Poszukując dobrej literatury science fic­tion, natrafiłem ostat­nio na świeżo wydaną w Pol­sce naj­now­szą powieść Petera Hamil­tona zatytułowaną Pustka: Sny. Jest to pierw­szy tom Trylogii Pustki (ostat­nia część ukazała się jakiś czas temu na Wyspach). Nazwisko autora gwaran­tuje niejako naj­lep­szą jakość, a w nie­których kręgach uznaje się go nawet za wskrzesiciela gatunku space opery. Czy i tym razem wysoka forma Hamil­tona została zachowana?

Jest rok 3580. Ludz­kość wkracza powoli w fazę post­fizyczną. Każdy człowiek za sprawą rejuwenacji (czyli wymianie ciała na nowe) jest prak­tycz­nie nie­śmier­telny. Każda planeta w galak­tyce posiadająca warunki zbliżone do ziem­skich została zasiedlona. Populacja podzielona jest na świat zewnętrzny i wewnętrzny, w którym dodat­kowo działają różne frak­cje polityczne. W tym zamieszaniu jakby z boku egzystują wyznawcy Snu Indigo, czyli ludzie wierzący w Chodzącego po Wodzie o którym to śnią ich prorocy. Wszystko to jed­nak dzieje się na tle tytułowej Pustki – miej­sca stworzonego przez nie­znane siły miliony lat temu, która co jakiś czas roz­szerza się, aby ist­nieć, pochłaniając jed­nocześnie galak­tykę kawałek po kawałku. W Pustce tej znaj­duje się planeta, jed­nak jedynie raz ludz­kiemu stat­kowi kosmicz­nemu udało się na nią dostać. Od tam­tego czasu ktokol­wiek zbliży się do niej – ginie. Sekta śniących wierzy, że z pomocą Boga uda im się wkroczyć na tę ziemię obiecaną. W całą sytuację wplata się polityka oraz potężna, starożytna rasa kosmitów – Raielów, którzy są prze­ciwni piel­grzymce wier­nych, uważając, że spo­woduje ona nie­kon­trolowany roz­rost Pustki.

Kiedy zaczynałem moją przy­godę z Pustką, nie było łatwo. Począt­kowo czułem się zagubiony. Mnogość wąt­ków i postaci nie ułatwia zorien­towania się w fabule. Dodat­kowo muszę zaznaczyć, że książka ta luźno kon­tynuuje wątki pod­jęte w Gwieź­dzie Pan­dory i Judaszu wyzwolonym. Pytam głośno: Dlaczego nikt tego nie zaznaczył na okładce? Dla fanów Hamil­tona jest to zapewne rzecz naturalna. Ja jed­nak uważam, że czytel­nik powinien zostać poin­for­mowany o fak­cie, że chociaż jest to tom I nowej trylogii to nawiązuje do wcześniej­szych pozycji. Mimo to nawet nowi czytel­nicy, którzy z autorem nie mieli wcześniej nic wspól­nego, dadzą radę przez książkę prze­brnąć, ponie­waż wydarzenia opisane są w miarę rzetel­nie – będzie to jed­nak doświad­czenie uboż­sze, które ominie stałych czytelników.

Fabuła zbudowana jest genial­nie! Hamil­ton to mistrz kreacji. Akcja toczy się wielotorowo. Obser­wujemy ją z każ­dej moż­liwej per­spek­tywy za sprawą róż­norakich bohaterów. Ta wielość momen­tami przy­tłacza, jed­nak przy odrobinie samozapar­cia daje z czasem ogromną satys­fak­cję. Poszczególne postacie nie są jedynie marionet­kami. Każ­dej autor poświęcił czas i stworzył ją od pod­staw. Zapadają one dzięki temu w pamięć i zyskują na oryginal­no­ści. Kiedy już poznamy wszyst­kie strony i fabuła zaczyna się zapętlać – Pusta wciąga! Szczegól­nie na końcu!

Jeżeli brał­bym pod uwagę samą fabułę i oceniał jedynie pióro Hamil­tona, Pustka: Sny uzyskałaby ode mnie nie­mal naj­wyż­szą notę. Jed­nak nie mogę nie wspo­mnieć o pol­skim wydaniu książki, za które odpowiedzialne jest wydaw­nic­two MAG (poprzed­nie książki Hamil­tona wydane zostały przez wydaw­nic­two Zysk i S-ka). Pierw­sze na co trafiamy to okładka i wygląd zewnętrzny. Cena książki to 45, — a okładka jako­ściowo jest po prostu mierna. Już po kilku dniach wygląda nie­ciekawie, a wierz­cie mi, że mam wpojone poszanowanie dla literatury. Sama jakość druku rów­nież nie powala. Zdarzają się plamy jaśniej­szego druku i nie­do­drukowane literki.

Zostawmy jed­nak estetykę i przejdźmy do elemen­tów, które auten­tycz­nie psuły mi radość z czytania. Zacznę od tłumaczenia, które jest miej­scami koślawe. Momen­tami musiałem się zastanawiać, co tłumacz miał na myśli. Na szczę­ście znam dobrze język angiel­ski, co ułatwiało mi orien­tację. Podaję pierw­szy z brzegu przykład:

""Zmusiło to Oscara do zastanawiania, czy rzeczywi­ście można wykorzystać gajas­ferę w celach szkodliwych."

Po łapach należy się także korek­cie. Literówki drobne mogę zro­zumieć, ale żeby prze­kręcać imię bohatera (Edeard – Edeart)? Nie wybaczę także błędów, które pod­kreśla każdy edytor tek­stu (wywływała – powinno być wywoływała). Na deser napo­mknę jesz­cze, że fani twier­dzą, iż w pol­skim wydaniu brakuje jed­nego roz­działu. Zgodzę się z tym spo­strzeżeniem, ponie­waż na stronie wydaw­nic­twa wid­nieje infor­macja, że książka powinna mieć 600 stron a mój egzem­plarz posiada ich 545, poza tym po czwar­tym roz­dziale następuje… szósty.

Pod­sumowanie I tomu nowej trylogii Hamil­tona przy­chodzi mi z ogromną trud­no­ścią. Z jed­nej strony świetny kawałek kosmicz­nej literatury przy­godowej, z drugiej naprawdę kiep­skie wydanie. Po MAGu po prostu się tego nie spo­dziewałem. W moich oczach słynie on ze staran­no­ści. Autorowi zaś trudno zarzucić coś kon­kret­nego. Fabuła jest złożona, wielowar­stwowa i nie­banalna, a dodat­kowo cała historia jest bar­dzo zróż­nicowana: począw­szy od wątku czysto fan­tastycz­nego po twarde s-f. Ksiązka prze­znaczona jest zdecydowanie dla osób dorosłych (sporo momen­tów prze­syconych ostrą erotyką). Czy sięgnę po kolejny tom? Co do tego nie ma wąt­pliwo­ści! Pustkę:Sny polecę bez wahania, jed­nak dopiero wtedy, kiedy pojawi się nowe, poprawione wydanie.

Poszukując dobrej literatury science fic­tion, natrafiłem ostat­nio na świeżo wydaną w Pol­sce naj­now­szą powieść Petera Hamil­tona zatytułowaną Pustka: Sny. Jest to pierw­szy tom Trylogii Pustki (ostat­nia część ukazała się jakiś czas temu na Wyspach). Nazwisko autora gwaran­tuje niejako naj­lep­szą jakość, a w nie­których kręgach uznaje się go nawet za wskrzesiciela...