Bardzo miła ta pani Goerke, nieprawdaż? A tak, tak. Jeśli komuś nie odpowiada taka forma, jaką posługuje się ta pani, trudno. Kto nie potrafi wyciągnąć wniosku nt. celu tego typu prowadzenia narracji, to smutno, przecież tytuł zbioru coś mówi: słowo "faktal" nie został na chybił-trafił wyjęty ze słownika. Tytuł czemuś służy.

Forma jest przyjemna, kiedy się w nią "wbije", poza tym nieco absurdu, nieco groteski. Opowiadania są co prawda krótkie, przy pochopnym i płytkim odbiorze zostaną przyjęte jako takie "byle-co", jednak literatura (powiedzmy że) awangardowa ma to do siebie, iż nie zawsze jest ciepło przyjmowana. Coś się komuś podoba, coś nie. Może za kilkadziesiąt lat, kiedy przeczytam tę książkę jeszcze raz, kiedy przypadkowo trafi w moje czułe ręce, nie będzie już entuzjazmu, podejdę do tego inaczej, może. Jeśli ktoś nie chce czytać, jego sprawa, jednak na pewno wrócę niebawem do twórczości pani Goerke.

Może tymi ciepłymi słowami zachęcę zaś do czytania tych, którzy są zainteresowani takimi miniaturami; jak się nie spodoba to też nie ma złego, zawsze można zapomnieć i zostawić książkę w tym miejscu, gdzie się skończyło i więcej nie wracać. Groteska nie w każdym wydaniu pozostaje "strawna" i da się z nią obcować, zależy jak pisarz się nią posługuje, jak żongluje słowem. Ta autorka po prostu to potrafi.

Bardzo miła ta pani Goerke, nieprawdaż? A tak, tak. Jeśli komuś nie odpowiada taka forma, jaką posługuje się ta pani, trudno. Kto nie potrafi wyciągnąć wniosku nt. celu tego typu prowadzenia narracji, to smutno, przecież tytuł zbioru coś mówi: słowo "faktal" nie został na chybił-trafił wyjęty ze słownika. Tytuł czemuś służy.

Forma jest przyjemna, kiedy się w nią "wbije",...