy do takiej decyzji można kogokolwiek zmuszać. Rozwój niezwykle dynamicznej akcji uświadamia jedynie, że często zwykli obywatele są szczęśliwsi niż ich władcy, a działanie w imię wyższego dobra nie zawsze ma pozytywne skutki.

Dodatkowy plus za to, że u Sophii McDougall nie ma, poza wyjątkiem Druzdus, ani postaci jednoznacznie pozytywnych, ani negatywnych. Jedne wątki się rozwiązują, inne komplikują, ale coraz to nowe okoliczności pozwalają samemu czytelnikowi zdecydować, kto postępuje słusznie i czy w ogóle można to ocenić.

Jeżeli po przeczytaniu drugiej części trylogii, która nie ukazała się jeszcze w całości, od razu sprawdzam na stronie wydawnictwa datę premiery ostatniej części, to znaczy, że historia mnie zafascynowała. I tak było - mimo że dopiero po przeczytaniu powieści "Rzym płonie" o współczesnym Cesarstwie Rzymskim można zauważyć, jak dobrym warsztatem dysponuje pisarka i jak...