Soliści i pary. Bohaterowie na rozdrożu – kultur, związków, przyzwyczajeń. Intelektualiści, artyści i ci, którym się wydaje, że artystami są, bądź artystami być usiłują. Ludzie uwikłani i rozdarci. Poszukujący spokoju, a jednocześnie marzący o przygodzie – czy to intelektualnej, czy to jak najbardziej fizycznej, w stylu Indiany Jonesa, która od tego wymarzonego spokoju by uwolniła. Kurdupelki w różnych kurdupelstwa stanach.
Miny, grymasy, gesty. Mrzonki o poszukiwaniach i nieruchome tkwienie w swoim własnym grajdole.
Scenki, krótkie opowiadanka i historyjki z gatunku tych, które rzuca się przy piwie czy kieliszku wina. Śmieszno-smutne humoreski o codziennych zapasach z życiem oraz naszymi – o nim i o sobie – wyobrażeniami.
„Fractale” Nataszy Goerke to układanka. Puzzle z naszych niemocy. Opowieści o nieszczęśnikach, zwanych ludźmi. Nieszczęśnikach i nieudacznikach próbujących odnaleźć się w bezsensie zwanym życiem.
Goerke bawi się tą nieudacznością. Bawi, ale nie ma w tym zgryźliwości. Są za to oceany empatii, i to nie dlatego, że w części jej historyjek – zwłaszcza tych emigracyjnych i „nepalskich” – bohaterki i bohaterowie są zapewne jej porte-parolami.
Goerke po prostu lubi ludzi w ich małościach. To się od razu wyczuwa. Zapewne człowieczeństwo jest dla niej sumą małości, a nie powodem do wstydu, zaś zagubienie i wątpliwości – a wszyscy są tu pogubieni lub wątpliwości pełni – czymś immanentnym, naszą naturą. Przynajmniej tych, wartych uwagi. Absolutnie pewni i prosto kroczący są tylko idioci.
„Fractale” to bardzo specyficzna literatura. Realizm w nawiasie tak wielkim, że wielu może uznać tę prozę za artystowskie dziwactwo. Rzecz bardzo oryginalna, chwilami na granicy eksperymentu lub zwykłej stylistycznej zgrywy. Wielbiciele prowadzonych konsekwentnie historii z jednoznacznymi puentami mogą tej książeczki nie zdzierżyć. To rzecz dla ludzi zdystansowanych – do siebie i od życia. Ceniących inteligentną zabawę i językową maestrię. Ma się ochotę napisać, że mamy tu do czynienia z wyrafinowaną, wybitną proza, ale to zapewne wyśmiałaby sama autorka.
Goerke nie ma wielkich pretensji. Po prostu kocha słowo i jego melodię. Lubi ludzi i bawią ją mieszczańskie schematy, w których większość z nas tkwi bajając o byciu artystami i/lub poszukiwaczami sensu.

Soliści i pary. Bohaterowie na rozdrożu – kultur, związków, przyzwyczajeń. Intelektualiści, artyści i ci, którym się wydaje, że artystami są, bądź artystami być usiłują. Ludzie uwikłani i rozdarci. Poszukujący spokoju, a jednocześnie marzący o przygodzie – czy to intelektualnej, czy to jak najbardziej fizycznej, w stylu Indiany Jonesa, która od tego wymarzonego spokoju by...

Lepsze i gorsze krótkie opowiadania. Nie urzekło. Spodziewałem się ładnego języka jak w książce "Tam".

Lepsze i gorsze krótkie opowiadania. Nie urzekło. Spodziewałem się ładnego języka jak w książce "Tam".

Uwielbiam, to postmodernistyczne, magiczne opowieści fantastyczne, krótkie opowiastki z głębokim drugim dnem!

Uwielbiam, to postmodernistyczne, magiczne opowieści fantastyczne, krótkie opowiastki z głębokim drugim dnem!

Bardzo miła ta pani Goerke, nieprawdaż? A tak, tak. Jeśli komuś nie odpowiada taka forma, jaką posługuje się ta pani, trudno. Kto nie potrafi wyciągnąć wniosku nt. celu tego typu prowadzenia narracji, to smutno, przecież tytuł zbioru coś mówi: słowo "faktal" nie został na chybił-trafił wyjęty ze słownika. Tytuł czemuś służy.

Forma jest przyjemna, kiedy się w nią "wbije", poza tym nieco absurdu, nieco groteski. Opowiadania są co prawda krótkie, przy pochopnym i płytkim odbiorze zostaną przyjęte jako takie "byle-co", jednak literatura (powiedzmy że) awangardowa ma to do siebie, iż nie zawsze jest ciepło przyjmowana. Coś się komuś podoba, coś nie. Może za kilkadziesiąt lat, kiedy przeczytam tę książkę jeszcze raz, kiedy przypadkowo trafi w moje czułe ręce, nie będzie już entuzjazmu, podejdę do tego inaczej, może. Jeśli ktoś nie chce czytać, jego sprawa, jednak na pewno wrócę niebawem do twórczości pani Goerke.

Może tymi ciepłymi słowami zachęcę zaś do czytania tych, którzy są zainteresowani takimi miniaturami; jak się nie spodoba to też nie ma złego, zawsze można zapomnieć i zostawić książkę w tym miejscu, gdzie się skończyło i więcej nie wracać. Groteska nie w każdym wydaniu pozostaje "strawna" i da się z nią obcować, zależy jak pisarz się nią posługuje, jak żongluje słowem. Ta autorka po prostu to potrafi.

Bardzo miła ta pani Goerke, nieprawdaż? A tak, tak. Jeśli komuś nie odpowiada taka forma, jaką posługuje się ta pani, trudno. Kto nie potrafi wyciągnąć wniosku nt. celu tego typu prowadzenia narracji, to smutno, przecież tytuł zbioru coś mówi: słowo "faktal" nie został na chybił-trafił wyjęty ze słownika. Tytuł czemuś służy.

Forma jest przyjemna, kiedy się w nią "wbije",...

Przeczytałam ostatnio "Fractale" Nataszy Goerke, która jest naprawdę mistrzynią małych form i groteski. Historie bohaterów zostają ujęte w opowiadania różnej długości. Przepełnione są one grą językową, zamianą ról bohaterów i obrazami różnych kultur. Cykl rozpoczyna opowiadanie "Przed burzą". Tytuł związany z obserwacjami meteorologicznymi wprowadza nas w metaforyczną burzę, która wkrada się do relacji między mężczyzną a kobietą. Nic nie wiemy o głównych bohaterach - madame Pompadour i Marianem, poza tym, że są małżeństwem. Nie wiemy z jakich wywodzą się rodzin, co sprawiło, że postanowili być ze sobą i jaki wcześniej mieli do siebie stosunek. Czy tylko dlatego, że nie chcieli iść samotnie przez życie, a oprócz siebie nawzajem nie spotkali nikogo innego? Nie znajdziemy istotnych wydarzeń poza rozmyślaniem, krótkimi dialogami i malowaniem korytarza. Mają świadomość znikomej jedności i tego, że są coraz bardziej samotni, choć mieszkają pod jednym dachem. Gdy uczucia, które kiedyś uszczęśliwiały kończą się, nadchodzi czas rozstania. Trudno określić czy podejmą właśnie taką decyzję czy będą w stanie przetrwać. Czytelnik może zastanowić się, dlaczego człowiekowi najbardziej jest potrzebny drugi człowiek i czy miłość staje się przyzwyczajeniem? Czy świadomie decydujemy się na bycie z kimś czy tylko dlatego, że boimy się samotności?
"Wycieczka" jest odwróceniem aktu stworzenia (Na początku kroczył przewodnik). Życie człowieka zostaje ukazane w schemacie, że nie jesteśmy podmiotami tylko przedmiotami. Gdy przewodnik nagle znika, ludzie rozbiegają się i nie widzą, co robić. Przemieszczanie się, zwiedzanie, bieg, wszystko to trzeba zrobić jak najszybciej, przez co tracimy zdolność przeżywania i refleksji nad życiem i otaczającym nas światem.
Czy człowiek potrafi być "Poza lękiem"? Chyba za często nam się wydaje, że tak. To tytuł czwartego opowiadania w którym został przedstawiony obraz dziecka w dorosłym człowieku. Pytanie "A co, boisz się?" przenosi nas do czasu dzieciństwa, gdy wstydem było (zwłaszcza dla chłopca) przyznanie się do strachu. Dla ukazanych dorosłych bohaterów symbolem normalnego życia jest mycie zębów. Po stracie szczoteczek nie potrafią odnaleźć się we współczesnym świecie. Jak bardzo człowiek nie deklarowałby, że jest odważny tak
w głębi serca sam wie czego boi się najbardziej. We współczesnym świecie liczy się sukces i zwycięstwo w pełni, bo mało kogo obchodzą same starania.

Przeczytałam ostatnio "Fractale" Nataszy Goerke, która jest naprawdę mistrzynią małych form i groteski. Historie bohaterów zostają ujęte w opowiadania różnej długości. Przepełnione są one grą językową, zamianą ról bohaterów i obrazami różnych kultur. Cykl rozpoczyna opowiadanie "Przed burzą". Tytuł związany z obserwacjami meteorologicznymi wprowadza nas w metaforyczną...

Bardzo ucieszył mnie ten zbiór.
Jest w nim wszystko, co lubię, zawarte w szczególikach. "Fractale" trafiają do mnie na wiele różnych sposobów. Zdaję sobie sprawę z tego, że w większości te opowiadania są po prostu dobre, więc cieszą mnie jako filologa. Ponad wszystko czuję się jednak zauroczona, a to najwspanialsze!

Bardzo ucieszył mnie ten zbiór.
Jest w nim wszystko, co lubię, zawarte w szczególikach. "Fractale" trafiają do mnie na wiele różnych sposobów. Zdaję sobie sprawę z tego, że w większości te opowiadania są po prostu dobre, więc cieszą mnie jako filologa. Ponad wszystko czuję się jednak zauroczona, a to najwspanialsze!

Oj zdecydowanie nie dla mnie. Absurd goni absurd, ale no kurcze... Nic z tego nie wynika. Żadnej głębszej refleksji. Fajne zabawy językiem w niektórych miejscach, ale jednak dla mnie nie było to porywające. Mało tego, chyba najgorsza książka jaką przyszło mi czytać. Ale widocznie taki gatunek mi nie pasuje. :) Co, kto lubi oczywiście.

Oj zdecydowanie nie dla mnie. Absurd goni absurd, ale no kurcze... Nic z tego nie wynika. Żadnej głębszej refleksji. Fajne zabawy językiem w niektórych miejscach, ale jednak dla mnie nie było to porywające. Mało tego, chyba najgorsza książka jaką przyszło mi czytać. Ale widocznie taki gatunek mi nie pasuje. :) Co, kto lubi oczywiście.

"Fractale" to początek raczkującego w twórczości Goerke suurealizmu. Krótkie, zadziwiające formy. Czasem zapachnie Schulzem (vide: "Sklepy prześcieradłowe").

"Fractale" to początek raczkującego w twórczości Goerke suurealizmu. Krótkie, zadziwiające formy. Czasem zapachnie Schulzem (vide: "Sklepy prześcieradłowe").

"Fraktal (łac. fractus – złamany, cząstkowy, ułamkowy) w znaczeniu potocznym oznacza zwykle obiekt samo-podobny (tzn. taki, którego części są podobne do całości) albo "nieskończenie subtelny" (ukazujący subtelne detale nawet w wielokrotnym powiększeniu)."-wikipedia, ciekawe informacje( nie wiedziałam) pozwoliły lepiej zrozumieć tytuł i treść książki.

Przy pierwszym opowiadaniu "Przed burzą"(chociaż czy to opowiadanie? w opisie książki użyto słowa "krótka forma") zachwyciłam się, jakaż to mądra sensowna, nasycona treścią książka, och Natasza Goerke już będzie na zawsze moją ulubioną pisarką. A po kolejnych "małych formach" poczułam r o z c z a r o w a n i e. Tak duże pomieszanie realności z symboliką, wizjonerstwem, snami, że zgubiłam się, nie rozumiejąc w pełni co autorka miała na myśli. W książce większość tej "gry językowej" odnosi się do relacji kobieco-męskich, ale też wiary(symbole chrześcijańskie sprowadzone wręcz do śmiesznej banalności),kultury. Chociaż opowiadanie "Figlarnośc losu" zrozumiałe i bardzo trafne. Opowiadanie "Malarz kołder" to po prostu kobieciarz (tak zrozumiałam),a "Moja piękna żona" to w kilkudziesięciu krótkich zdaniach opis tragizmu niezrozumienia w małżeństwie: "Bardzo kochałem moją żonę Rioję...Kobiety duszą się przy mężach. ...Długo tak głaskałem. ....Niestety już nie żyła".
Ze zwykłej ciekawości można sięgnąć po książeczkę i przekonać się, co można zrobić, jak "zagrać", językiem pisanym.

"Fraktal (łac. fractus – złamany, cząstkowy, ułamkowy) w znaczeniu potocznym oznacza zwykle obiekt samo-podobny (tzn. taki, którego części są podobne do całości) albo "nieskończenie subtelny" (ukazujący subtelne detale nawet w wielokrotnym powiększeniu)."-wikipedia, ciekawe informacje( nie wiedziałam) pozwoliły lepiej zrozumieć tytuł i treść książki.

Przy pierwszym...

http://teksty-zebrane.blogspot.com/2013/07/natasza-goerke-fractale.html

http://teksty-zebrane.blogspot.com/2013/07/natasza-goerke-fractale.html