"Życie ciągle przede mną" jest pamiętnikiem szczególnym - zapisem smutku, bólu, cierpienia i świadectwem wielkiego osamotnienia.

Wspomnienia dziennikarki, która osiągnęła sukces mimo dramatycznego dzieciństwa, poruszają.

Pisarka opowiada historię zwyczajnej dziewczynki dorastającej na początku lat siedemdziesiątych, w domu przy Mary Street, w Carson City.
Jej wczesne lata szybko naznaczyła tragedia umierającej mamy. Ojciec i starszy brat stali się nieobecni, bo nie unieśli problemu. Cały ciężar opieki nad rodzicielką spadł na nią.
Po śmierci matki cała rodzina musiała znaleźć w sobie siłę do przetrwania a życie nie szczędziło im dalszych dramatów.

Samotna, lekceważona, żyjąca bez wsparcia jakiekolwiek osoby, Miłości oraz szacunku bohaterka nie poddaje się, a Jej walka opisana jest w sposób subtelny, ciekawy, dający nadzieję.

"Okropnie jest czuć się samotnym pośród innych ludzi, zwłaszcza kiedy ci ludzie mają być twoją rodziną, chociaż wcale nie są, nie tak naprawdę. Ten rodzaj samotności sprawia, że człowiek czuje się źle we własnej skórze, jakby kości do niej nie pasowały, jakby coś siedziało w żołądku i chciało się stamtąd wydostać i odfrunąć."

Ta autobiografia na długo zapada w pamięć.

"Życie ciągle przede mną" jest pamiętnikiem szczególnym - zapisem smutku, bólu, cierpienia i świadectwem wielkiego osamotnienia.

Wspomnienia dziennikarki, która osiągnęła sukces mimo dramatycznego dzieciństwa, poruszają.

Pisarka opowiada historię zwyczajnej dziewczynki dorastającej na początku lat siedemdziesiątych, w domu przy Mary Street, w Carson City.
Jej wczesne...

Kiedy zło dotyka dziecka, traci ono wiarę w ludzi i w samego siebie. A przecież dzieciństwo powinno być szczęśliwe, beztroskie, niezapomniane! Czy kilkuletnia, niewinna istota jest w stanie unieść ciężar dorosłego życia?

Jennifer jest zwykłą, małą dziewczynką, ma mamę, tatę i starszego brata. Brzmi niepozornie. Jednak jej dzieciństwo zwyczajne nie jest. Mama Jennifer ciężko choruje i dziewczynka stara się nią opiekować najlepiej jak potrafi. Zapracowany tata wraca do domu dopiero wieczorami, a straszy brat nie radząc sobie z sytuacją coraz bardziej się buntuje. Niestety wkrótce stan mamy bardzo się pogarsza, a życie Jennifer wywraca się do góry nogami. Odtąd musi mierzyć się z niechęcią, lekceważeniem, brakiem szacunku, samotnością, ale przede wszystkim z brakiem miłości i zrozumienia. Pozostawiona sama sobie, niejednokrotnie zostaje skrzywdzona. Jednak mimo tych złych doświadczeń nie poddaje się i walczy. Czy wystarczy jej sił i woli życia by przetrwać ten trudny czas i nie zwariować? Czy znajdzie się ktoś, kto wyciągnie do niej pomocną dłoń?

"Życie ciągle przede mną", to pamiętnik autorki, niesamowicie smutny, pełen bólu i cierpienia. Narratorem jest kilkuletnia Jennifer dorastająca na początku lat siedemdziesiątych. Świat z jej perspektywy jest okrutny, nieczuły, nie ma w nim miejsca na radość i beztroskę. Jennifer mimo młodego wieku ma za sobą spory bagaż doświadczeń, przykrych chwil, jest w niej smutek i osamotnienie. Uderzyła mnie ta wrogość z którą musi się zmagać. Jest przecież dzieckiem, a dzieci powinny być radosne, cieszyć się dzieciństwem, dobrze się bawić, ale przede wszystkim powinny być kochane! Książka wzrusza, budzi emocje. Pokazuje, że życie, to nie bajka, że na świecie dzieją się złe rzeczy, że dotykają każdego, nawet dzieci, ale najważniejsze jest nie poddawać się i walczyć do końca, chociaż czasami brakuje sił. Ponadto uczy, że dzieci powinny być na pierwszym miejscu ZAWSZE! Nieważne ile mamy obowiązków, nieważne przez ile problemów przechodzimy. One zawsze wyczują, gdy dzieje się coś złego. Powinno się z nimi rozmawiać, słuchać ich, wspierać i nigdy, przenigdy nie doprowadzić do tego, by czuły się niechciane i niekochane.

Kiedy zło dotyka dziecka, traci ono wiarę w ludzi i w samego siebie. A przecież dzieciństwo powinno być szczęśliwe, beztroskie, niezapomniane! Czy kilkuletnia, niewinna istota jest w stanie unieść ciężar dorosłego życia?

Jennifer jest zwykłą, małą dziewczynką, ma mamę, tatę i starszego brata. Brzmi niepozornie. Jednak jej dzieciństwo zwyczajne nie jest. Mama Jennifer...

„Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak jesteśmy szczęśliwi, dopóki nie poczujemy się tak smutni i przygnębieni, że nawet nie pamiętamy, co to znaczy być szczęśliwym.”

Opowiem wam historię o pewnej dziewczynce, która miała ‘niezwykłe’ dzieciństwo… Jennifer – mała wrażliwa niewiasta. Dla swojej matki była „słoneczkiem”, dla ojca „księżniczką”. Tata czytał jej przed snem „Królewnę Śnieżkę i siedmiu krasnoludków” – wówczas nawet nie podejrzewała, że bajka w pewien sposób przeniknie do jej życia… Mamusię dotyka ciężka choroba. Jennifer towarzyszy jej do samego końca. Pomaga, wspiera, niczym mała-dorosła. Z dnia na dzień zabawki zastępują fiolki z lekarstwami, worek na odchody, który trzeba dokładnie wypłukiwać. Starszy brat ucieka od problemów, jest dla Jennifer niczym obcy chłopiec, który, nigdy nie pomaga przy Mamusi. Tato coraz częściej zostaje w pracy, pracuje i pracuje. Jennifer jest „księżniczką” coraz rzadziej, tylko w swoje urodziny i czasami, kiedy Tatuś ma wolne. W końcu jej życie zamienia się w koszmar na jawie. Dziecko –dba samo o siebie, staje się samowystarczalne. I tylko łzy przypominają o tym, że to jednak dziecko, które potrzebuje opieki i wsparcia, a dostaje od życia same ciosy…

Niezwykle poruszająca lektura. Prawdziwa i smutna. Taka, która pokazuje, że życie to nie bajka i nie zawsze ma dobre zakończenie… A mimo wszystko, żyje się dalej i walczy - z coraz to trudniejszymi przeciwnościami losu.

„Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak jesteśmy szczęśliwi, dopóki nie poczujemy się tak smutni i przygnębieni, że nawet nie pamiętamy, co to znaczy być szczęśliwym.”

Opowiem wam historię o pewnej dziewczynce, która miała ‘niezwykłe’ dzieciństwo… Jennifer – mała wrażliwa niewiasta. Dla swojej matki była „słoneczkiem”, dla ojca „księżniczką”. Tata czytał jej przed...

Książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Świetnie napisana, świat widziany oczami dziecka. Naprawdę nie spodziewałam się że ta książka będzie taka dobra. Polecam!

Książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Świetnie napisana, świat widziany oczami dziecka. Naprawdę nie spodziewałam się że ta książka będzie taka dobra. Polecam!

Dobra, warto.

Dobra, warto.

Bardzo ciężko czyta mi się takie historie... Ale nie mogę się oderwać. Smutne i piękne.

Bardzo ciężko czyta mi się takie historie... Ale nie mogę się oderwać. Smutne i piękne.