Rozumiem, że nie ocenia się książki po okładce. A po zdjęciu autora?Muszę przyznać, że poprzednia książka Amundsena, "Moje życie polarnika" była dokładnie taka, jak podobizna jego ciężko ciosanej, pobrużdżonej zmarszczkami twarzy i w "Zdobyciu bieguna południowego" spodziewałam się powtórki z tej raczej wątpliwej rozrywki.
Tymczasem, cud nad cuda, Amundsen żartuje. Amundsen zdradza ironiczny dystans do siebie i swojej wyprawy. Amundsen pozwala sobie na niewielkie dygresje i żarciki. Amundsen wspina się wreszcie na wyżyny swojego niewielkiego, bądź co bądź, kunsztu literackiego, i zamiast nużyć czytelnika opisem zajęć, jakim oddawali się w czasie zimowych ciemności uczestnicy wyprawy, przedstawia je z punktu widzenia postronnego obserwatora z zewnętrznego świata, który wpada z wizytą i niewidzialny, towarzyszy ludziom w ich codziennych pracach. Wprost nie do wiary, taka fantazja u takiego człowieka.
Poza tym jednak nic, żadne wygładzanie i szlifowanie stylu, nie jest w stanie ukryć pewnych faktów. Na przykład takich, że do bólu praktyczny Amundsen nie rozdrabnia się za bardzo nad czymś tak niepraktycznym jak piękno krajobrazu, że język, jakim się posługuje, nie jest obliczony na sprawienie czytelnikowi żadnej przyjemności, a zaledwie przekazanie najważniejszej prawdy o wyprawie. Prawdy, dodajmy, dość wyretuszowanej, skoro nie wspomina ani słowem o przyczynach, dla których odłączył się od grupy wracającej po pierwszym nieudanym ataku na biegun, zostawiając towarzyszy z odmrożonymi nogami, nie wspomina o tarciach z Hjalmarem Johansenem, w wyniku których wyrugował go z grupy zdobywającej biegun. Nie wspomina też o tarciach, jakie na pewno panowały w grupie skazanej na swoją obecność, co chyba należy do dobrego tonu ówczesnych relacji z wypraw polarnych, nie wspomina o stresie związanym z rywalizacją ze Scottem - ze wzajemnością zresztą - i bardzo taktownie wyjaśnia brutalność, z jaką traktowano zwierzęta, usprawiedliwiając to oczywistymi wymaganiami wyprawy.

Wszystko to można jeszcze jakoś znieść. Problemy pojawiają się, kiedy polarnik streszcza koleje przeprawy przez Góry Transantarktyczne. Pomijając, że bez mapy ani rusz, tu naprawdę trzeba nieco większego talentu niż ten, jakim dysponował Amundsen. Ale za to jak praktycznie!

Rozumiem, że nie ocenia się książki po okładce. A po zdjęciu autora?Muszę przyznać, że poprzednia książka Amundsena, "Moje życie polarnika" była dokładnie taka, jak podobizna jego ciężko ciosanej, pobrużdżonej zmarszczkami twarzy i w "Zdobyciu bieguna południowego" spodziewałam się powtórki z tej raczej wątpliwej rozrywki.
Tymczasem, cud nad cuda, Amundsen żartuje....