John Steinbeck to mój ulubiony pisarz, który nigdy dotąd mnie nie zawiódł. Uwielbiam człowieka za klasę i za serdeczność z jaką pisał. Każda jego książka przedstawia naturę i człowieka takimi, jakimi są w rzeczywistości. Prości ludzie, proste zwyczaje, zwierzęta, przyroda. Opisy ma przy tym bardzo plastyczne i poruszające wyobraźnię. Zawszę się śmiałem, że czytając jego książki, czuje się jakbym siedział na werandzie a on w roli dobrego wujka siedzi obok mnie i opowiada kolejną historię ze swojej książki. I tak czytam sobie jego powieści z uwielbieniem od kilkunastu lat i powoli dochodzę do momentu, kiedy przeczytam już wszystko. Został mi raptem trzy książki i po jedną z nich, tę najkrótszą, sięgnąłem ostatnio.

"Krótkie panowanie Pepina IV" to minipowieść, bo liczy sobie raptem sto osiemdziesiąt trzy strony, i nie jest zwyczajową powieścią społeczno-obyczajową, do której nas przyzwyczaił, jak chociażby w rewelacyjnych "Gronach gniewu", "Na wschód od Edenu" czy "Myszach i ludziach". Tym razem mamy satyrę polityczną, w której naśmiewa się z polityki Francji.

Pepina IV poznajemy na początku jako Pepina Héristala, astronoma amatora, który żyje we Francji w latach 50. XX wieku. Pewnego dnia nagle zostaje ogłoszony królem Francji. Nieświadomie wyznaczony, ponieważ był potomkiem słynnego króla Karola Wielkiego. Czy coś się zmieni, kiedy zwykły człowiek niewiele mający do czynienia z polityką zostanie władcą Francji?

Króciutka książka czyta się sama, bo nie ma w niej - mimo politycznych naleciałości - trudnych do zrozumienia kwestii. Poznajemy Pepina jako zwykłego człowieka, który po zostaniu królem jest niezadowolony z braku prywatności, niewygodnych mieszkań w Pałacu Wersalskim i zmian w życiu. Spędza często czas przebierając się za zwykłego człowieka, aby uniknąć ograniczonego życia jako władcy. Widzi sam, że niewiele się zmieniło jak został królem, bo nie może zmienić polityki na taką, jaką by chciał. I jaką chcieliby normalni ludzie. Ale musiał przekonać się o tym sam, a czytelnik razem z nim.

Ogólnie rzecz biorąc nie jest to powieść, która nas porwie, i którą poleciłbym byle komu. Ale myślę, że fani Steinbecka przeczytają i nie będą zbytnio kręcić nosem, bo Steinbeck to ciągle Steinbeck, i jego zawsze dobrze się czyta. ;)

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2024/05/krotkie-panowanie-pepina-iv-john.html

John Steinbeck to mój ulubiony pisarz, który nigdy dotąd mnie nie zawiódł. Uwielbiam człowieka za klasę i za serdeczność z jaką pisał. Każda jego książka przedstawia naturę i człowieka takimi, jakimi są w rzeczywistości. Prości ludzie, proste zwyczaje, zwierzęta, przyroda. Opisy ma przy tym bardzo plastyczne i poruszające wyobraźnię. Zawszę się śmiałem, że czytając jego...

Steinbeck był mocno lewicujący i dość często poruszał w swoich dziełach tematykę, która akurat odpowiadała jego poglądom - zazwyczaj robił to jednak od strony zwykłego człowieka, oddolnej, przyziemnej. Tutaj, zupełnie odwrotnie, podjął próbę napisania lewicującej satyry o szczytach władzy. Nie jest tajemnicą, że większość dystopii i satyr politycznych pisanych przez socjalistów (szczególnie współcześnie) jest po prostu słabych, jednostronnych, pretensjonalnych i kaznodziejskich.

Tutaj udało się tego uniknąć i wyszło całkiem dobrze. "Chrześcijańscy chrześcijanie" i ogólny chaos ktozkimcodlaczego był uroczy. Szpile wobec każdego. Choć mało Steinbeckowska.

Na uwagę zasługuje akapit, w którym Steinbeck ustami bohaterów rozważa czym się różni opieka korporacji zapewniających swoim pracownikom emerytury, opiekę zdrowotną i inne benefity od socjalizmu i że gdyby robiło to państwo, to pierwsi gardłowaliby przeciwko. No właśnie - miało być żartobliwie, a przecież na tym polega problem, gdy robi to państwo - kosztem wszystkich, nawet nieuczestniczących, w dodatku mało efektywnie. Z drugiej jednak strony, socjaliści byli przecież kiedyś antypaństwowi, ludzie mieli się sami organizować - dopiero pod wpływem Lenina i faszyzmu stanęli po stronie "nic poza państwem, nic przeciwko państwu" i tak jest do dzisiaj.

Steinbeck był mocno lewicujący i dość często poruszał w swoich dziełach tematykę, która akurat odpowiadała jego poglądom - zazwyczaj robił to jednak od strony zwykłego człowieka, oddolnej, przyziemnej. Tutaj, zupełnie odwrotnie, podjął próbę napisania lewicującej satyry o szczytach władzy. Nie jest tajemnicą, że większość dystopii i satyr politycznych pisanych przez...

Dobre, ale myślałem, że będzie lepsze

Dobre, ale myślałem, że będzie lepsze

Genialna satyra! Wspaniały styl Steinbecka sprawia, że przez tekst się płynie, z kolei liczne nawiązania do historii i popkultury są bardzo trafne i zabawne.

Genialna satyra! Wspaniały styl Steinbecka sprawia, że przez tekst się płynie, z kolei liczne nawiązania do historii i popkultury są bardzo trafne i zabawne.

Taka faktycznie trochę inna z Jego książek,
niby satyryczna, ale zupełnie nie....
No i trochę mi tam jednak czegoś zabrakło.

Taka faktycznie trochę inna z Jego książek,
niby satyryczna, ale zupełnie nie....
No i trochę mi tam jednak czegoś zabrakło.

Zdecydowanie najmniej "steinbeckowska" książka Johna Steinbecka. Tytułowy Pepin, potomek królewskiego rodu, na skutek skomplikowanych, często nieco absurdalnych kalkulacji partii politycznych zostaje obwołany królem Francji. Jednostka wyrwana ze swojego dotychczasowego życia, zostaje wrzucona w wir polityki, oczekiwań i stereotypów, które według wszystkich powinien spełniać restaurowany po latach król. Naciskany z zewnątrz, ale również motywowany wewnętrznie pojmowanym na swój sposób dobrem Francji zgadza się na objęcie tronu. Pepin Heristal nie jest absolutnie gotowy ponieść ciężaru korony. Ma w sobie obfity bagaż moralny, który nie pozwala mu swobodnie ponieść się wartkiemu prądowi nowej sytuacji. Wewnętrzne poczucie zasad, wrodzone naukowe zacięcie, samotne eskapady in cognito do ludu nakazują mu poszukiwać w jaki sposób pomóc ogólnie pojmowanej Francji. Ma przy sobie nieformalnych doradców, współczesnych Mazarinich czy Richelieu, którzy swymi radami próbują uzmysłowić mu, w którą stronę powinien podążać. Pepin jednak rzuca się na ugruntowane polityczne fundamenty bez jakiegokolwiek zaplecza poparcia. Narusza fundamenty, które go wyniosły do godności królewskiej i skłania przeciwko sobie wszystkie siły. Przepełniony historią ściętych królów, jest jak samo spełniająca się przepowiednia. Wygłasza przemowę, która prowadzi go na gilotynę, nie dosłownie, ale tak samo jak gilotyna strąca go w niebyt.
"Krótkie panowanie..." jest książką o polityce, w której liczy się doktryna i dobrobyt partii, ale również o społeczeństwie, które przyzwyczajone do politycznych przepychanek i pogodzone ze swym losem, niechętnie przyjmuje jakiekolwiek zmiany.
Nie śmiałem się w głos. Nie mam kaca książkowego. Wszystko co było w tej książce znam i widzę codziennie w telewizji i na ulicy. Nie jestem porażony aktualnością książki. Skończyłem ją bardziej z bibliofilską satysfakcją niż ubawiony celnym humorem lub otrzymaną ważną moralną lekcją.

Zdecydowanie najmniej "steinbeckowska" książka Johna Steinbecka. Tytułowy Pepin, potomek królewskiego rodu, na skutek skomplikowanych, często nieco absurdalnych kalkulacji partii politycznych zostaje obwołany królem Francji. Jednostka wyrwana ze swojego dotychczasowego życia, zostaje wrzucona w wir polityki, oczekiwań i stereotypów, które według wszystkich powinien spełniać...

Ostanio wyciągnęłam na chybił trafił książkę ze zdjęcia. Steinbecka czytam zawsze w ciemno, bez zaglądania w opisy, dlatego też trochę zaskoczyła mnie treść. To krótkie opowiadanie okazało się bowiem świetną satyrą 😁 Akcja dzieje się we Francji, lata na moje oko 50-te. Rząd nie może się dogadać, decyduje się więc na przywrócenie monarchii. Niczego nieświadomy, tytułowy Pepin, astronom amator, mąż i ojciec nieszablonowej córki Clotilde zostaje wybrany na króla (w jego żyłach płynie krew Karola Wielkiego). Steinbeck mistrzowsko odmalowuje zmienne nastroje społeczne, punktuje głupotę polityków, a wszystko to jest zdumiewająco aktualne. Bawiłam się wybornie śledząc perypetie króla z przypadku, jego postrzelonej córki, a także wyśmienitej postaci siostry Hiacynty. Jeśli lubiecie takie klimaty, bardzo polecam Wam "Krótkie panowanie Pepina IV" 😊

Ostanio wyciągnęłam na chybił trafił książkę ze zdjęcia. Steinbecka czytam zawsze w ciemno, bez zaglądania w opisy, dlatego też trochę zaskoczyła mnie treść. To krótkie opowiadanie okazało się bowiem świetną satyrą 😁 Akcja dzieje się we Francji, lata na moje oko 50-te. Rząd nie może się dogadać, decyduje się więc na przywrócenie monarchii. Niczego nieświadomy, tytułowy...

Śmieszne to. Dobra satyra na burzliwą politykę lat 60. XX wieku. Świetnie wypunktowana absurdalność postulatów poszczególnych, równie absurdalnych partii politycznych(chrześcijańscy chrześcijanie, chrześcijańscy ateiści).
Fabuła dosyć wciągająca, jednak zdecydowanie wartością tej książki jest specyficzne poczucie humoru Steinbacka. Poboczne postacie takie jak Hiacynta i Todd co prawda próbują przekazywać jakieś nieśmiertelne prawdy o ludzkości, które powinny zamieszkiwać w literaturze pięknej, jednak postacie te wydają się niezmotywowane w swoich działaniach. Zabrakło mi zdecydowanie jakiejś głębi.

Śmieszne to. Dobra satyra na burzliwą politykę lat 60. XX wieku. Świetnie wypunktowana absurdalność postulatów poszczególnych, równie absurdalnych partii politycznych(chrześcijańscy chrześcijanie, chrześcijańscy ateiści).
Fabuła dosyć wciągająca, jednak zdecydowanie wartością tej książki jest specyficzne poczucie humoru Steinbacka. Poboczne postacie takie jak Hiacynta i...

Trochę jak "Król Maciuś Pierwszy", tyle, że dla dorosłych. Przypadkowy Francuz, okazawszy się potomkiem Merowingów, zostaje wybrany na króla Francji, bo politycy doszli do wniosku, że (przynajmniej chwilowo) monarchia bardziej im odpowiada niż republika. I zaczynają się rozmyślania i rozmowy o powinności (a może Powinności) wobec kraju i społeczeństwa, ciężarze, cieniach i blaskach władzy monarszej, o monarchii we współczesnym świecie (rzecz dzieje się w okolicach połowy XX wieku).
Do tego sporo humoru na wszystkich szczeblach. Spotkanie Francuzów z Amerykaninem, partie polityczne Chrześcijańskich Ateistów i Chrześcijańskich Chrześcijan, konieczność posiadania metresy (w końcu królowa angażuje metresę, lud jest zadowolony, a król metresy nie widział).

Trochę jak "Król Maciuś Pierwszy", tyle, że dla dorosłych. Przypadkowy Francuz, okazawszy się potomkiem Merowingów, zostaje wybrany na króla Francji, bo politycy doszli do wniosku, że (przynajmniej chwilowo) monarchia bardziej im odpowiada niż republika. I zaczynają się rozmyślania i rozmowy o powinności (a może Powinności) wobec kraju i społeczeństwa, ciężarze, cieniach i...

Przenikliwa, ironiczna, złośliwa. Doskonałe dialogi, świetna intryga. Całość można osadzić w innej kulturze, w innym kraju, i "zadziała" tak samo dobrze.
Złapałam w którymś momencie czytania skojarzenie z "Fabryką absolutu" - już się prawie popłakałam ze śmiechu, kiedy dotarło do mnie, z czego się tak naprawdę śmieję. A wtedy wszystko opada...
Jedna z najlepiej opowiedzianych historii o różnicach między tym, co deklarujemy, że chcemy zrobić/ osiągnąć/ dać innym, a tym, co naprawdę jesteśmy zrobić gotowi.

Przenikliwa, ironiczna, złośliwa. Doskonałe dialogi, świetna intryga. Całość można osadzić w innej kulturze, w innym kraju, i "zadziała" tak samo dobrze.
Złapałam w którymś momencie czytania skojarzenie z "Fabryką absolutu" - już się prawie popłakałam ze śmiechu, kiedy dotarło do mnie, z czego się tak naprawdę śmieję. A wtedy wszystko opada...
Jedna z najlepiej...